Εισιτήριο- Εξιτήριο..

Εσπρωξε πίσω την καρέκλα, βγάζοντας τα πρεσβυωπικά γυαλιά

αφήνοντας τα να κρεμαστούν από το καφετί κορδόνι

και να πέσουν στο λιγνό στήθος..

Τα δυο γραφεία απέναντι αδειανά..

στην Αυγουστιάτικη άδεια.. ίσως καλύτερα έτσι..

χωρίς αποχαιρετισμούς, που θα την καταπλάκωναν

έστω και αν ήξερε πως η επαφή θα τέλειωνε κάπου εκεί.

Στο φιλί του «αντίο».

Με το αυστηρό ύφος της, οι σχέσεις παρέμειναν τυπικές

και το «ξινή» της προσδόθηκε όχι άδικα.

Τυπική και κλεισμένη στον αόρατο θόλο φώναζε μην αγγίζεται.

Σηκώθηκε αργά, αφήνοντας τα ψαράκια

να πλέουν στη οθόνη του υπολογιστή.

Στήθηκε στο παράθυρο να παρατηρεί, μέσα από τα βρώμικα τζάμι

τον κόσμο που έσερνε τα κορμιά του,

στο απέναντι πεζοδρόμιο που έβραζε..

να ήταν οι ίδιοι που κουκουλωμένοι τον χειμώνα

βάδιζαν βιαστικά, να ζεσταθούν;

Πόσα χρόνια οι ίδιες εικόνες…

να περνά ο κόσμος σαν την ζωή που βιαζόταν,

που πέρασε και δεν την είδε,

χωμένη στο ίδιο γραφείο, τριάντα χρόνια και κάτι..

Σε αδιέξοδο έρωτα δέκα χρόνια, χωμένη σε δανική αγκαλιά,

πόσα Σαββατοκύριακα μοναξιάς, τύψεων,

και γιορτές με τις πιζάμες να περιφέρει επιτάφιους

και να κρύβεται από όλους γνωρίζοντας

το λάθος που δεν μπορούσε να πετάξει.

Ένα παιδί που δεν γνώρισε και μεγάλωσε

μες τον νου της κάνοντας του γενέθλια

πασχίζοντας να φτιάξει την μορφή του..

είκοσι οκτώ χρόνια από τότε…

Απόμακρη από άμυνα να μην αφήσει

πόρτα ανοιχτή για τα ανομήματα..

Δάκρυα δίχως λύτρωση, δεν μπόρεσε να καταλάβει

ποιόν έκλαιγε.. πιο πολύ μοιρολογούσε τους δισταγμούς,

αυτούς τους ανίκητους, τους καταστροφικούς.

Ηταν πάλι καλοκαίρι, που το τέλος ήρθε με ένα ξαφνικό θάνατο..

Σιωπές…και λάθρα πήγε να τον αποχαιρετήσει ..

Κενό.. δεν μπόρεσε ούτε να τον κλάψει…

με ποιο δικαίωμα..

λες και χρειάζονται οι τίτλοι για τον σπαραγμό

και ο δικός της ήταν «γκόμενα».

Αναψε τσιγάρο, ψυχή δεν μπήκε σήμερα,

τα χαρτιά κάπου κριμένα,

τα στυλό και τα μολύβια στοιχισμένα σαν παρέλαση τιμητική..

Στο πρώτο συρτάρι το εισιτήριο της κρουαζιέρας.

Το χάιδεψε και το έχωσε στη τσάντα.

Το ταξίδι άρχιζε με καθυστέρηση τριάντα χρόνια.

Τελευταία μέρα στο γραφείο..

Χαμογέλασε, «είμαι συνταξιούχος»!

«Πώς άντεξα τόσα χρόνια στην ίδια θέση;»

Αποχαιρέτησε με το βλέμμα,

τα χιλιοειδομένα και η ψυχή φτερούγησε.

Αφησε ένα σημείωμα στον υπολογιστή

και χαμογέλασε , στα ψαράκια της οθόνης…

Η ώρα τρεις.. το τελευταίο χτύπημα της κάρτας…