Απόσπασμα από ένα βιβλίο που μπουσουλάει...

Ακολούθησα το μόλο που έφτανε στο φάρο.

Αν και η νύχτα ήταν αφέγγαρη το φως του φάρου έδειχνε το δρόμο

και την σκιά της μάνας του κουλουριασμένη,ένα κουβάρι κόκαλα τυλιγμένα στα μαύρα .

Η μάνα του Δημήτρη πάντα εκεί .

Πάντα με ένοιωθε από μακριά.

Με μαρτυρούσαν τα τριξίματα των χαλικιών και άρχιζε το μοιρολόι και τις κατάρες .

Τη λυπόμουνα αλλά και με δαιμόνιζε λες και μου έστηνε καρτέρι,

να ουρλιάξει, να ρίξει κατάρες να ξεθυμάνει.

Την είχα πια συνηθίσει αλλά κάθε φορά μου μπούκωνε την ψυχή.

- Πού είσαι παιδί μου να δεις! Δεν σε ξεχνάνε, οιτύψεις δεν αφήνουν τον άνθρωπο.

Ούτε μια ευκαιρία δεν σου δώκανε που λιώσιμο να μην έχουνε οι σκατόψυχοι.

Είκοσι τριώνε χρόνων και μια ευκαιρία δε σου δώσανε σαν τοις λύκοι σε κατασπάραξαν.

Χαράς τη φάρα! Μη και ήταν καλύτερα τα μούτρα τους, αλλά τα κουσέλια τους νομίζανε

πως τα έκρυβαν, κάτω από τα χρυσά σαν τα σκατά κάτω από το χώμα.

Ατύχημα πάντως δεν ήταν!

Η απελπισία σου ήταν που τη ρούφηξε η θάλασσα και σε πήρε μαζί της.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια άκουγα.

Από το πρωί με περίμενε και ας ήξερε πως πάω πάντα νύχτα

την ώρα του μαντάτου.

Δε ησύχασε ούτε σαν χάθηκαν όλοι οι δικοί μου

και ας ήξερε τι ήταν για μένα ο Δημήτρης και πόσο πάλεψα

στο πείσμα του πατέρα μου.

Πάντα θα τον κουβαλώ μέσα μου, πάντα θα με σφάζει η θύμηση του,

αλλά για την μάνα του θα ήμουν η κόρη του τρισκατάρατου!

Τα λουλούδια τα έπαιρνε το κύμα και γύρισα να φύγω.

Στο τέλος του μόλου, στεκόταν ο αδελφός του Δημήτρη.

Μου κούνησε το κεφάλι και περίμενε τη μάνα του κάθε χρόνο το ίδιο έργο

το ίδιο σκηνικό και οι πρωταγωνιστές πάντα στη σκηνή.

Αν μπορούσες Δημήτρη μου να μας δεις θα γέλαγες μ’ αυτή τη γκριμάτσα σου

που δεν θα σβήσει από μπροστά μου έτσι όπως σε κουβαλάω χρόνια τώρα.

Που να’ ξερε η μάνα του πως με τα αδέλφια του ανταμώναμε κρυφά,

κάθε που του κάναμε το δικό μας μνημόσυνο.

Όχι παπαδαριό και λιβάνια.

Σ’ ένα ταβερνάκι στη Πέρδικα, η αδελφή του και ο μεγάλος αδελφός του με ένα μπαγλαμαδάκι,

τσίπουρο, μεζέ, γέλια και κλάματα γινόμαστε λιάδα.

Ξεμεσημεριάζαμε στο σπίτι της θείας μου που το’ χε κλειστό και το βραδάκι

γυρίζαμε με το τρίκυκλο.

Με αφήνανε πίσω από τις φυλακές μη μας «πάρει» κανένα μάτι και το προφτάσει στη μάνα τους.

Πάντα είχαμε την υποψία πως ο πατέρας τους το ήξερε.

Σήμερα το απόγευμα μας συνάντησε στα μνήματα.

Μας πλησίασε απόθεσε τα γιασεμιά του, γύρισε το χαρακωμένο μούτρο του

και μας παρακάλεσε για ένα χρέος που δεν έπρεπε να λησμονήσουμε.

-Ο καθένας σας να κοιτάξει τη ζωή του, αν το βάλετε κάτω ούτε το παιδί μας

θα το’ θελε.

Μόνο μια παράκληση σας ζητώ.Να μην τον ξεχνάτε και να ζητάτε από τον παπά

να του διαβάζει το συχώριο του.

Σαν πήραμε το δρόμο του γυρισμού σταθήκαμε απέναντι στη θάλασσα στα βράχια

να ξαποστάσουμε από τον κόμπο που έσφιγγε το στέρνο μας.

Και ο Παύλος που του είχε τρελή αδυναμία ξέσπασε.

.-Λοιπόν πατέρα να διαβάζει ο παπάς το συχώριο του;

Ο Θεός σάματις δεν του χρωστάει συχώριο που δεν τον άφησε να κάνει λάθη,

δεν τον άφησε να ζήσει.

Αυτός να απολογηθεί.

Τελευταία φορά που πέρασα την πόρτα του νεκροταφείου.

Αν γουστάρει η μάνα να κάνει ότι θέλει και εσύ μαζί.

Όσο για μένα σιγά μην πιστέψω πως με τα μπούρου - μπούρου του παπά Μιχάλη

πως θα ανακουφιστεί η ψυχή του αδελφού μου. Ο καθένας ότι κάνει για την πάρτη του

όχι για το τι λένε οι κυράτσες κάθε απόγεμα στο σπίτι και πες στη μάνα,

ότι σα γυρίσω και τις ξαναβρώ τις κυράρσες τάχα λυπημένες,

θα τις στείλω στο διάολο και ακόμα πάρα πέρα μας πρήξανε τα συκώτια το κέρατο μου μέσα!

Συγνώμη πατέρα.

Έκλεγε και ούρλιαζε ασταμάτητα όσο να φτάσουμε κοντά στα σπίτια.

Ξέχειλος ο πόνος έβγαινε από το στήθος αυτού του πανύψηλου άντρα.

-Ρε πούστη μου ποιά αμαρτία να του συχωρέσει ο παπάς;

Άρχισε πάλι το παραλήρημα.

Το κέρατο μου με τα λιβάνια και τα φραγγάκια να κουδουνάνε στις τσέπες τους.

Παραληρούσε. Εκείνο το βράδυ σήκωσε πυρετό που τα χρειαστήκανε οι δικοί του .

Την τρίτη ημέρα τον είδα που πηδούσε στη βάρκα του.

Μπορεί ο άνθρωπος και στο μεγάλο πόνο να βουτάει στη βάρκα του μεροκάματου,

χωρίς να δείχνει την ψυχή του.