Κόκκινη κλωστή..

Όταν συναντήθηκαν, η Ελένη έφτανε κάτω από την μέση της Κάτιας.
 Έσκυψε και της άπλωσε τα χέρια. Η μικρή έξυνε αμήχανα τα σγουρά μαλλιά της κοιτούσε το πάτωμα και ψέλλισε:
-Δεν είσαι η μαμά μου και χώθηκε στα μπατζάκια του πατέρα της..
-Μήπως όμως θα είμαι μια μεγάλη φίλη; Αυτό της ήρθε στο μυαλό. Είχε αγαπήσει πολύ αυτόν τον άντρα και η κόρη του θα τον ακολουθούσε στην κοινή τους ζωή.
Μέχρι τα πέντε χρόνια της, η Ελένη μεγάλωνε με μια γιαγιά, που θρηνούσε το χαμό του δικού της παιδιού, ανασαίνοντας λιβάνια, περίπατο στα μνήματα και σιωπές..
Από τις φωτογραφίες γνώριζε την μάνα της…
Τα σόγια καχύποπτα. Πόση αγάπη να περισσέψει από μια άγνωστη, για το ορφανό;
Και αυτή η λέξη θύμωνε την Κάτια που οι ταμπέλες δεν τις άρεσαν. 
Πως αυτό το μικρό χεράκι θα χωνόταν στη χούφτα της…
Έπαιξαν ένα παιχνίδι. Δυο χαρτόνια ενωμένα με μια κόκκινη κλωστή.
-Αυτή η μεριά είναι η δική μου, της είπε η Κάτια, η άλλη η δική σου. Εσύ κάθε φορά που θέλεις να με πλησιάσεις θα στρίβεις μια βόλτα την κλωστή και εγώ θα περιμένω.
Τα δικά της παιδιά αργούσαν…. 
Και η Ελένη αμίλητη…
Αυτή τη θλίψη ποιος να σου την ξεριζώσει;  Τα σόγια επίμονα.
Ηρθαν δυο αδέλφια και η Κάτια έβρισκε χώρο στην αγκαλιά της για την «μεγάλη».
Τα «λόγια» των άλλων πικρά:
-Θα το κάνει δουλάκι το παιδί!
Οι δικοί της έβρισκαν παράξενο να νοιάζεται για ένα ξένο παιδί.
-Αυτό το πλάσμα ήρθε πριν από τα παιδιά μου και θα προηγείται πάντα!
Κοφτές απαντήσεις, να μη παραχωρήσει τον ελάχιστο χώρο για σχόλια. 
Τα πρωινά, άφηνε τα μικρά στη γιαγιά και κρατούσε τη χούφτα της πηγαίνοντας την στο σχολείο.
Όταν η δασκάλα της έδωσε γραπτή τιμωρία γιατί δεν μαρτύρησε ποιο παιδάκι τσίριζε στην τάξη,
ξαναμμένη  της τσίριξε: 
-Η κόρη μου έχει μάθει να μη προδίδει τους φίλους και είμαι περήφανη γι’ αυτήν!
Το βράδυ η Ελένη άρχισε να στρίβει την κορδέλα…
Στην εφηβεία όταν ο πατέρας της έδειχνε ένα δρόμο σπουδών η Ελένη άλλα ονειρευόταν..
-Ακου να σου πω το παιδί και τα όνειρα του δεν σου ανήκουν!
Και η κορδέλα έστριβε…
Στον πρώτο έρωτα που την τσάκισε έπεσε στην αγκαλιά της.
Στο χέρι κρατούσε δυο χαρτάκια με την κόκκινη κλωστή δεμένα…
-Κάτια αυτή η γραμμή δεν υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά ντρεπόμουν να στο πω! 
Αυτά τα χέρια δεν λύσανε ποτέ..
Στην αγκαλιά της έχει πρώτη θέση…