Ντούρμπαν..συνέχεια

Όλα πήραν την σειρά τους… κόσμος, να μπαινοβγαίνει στο

ταλαίπωρο, σκαρί και έφτασε η ώρα

να γνωρίσουμε αυτόν τον τόπο.

Πολύ κοντά απλωνόταν η παραλία με τα «κατσέλια»

ορολογία βαπορίσια,

που αφορούσε ένα τεράστιο λούνα-παρκ.

Πάρα δίπλα, ένα τεράστιο ενυδρείο,

τότε δεύτερο σε μέγεθος στον κόσμο,

ένας διάδρομος στενός που κύκλωνε την μαγεία των

ψαριών με τα παραδείσια χρώματα,

τα μεγαλύτερα να πλησιάζουν

στο τζαμωτό λες και ήθελαν να σε αγγίξουν…

Στο τέλος της σκοτεινής στοάς ,

μια ανοιχτή πισίνα και τα δελφίνια να παίζουν…

Δυο γυναίκες που χάζευαν και έλεγαν

να μη τελειώσει η διαδρομή..

Αποκαμωμένες και χαζεύοντας,

καθίσαμε σ’ ένα παγκάκι να ξαποστάσουμε.

Πλησιάζει ένας ένστολος τύπος και μας κάνει την παρατήρηση

πως καθόμαστε σε λάθος παγκάκι.

-Τι λέει ο βλάξ;

Γυρίζουμε και πίσω έγραφε με λευκή μπογιά

«μόνο για μαύρους».

Πρώτη φορά αντιμέτωπες με τον άκρατο ρατσισμό..

Λεωφορεία, ταχυφαγεία, παγκάκια που χώριζαν τους ανθρώπους

σε κατηγορίες τυχερών και μη!

Αυτοί που ήρθαν στην πατρίδα τους να κουμαντάρουν

την αξιοπρέπεια τους…

να τους ρίξουν στα τσίγκινα σπίτια και την εξαθλίωση

…δούλοι στη χώρα τους….

Στις θυμωμένες κουβέντες μας πλησιάζει

μια γυναίκα γύρω στα τριάντα.

-Ελληνίδες; Ρώτησε αμήχανα.

Η Νίκη που είχε έρθει από τον Πόρο,

στην άλλη άκρη του κόσμου.

Η Νίκη που μας ξενάγησε με το αυτοκίνητο της δείχνοντας μας

μια πόλη με πάρκα πλημμυρισμένα με τροπικά φυτά.

Σε απέραντες άνυδρες εκτάσεις

με τα ζώα να μας κυκλώνουν ήμερα

από τα φάρμακα που έπαιρναν μαζί με την τροφή.

Ένα απόγευμα μας φιλοξένησε στο διαμέρισμα της.

Ηπιαμε ούζο από το μαγαζί που διατηρούσε ο άντρας της,

με προϊόντα από την Ελλάδα.

Μας φίλεψε σαγανάκι, φέτα, ελιές και εκεί πάνω στο κέφι,

το πρόσωπο της σκοτείνιασε…

τα γαλάζια μάτια της έγιναν γκρι.

Κάτω από το τραπέζι του σαλονιού έσυρε

ένα αλμπουμ, με τα κομμάτια της ζωής της.

Παιδικές φωτογραφίες, και του γάμου της.

-Πώς βρέθηκες εδώ;

Ηταν το πρώτο από τα έξι, παιδιά

μεγαλωμένη με στέρηση

που όμως τώρα την αναπολούσε

σαν το καλύτερο κομμάτι της ζωής της.

Στα δέκα εφτά της ο πατέρας της έδειξε

μια φωτογραφία ενός άντρα.

Της φούσκωσαν τα μυαλά για τον γάμο

που θα ήταν η τύχη της.

Δυο μήνες μετά παντρευόταν αυτόν τον άγνωστο

συμβιβασμένη σε μια ζωή

που δεν θέλησε ποτέ..

Αφησε τα κτήματα που δούλευε

ο πατέρας και η μάνα της καλλιεργώντας γαρίφαλα,

τη θάλασσα της, τα παιχνίδια και τα έκλεισε

στα μπαγκάζια που κουβάλησε στα ξένα.

Δεν ήταν που ο άντρας της δεν την αγάπησε,

ήταν που άλλα ονειρεύτηκε και ήρθε

η μοίρα να τις κάψει.

-Από τον πρώτο χρόνο ήθελα να φύγω και όλο το ανέβαλα!

Ετσι πέρασαν δέκα πέντε χρόνια

και εκείνη χωμένη σε μια πραγματικότητα,

που μισούσε, άφησε το κορμί της να ξεχειλώσει

να χωρέσει και άλλη θλίψη..

Η ψυχή παραδομένη, στο τίποτα..

δίχως ένα παιδί να της απαλύνει τον πόνο..

Αυτό λαχταρούσε πιο πολύ νομίζοντας πως θα σωθεί..

Η Νίκη που νικήθηκε από ένα τυχαίο και άσκεφτο «ΝΑΙ»

Αυτός ο τόπος των αντιθέσεων, δεν μου άρεσε καθόλου.

Τα λουλούδια με τα εξωτικά τους χρώματα δεν

θα μυρίζουν ποτέ γαρίφαλο..

Οι άνθρωποι που βγαίνουν από μαύρο σπέρμα

δεν έχουν μέλλον…

Τα ζώα θα ταΐζονται με φάρμακα,

να προσελκύουν τους τουρίστες..

Τα δελφίνια θα χορεύουν στην στενή πισίνα..