Αχ Νώντα μου!

Αρχές του ’70, ακόμα εδώ στην Φρεαττύδα, υπήρχαν μονοκατοικίες.

Μια μεσοτοιχία μας χώριζε με τους «δίπλα».

Χώριζε τις αυλές μας, αλλά το γιασεμί της Βέτας

σκαρφάλωνε και κρεμόταν πάνω στα δικά μας λουλούδια

και πλεκόταν με το νυχτολούλουδο της πεθεράς μου.

Η Βετάρα κατά τον Νώντα, ήταν η συντροφιά της γιαγιάς Αγγελικής.

Ο Νώντας ήταν η δεύτερη παντρειά της Βέτας.

Και οι δυο κοντά στα εξήντα.

Είχαν έρθει από το Πέραμα όταν παντρεύτηκε

η κόρη της από τον πρώτο γάμο

και τούτο το σπίτι το άφησε η θεία του Νώντα κληρονομιά.

Ηταν μια πασίχαρη γυναίκα, στρουμπουλή με κατσαρό

κοντοκομμένο μαλλί και όλα πάνω της ήταν φουσκωτά.

Λάτρευε τα χρυσαφικά και ήταν στολισμένη με καδένες, δαχτυλίδια,

βέργες πολλές περασμένες στον καρπό, σκουλαρίκια κρεμαστά

με βυσσινί πετρούλα σαν τάματα στην Μεγαλόχαρη.

Ο Νώντας κοντός και λιανός, με τα σφιχτά πουκαμισάκια του

το μαλλί κοκοράκι με το μπριλκρήμ για να του στέκεται.

Μουστακάκι στενό να μη του κρύβει το αδύνατο

πρόσωπο.

Στο αίμα του έρρεε το τσίπουρο σε υψηλά γράδα.

Με τα σόγια του «γίγαντα» σκοτωμένη η Βετούλα

εξ αιτίας της κληρονομιάς.

Κάθε πρωί όταν καλοκαίριαζε έπιναν τον καφέ τους

στην αυλή πριν φύγει

ο κουβαλητής της για το μεροκάματο στο λιμάνι.

Σαν σηκωνόταν να φύγει, έκοβε ένα γαρίφαλο σήμα κατατεθέν

στο τσεπάκι του πουκάμισου.

«Τι θα ψωφοφάς σήμερα;» ακουγόταν η μπάσα φωνή της.

Ο Νώντας τραγουδούσε φεύγοντας…

«άμα θες να φύγεις φύγε άμα θες να κάτσεις κάτσε

να γκρινιάζεις όμως πάψε…»

«Και κοίτα κακοψόφο να ‘χεις να γυρίσεις πάλι τύφλα!»

Μας έκανε την καθιερωμένη επίσκεψη να αποτελειώσει τον καφέ της

να φουμάρει τα τσιγαράκια της και να τουμπάρει το φλιτζάνι της.

«Πάλι σύγχυση βλέπω κυρά Αγγελική μου!»

«Τι ήθελα και τον πήρα; Μου είχε κάψει πρώτος, ο αχρόνιαστος,

την γούνα και έπεσα στα χειρότερα»

Οι κατάρες ανελέητες, οι τσακωμοί βεγγαλικά,

δεν του χάριζε τίποτα!

Ο Νώντας στην τύφλα του και η Βέτα στα όσα σέρνει η σκούπα.

Ελεγες δεν μπορεί φονικό θα γίνει!

Μαλλιοκούβαρο η ζωή τους.

Ένα μεσημέρι ακούμε στριγκλιές άλλου τύπου.

«Λεβέντη μου, τι έπαθες!»

Τρέχουμε από τα γειτονικά σπίτια και η Βέτα να μαδάει

το μαλλί και να σπαράζει.

Ο Νώντας από την σούρα είχε πέσει από τον γερανό.

Τον έφερε στο σπίτι να τον κλάψει κατά πως του άξιζε,

έδωσε διαταγή!

Μαυροφορέθηκε, με δετό μαντήλι και καλτσάκια

που έγερναν και άφηναν το άσπρο γόνατο γυμνό.

Λιγοθυμιές απανωτές. Όλη η γειτονιά στο πόδι.

«Που είσαι Νώντα μου να δεις τον Στέλιο,

που είσαι να δεις τον Κώστα»

Σύστηνε έναν- έναν ξανά στον μακαρίτη.

Και κάνουν το λάθος οι αδελφάδες να φανούν!

«Σήκω Νώντα να δεις ποιες ήρθαν!

Που τόσα χρόνια του κλότσου σε είχανε!

Που τσίπα δεν έχουνε αγόρι μου!

Να σου φάνε την ψυχούλα σου θέλανε

και τα καταφέρανε!»

Οσοι δεν την ήξεραν έκλαιγαν παρασυρμένοι από τα λόγια της.

Τέσσερεις μέρες μετά έρχεται η χήρα σπίτι με κλεισμένο ακόμα το λαιμό.

«Κυρά Αγγελική μου αύριο φεύγω. Πάω να μείνω στης κόρης μου!»

«Γιατί χριστιανή μου, εδώ έχεις το σπίτι σου τι γυρεύεις να ξεσηκωθείς;»

«Που να μη σώσει αστεφάνωτη με είχε τόσα χρόνια!

Θα έρθουν οι φάουσες να πάρουν το σπίτι»