Ετσι κουβέντα να γίνεται...

Ελα κάθισε κοντά μου.. έτσι απλά να κουβεντιάσουμε..

Έχουμε καιρό να τα πούμε..

Και θα πούμε τις αλήθειες, γιατί σιχαίνεσαι τα ψέματα..

Δεν έχεις πει ποτέ;…θυμήσου καλύτερα..

-Ε..ναι..

Δεν μας νοιάζει για ποιόν σκοπό, τα είπες!

Τσακώθηκες, ούρλιαζες στα παιδιά,

κυκλοφορούσες σαν τρελή;

θυμήσου…

Πως το ξεχνάς.. όταν γυρνάς κουρασμένη από την δουλειά

και τα θηριάκια έχουν διαλύσει το σπίτι ,

με την ανοχή της γιαγιάς, τι νεύρα είχες;

….Δεν έφτασες να θέλεις να χτυπάς κεφάλια

αλλά κρατιόσουν;

-Ε.. ναι..

Δεν ζήλεψες ποτέ; .. ούτε όταν όλοι έφευγαν

για διακοπές ή διασκέδαση

και εσένα σου έλειπε;…οι συνθήκες της δεδομένης στιγμής..

..αλλά ζήλεψες..

-Ε.. ναι…

Δεν σε έπιανε η μουρμούρα και την κατάπινες

ενώ ήθελες να βρίσεις;..

πώς δεν ξέρεις σε θυμάμαι καλά…. που μου τα έλεγες..

-Ε… ναι..

Δεν φορτώθηκες ποτέ σε κανένα…

..δεν δέχτηκες βοήθεια; …

..δεν ήσουν ασυνεπής;..

..δεν έκρινες συμπεριφορές;..

..δεν έφταιξες σε τίποτα;;;;

-Ε..ναι..

Εντάξει Αντιγόνη, για αυτό σ’ αγαπάω

για τα λάθη σου..

και τα σωστά σου…

που είναι μοιρασμένα..

σε ανθρώπινες δοσολογίες…

Να κοιτάς το γερασμένο είδωλο σου.. στον καθρέφτη της

γιαγιάς Παναγιώτας και να μη ντρέπεσαι..