Σήμερα έχουμε μοδίστρα...

Τη Στάσα την «κλείναμε» καιρό πριν για να μας ράψει…
Ηταν μοδίστρα από εκείνες που έκαναν μεροκάματο στα σπίτια.
Απαραίτητη προϋπόθεση να …πιάνουν τα χέρια σου. Εμείς είχαμε τη μάνα και την γιαγιά.
Να ραφτούμε για τις γιορτάδες! Για τα βαριά ρούχα, μια και η μάνα γνώριζε καλό ράψιμο αλλά μόνο για τα καθημερινά. Παλτά και ταγιέρ μόνο η Στάσα!
Να αγοράσουμε υφάσματα, φόδρες, κουμπιά, φερμουάρ και μασούρια στα αντίστοιχα χρώματα.
Μετά από φωνές, αμφισβητήσεις γούστου, έφταναν τα πακέτα στο σπίτι.
Στην καλή τραπεζαρία, ξέστρωναν το βελουδένιο τραπεζομάντηλο  για να βάλουν τα πατρόν.
Η προετοιμασία της υποδοχής, άρχιζε από το μενού.
-Τι να ταίσουμε την γυναίκα καλέ, σπανακόρυζο; αγωνιούσε η γιαγιά.
Η Στάσα κατέφθανε με την δική της μηχανή χειρός, τα πατρόν, τα φιγουρίνια…κοντούλα, ξανθιά, με τον αέρα της γνώσης της.
Η μεζούρα περασμένη στο λαιμό, το σαπουνάκι που χάραζε τις γραμμές.. το μαξιλαράκι με τις καρφίτσες  και το καφεδάκι έτοιμο στο δίσκο με το γλυκό του κουταλιού και τα κουλουράκια.
Αρχιζε από τις μικρές.
Αυστηρή στη όψη, δίχως πολλά λόγια.. σούζα οι κόρες μη την καθυστερήσουμε.. δυο μέρες πληρωμής ήταν δύσκολες για τις τσέπες μας. 
Είχαμε απειληθεί και για σχετικές μπούφλες.. μιλιά δεν βγάζαμε.
Οι πρόβες πάνω στην ψάθινη καρέκλα να κοιτάζουμε τον καθρέφτη του σερβάν.
Τα χέρια της αστραπή, οι γυναίκες να καρικώνουν.. μέχρι το βράδυ είχε τελειώσει .
Εμεναν οι κουμπότρυπες, που τις δίναμε στην κα Ελλη με τα ειδικά μηχανήματα.
Η δεύτερη μέρα αφιερωμένη στις μεγάλες.
 Εδώ είχαμε τα δύσκολα…να στρώσει ωραία το παλτό, να μανουβράρει το κορμί της γιαγιάς.. στιγμές αναβρασμού…
Η Στάσα με τη ραπτομηχανή..που σπούδασε δυο παιδιά και ανέχτηκε χιλιάδες παραξενιές, γάζωσε χιλιόμετρα.. και έκλεισε το καπάκι στα 58 της...
Η γυναίκα που δύσκολα γελούσε γιατί το κορμί πονούσε..


Κάτω από το τραπέζι, μαζεύαμε τα κομμάτια που περίσσευαν.. τα ήθελε η γιαγιά που δεν πετούσε τίποτα….