Τσιμπουτί - Ντούρμπαν...

Εφτασα στο Τζιμπουτί, μετά από ένα

περιπετειώδες αεροπορικό

ταξίδι με ένα αεροσκάφος σαν σκούνα,

να παλατζάρει στον άνεμο

και την βροχή..

Σε όλη την διάρκεια της πτήσης βλέπαμε

την εύφορη βλάστηση

και τα σκαμπανεβάσματα έκαναν τον διπλανό άντρα,

να τρέμει και να έχει γαντζωθεί στο χέρι μου,

λες και μπορούσα να τον

σώσω από τους φόβους του.

Πρώτη φορά μπαρκάριζε, σαν μαραγκός

για να θρέψει τρία παιδιά.

Μισή ώρα πτήση από την Αντις-Αμπεμπα

και η ψυχή του

έκανε περίπατο στον τρόμο.

Στο ίδιο πλοίο πηγαίναμε, αλλά ο Μιχάλης

ήταν σίγουρος, πως

δεν θα φτάσουμε ποτέ.

Και να που φτάσαμε στο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» ,

με το χέρι μου κατακόκκινο,

σαν το μούτρο του, από την ντροπή.

Προορισμός το Ρόττερναμ, με τα αμπάρια

φορτωμένα ζωοτροφές.

Κάποια μέρα του απόπλου, δεν θυμάμαι ποιά

και το βράδυ μου ερχόταν μια μυρωδιά

περίεργη σαν κάψιμο.

Ο Νίκος επέμενε, πως ήταν η αποφορά

από το φορτίο.

Από το φυνιστρίνη το επόμενο πρωινό

έβλεπα να ανοίγουν το δεύτερο αμπάρι

και ένας απαλός καπνός να ταξιδεύει ψηλά.

Η αναπνοή μου κομμένη!

Σαν ανέβηκε ο Νίκος γατζώθηκα πάνω του,

απαιτώντας να μου πει την αλήθεια.

-Μη φοβάσαι, άρπαξε η ζωοτροφή

γιατί δεν ήταν καλά στεγνωμένη,

σιγοκαίει χωρίς φλόγα, αλλά τσιμουδιά

στις άλλες γυναίκες, μη πάθουν πανικό!

Οι μέρες περνούσαν και η απαίσια μυρωδιά,

έφτασε στις καμπίνες…

Αρχισαν και τα άλλα αμπάρια να πυρώνουν..

Ηρθε η εντολή να πιάσει το πλοίο Ντούρμπαν.

Ο βήχας είχε γίνει δυνατός!

Φτάσαμε βράδυ στο λιμάνι και μας περίμεναν ασθενοφόρα..

Τα πάντα σε ετοιμότητα.

Τον βοηθό του μάγειρα, ένα δεκαεφτάχρονο

από την Χιο τον έσυραν

μισολιπόθυμο από την κουκέτα του

και πήγε στο νοσοκομείο.

Το άσθμα του, λίγο ακόμα

και θα του έπαιρνε την ζωή!

Η πρώτη χούφτα από τον γερανό,

έπεσε μέσα στα σπλάχνα του

αμπαριού και βγαίνοντας, σήκωνε το φορτίο,

να σιγοκαίει σαν απελπισμένος έρωτας…

Μεταφερθήκαμε σε ξενοδοχείο,

εκτός από τους αξιωματικούς που

έπρεπε να μείνουν στο πόστο τους.

Ο Μιχάλης φώναζε:

--Ένα εισιτήριο, καπετάνιε για Ελλάδα,

δεν αντέχω άλλη ταραχή!

Τρεις μέρες μετά πετούσε για την πατρίδα….

Ο φόβος ήταν μην ανέβει η θερμοκρασία

στα τάγκια με το πετρέλαιο!

Το επόμενο βράδυ γύρισα, πίσω…

Πώς τα νιάτα είναι άφοβα!

Πώς ήμουν τόσο σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά;

Φώναζε ο καπετάνιος στον Νίκο και εγώ είχα.. μουλαρώσει..

Εκείνος ήξερε πως το όχι μου ήταν αδιαπραγμάτευτο!

Τέσσερις μέρες αργότερα, ο κίνδυνος

είχε απομακρυνθεί και γύρισαν

πίσω στις καμπίνες…

με την μυρωδιά να πλανιέται αλλά χωρίς το φόβο.

Δυο μήνες, μείναμε να στεγνώσει το φορτίο….

...συνεχίζεται...