Φουρτούνα..

Κάποια χρόνια πριν..

Η ατμόσφαιρα στο σπίτι βαριά. Διαφωνίες , καυγάδες, παράπονα..
Ακρη δεν έβγαινε. Είναι αυτές οι ώρες που δεν ξέρεις πώς να ισιώσεις το ζύγι.
Μη μου πεις «δεν συμβαίνει σ’ εμάς» γιατί όσο καλή πρόθεση και να έχω, δεν θα το πιστέψω.
Τρια παιδιά με καβατζομένα τα είκοσι και ατμόσφαιρα που θυμίζει σήριαλ καλλωπισμένο,
δεν υπάρχει… Τουλάχιστον στη δική μου οικογένεια!
Τότε που ήρθαν τα σύννεφα, ξεπερνούσαν την καθημερινότητα, τα απλά, τα γρήγορα, τα συνηθισμένα..
Συζητήσεις που δεν έβγαζαν πουθενά..
Είχε κρατήσει πολλές μέρες με αφορμή διαφορετική για τον καθένα.
Αντε να ενώσουμε τις διαφορές μας… Με τίποτα!
Οι νύχτες στολισμένες με εφιάλτες, που έστηναν χορό με τα φταιξίματα μου.
Δεν ήταν από τα συνηθισμένα καβγαδάκια!
Δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανένα!
Θα άρχιζαν τα γνωστά «που θυσιάζεσαι». «που τα μεγάλωσες σχεδόν μόνη, με άντρα ναυτικό»..
Εκεί ήταν και η σπίθα που θα άναβε την φωτιά!
Το χρέος μου δεν το χρησιμοποίησα για άλλοθι.
Αυτή η «θυσία» με κάνει έξαλλη!
Στις κουβέντες δεν τα έβγαζα πέρα.. καταλήγαμε στα ίδια…
Με τα λόγια αυξάνονταν τα αδιέξοδα και πεισματικά ο καθένας προσπαθούσε να στηρίξει τη θέση του.
Στα λόγια χάνομαι, μου ξεφεύγει η ουσία και καταλήγω να λέω τα ίδια κλισέ. Τα χιλιοειπωμένα…
Δεν θέλω τις εντάσεις..
Ποτέ δεν τις ήθελα..
Ούτε πολλά λόγια θέλω, όταν το θέμα είναι για δυνατούς λύτες…
Ένα αξημέρωτο βράδυ, έπιασα τρεις κόλες χαρτί και ένα στυλό.
Κατάθεση ψυχής στον καθένα χωριστά. Με ότι η καρδιά μου ξέβραζε…. συγνώμες.. απολογίες..
..αλήθειες..
Μια κατάθεση στο βιβλιάριο των σχέσεων μας…
Ξεγυμνώθηκα να χορέψω την αλήθεια μου.. όσο κι αν ήταν δύσκολα τα βήματα τούτου του χορού.
Δίπλωσα το κάθε φύλο χωριστά. Το έβαλα στα συρτάρια του καθενός.
Δυο μέρες μετά, η φουρτούνα κόπασε.. Δίχως λέξεις..
Δεν μιλήσαμε ποτέ για τα γράμματα..