Οι νεράιδες του Σαββάτου...

Δίπλα στη κουζίνα, μια ξύλινη πόρτα βαμμένη με λαδομπογιά στο χρώμα του φιστικιού οδηγούσε στο «καμαράκι».
Επίσημη, ονομασία του πλυσταριού, που συνήθως βρίσκονταν στις ταράτσες.
Ένα άδειο από έπιπλα δωμάτιο με τα καρφιά στον τοίχο να κρεμάνε τις μεταλλικές λεκάνες, τον κόπανο που τίναζαν τα χαλιά… κουβάδες, ποτιστήρια, κανάτες… .και μια γκαζιέρα στην άκρη να ζεσταίνει νερό, για κάθε χρήση.. για την μπουγάδα… για το μπανιάρισμα…
Το πάτωμα ήταν τσιμέντο γυαλισμένο με μια τρύπα να τρέχουν τα νερά στα λούκια και από εκεί στο δρόμο.
Μια μαρμάρινη γούρνα κάτω από την χάλκινη βρύση. Από πάνω ένας καθρέπτης στηριγμένος στον τοίχο, με κόκκινο κορδόνι και στο πλάι του δυο φούντες στο ίδιο χρώμα.
Το σούρουπο του Σαββάτου άρχιζε η ιεροτελεστία του «καλού» μπάνιου.
Νύφη και πεθερά σήκωναν τα μανίκια, φορούσαν τις μακριές ποδιές της λάτρας και άρχιζε το ξεγύμνωμα. Να τρέμουν τα σαγόνια από το κρύο. Τι να σου κάνει η γκαζιέρα που ζέσταινε τα νερά…
Οι τρεις κοκόνες με σειρά ηλικίας, μπαίναμε στο παιδικό μπανάκι, το μεταλλικό.
Πρώτα το λούσιμο, με σαπούνι πράσινο φερμένο από την θειά μας που το έφτιαχνε μόνη της.
Τρία χέρια τρίψιμο  και με το κανάτι το ξέβγαλμα… στο τελευταίο «χέρι» αραιωμένο ξύδι να γυαλίσουν τα μαλλιά και να μη πλησιάζουν οι ψείρες.
Η γιαγιά Παναγιώτα με τις άσπρες μαλακές πετσέτες έτοιμη να τυλίξει τα κορμιά μας.
Τα έτριβε με φούρια μέχρι να κοκκινίσει το κορμί.
-Πω, πω, δες κόκκαλα! Να νομίζει ο κόσμος πως δεν έχετε να φάτε, μπασμένα!
Ο καημός της! Μετά τον πόλεμο έπρεπε να ήσουν θρεφτάρι! Ηταν τα χρόνια που τα παιδιά τα αδύνατα ήταν λιγοστά γιατί μας μπούκωναν ν ‘αφρατέψουμε να μη θυμούνται τον πόλεμο…
Πάνω στην ψάθινη καρέκλα να μη σκύβει μας έντυνε, για να αποσώσει…  «άντε και νυφούλες»!
Μας φορούσε τις μακριές, φανελένιες νυχτικιές, ραμμένες από τη μάνα.
Στη κάμαρα μας, άρχιζε το μαρτύριο του χτενίσματος. Τραβολογούσαν τα μαλλιά και φωνάζαμε….
Στη μέση, η σόμπα η φορητή, του πετρελαίου.
-Δίπλα βρε τα κεφάλια σας, να στεγνώσετε!
Εκεί άρχιζαν τα παιχνίδια.. Ανοιγε η ντουλάπα με τον καθρέφτη στη μέση.. έβγαιναν καπέλα, τα γοβάκια της μάνας, οι εσάρπες και ξεκινούσε το ταξίδι στο μέλλον…

Σ’ ένα μέλλον που ήταν φωτεινό.. με ήχους.. με χρώματα..

Στα όνειρα γινόμαστε νεράιδες…

Τα μαλλιά απλωμένα στο μαξιλάρι και τα φιλιά στα μάγουλα από τις αγαπημένες μας…

Ένα φιλί ακόμα;