Η αγκαλιά της Βάσως!

Η Βάσω ήταν η μικρότερη από τα έξι αδέλφια.

Πήρε σαν στερνοπούλι όλες τις αγκαλιές, τα χάδια,

για να τα δώσει στους ανθρώπους που βρέθηκαν

στη στράτα της.

Φεύγοντας από το νησί άφησε το νεανικό της σκίρτημα πίσω,

ακολουθώντας τους γονιούς στον Πειραιά.

Εδώ είχαν τις δουλειές τους αυτοί που έφυγαν νωρίτερα.

Το σπίτι, ήταν δυο στενά από την παραλία στο Πασσαλιμάνι.

Τότε που δεν υπήρχαν οι μαρίνες και έξω έφτανε η αμμουδιά

με τα μαγαζιά να κατεβάζουν τραπέζια για τους περαστικούς.

Στην πεζούλα την άραζαν κάθε απόγευμα καλοκαιριού

μαζί με την μάνα της.

Είχε φτάσει στα είκοσι πέντε.

Επρεπε να αποκατασταθεί.

Τον άντρα της τον γνώρισε σαν γείτονα.

Ηταν μηχανικός στα καράβια και μοναχογιός.

Η μάνα του κουμανταδόρισα και αφεντικό, την ζήτησε από τον παππού.

Πέσανε λυτοί και δεμένοι να την παρακαλούν.

Ηταν χαμένη….

Ενα ναι ή ένα όχι καθόριζε την ζωή της

που αλλιώς την είχε φανταστεί.

Και η Βάσω είπε το ναι!

Χωρίς να προκάμει να αγαπήσει.

Παντρεύτηκε τον Σεπτέμβρη του’55.

Παρανυφάκι , κρατούσα την ουρά που δεν θα άφηνα

ποτέ από τα χέρια μου.

Οι παππούδες, ήρθαν στη Αγιά Σοφιά να μείνουν μαζί μας ,

αφήνοντας πίσω την Βάσω στο σπίτι των πεθερικών.

Τρία χρόνια μετά απόχτησε την κόρη της

και σε άλλα τρία τον γιό της.

Ολοι ήξεραν πως καλά δεν περνούσε,

αλλά η σιωπή της σκέπαζε κάθε θόρυβο.

Αγραφοι νόμοι, που ήθελαν την γυναίκα του ναυτικού

να μη βγαίνει από το σπίτι.

Τότε κάθονταν πολύ καιρό στα καράβια,

γιατί είχε πέσει και ανεργία.

Ηταν και οι διαταγές της πεθεράς,

στον άβουλο Γιάννη που την αγαπούσε,

αλλά ο τρόμος της μάνας του, τον έκανε άβουλο πιόνι στα χέρια της.

Και η ομορφιά της Βάσως φυλακίστηκε σ’ ένα σπίτι.

Τα μάτια της στο χρώμα του μελιού…..μα μέλι και η καρδούλα της.

Τύχη θεωρούσε ο κόσμος να παντρευτείς ναυτικό,

στην φτώχια που επικρατούσε.

Πως μπόρεσε να μετατρέψει την άχαρη ζωή της

σε παράδεισο μόνο εκείνη ήξερε.

Αγαπούσε όλο τον κόσμο και στο σπίτι μαζεύονταν

φίλοι, γείτονες, συγγενείς

και δεν υπήρξε ούτε ένας να μη την αγαπήσει.

Όταν άνοιγε την αγκαλιά της στην εξώπορτα

ένοιωθες την αύρα της να σε διπλώνει.

Μεγάλωνε μαζί με τα παιδιά, ακόμη και στο διάβασμα.

Εμαθε γραμματική και συντακτικό που δεν έκανε λάθη ποτέ.

Διάβαζε ασταμάτητα.

Τα πιο πολλά που πήρα ήταν τα χούγια της.

Περισσότερα από την δική μου μάνα.

Πόσες βραδιές καλοκαιριού, καθόμαστε στην αυλή

του εξοχικού και εκεί άφηνε την καρδιά της

να πει τις αλήθειες της.

Όταν πια τα παιδιά της τέλειωναν τις σπουδές τους,

τότε βγήκαν όσα έκρυβε.

Δε νομίζω άλλα παιδιά να πήραν τόσα φιλιά!

Πώς μπόρεσε το δάκρυ να το κάνει γέλιο;

Πώς είχε τη δύναμη να σου απαλύνει τον θυμό;

Αυτή η γυναίκα που οι διαδρομές και ο περίπατος της

ήταν μόνο μερικά χιλιόμετρα!

Πώς αγαπούσε τα χρώματα, τις μουσικές...

Το αγαπημένο της τραγούδι ήταν, «τα τρένα που φύγαν…»

Εφυγε στα 62 της χρόνια….