Ο Αποστόλης...

Στην Τρίτη τάξη του Δημοτικού, ήρθε στο σχολείο ο Αποστόλης.

Με καταγωγή από το Αγρίνιο, τους έριξε η ζωή στη γειτονιά

του Πειραιά .

Αδύνατος με μαλλί κουρεμένο με την ψιλή και μια τούφα μπροστά,

εύκολη πρόσβαση των δασκάλων στο τράβηγμα,

κατά το συνήθειο της εποχής.

Εξω από τα νερά του και με προφορά ασυνήθιστη,

στα παιδικά αυτιά, καταδικάστηκε στην μοναξιά

των μαρμάρινων σκαλιών.

Λίγες μέρες μετά τον πλησιάζει μια τρελοκοτσιδού, ατίθαση

και φασαριόζα.

Δεν του μιλούσε...Μόνο καθόταν δίπλα του.

Συνωμότησε με τον πρωτοξάδελφο της τον Θανάση.

Επρεπε ο Αποστόλης να αποδείξει πως δεν τους σκιάζεται,

ούτε ακούει τις πικρόχολες προσφωνήσεις τους.

Το μυαλό του ήταν σφαιράτο δεν τον έφτανε κανείς

αλλά λίγο τους ένοιαζε.

Ηρθε η ώρα για το γυμνάσιο.

Με την φίλη του διατηρούσε φιλία και έδειχνε

να την εμπιστεύεται.

Κάθε πρωί ανταμώνανε στη στάση. Εκείνος Β’Αρρένων,

εκείνη Β’ Θηλέων.

Εξήντα λεπτά το μισό εισιτήριο και πάντα το έβγαζε εκείνος.

Την βοηθούσε στα μαθήματα και την φώναζε τεμπέλα.

Η προσφώνηση κράτησε ως το τέλος της έκτης τάξης.

Εκείνο τον Σεπτέμβρη, ο Αποστόλης πέρασε στο Πολυτεχνείο και η φίλη του

στην αγκαλιά του έρωτα….

Την συνόδευε στις βόλτες στο Πασσαλιμάνι και διακριτικά έφευγε,

περιμένοντας να την γυρίσει σπίτι.

Στη ζωή του Αποστόλη δεν είχε εισβάλει ο έρωτας….

Η παρέα είχε μεγαλώσει.

Οι γονείς του γύρισαν στις ρίζες τους.

Νοίκιασε ένα δωμάτιο για μπεκιάρη. Εκανε δουλιές του ποδαριού στην λαχαναγορά

για να τα φέρνει βόλτα.

Εκείνη παντρεύτηκε.

Αυτός πάντα δίπλα της.

Στη ζωή του Αποστόλη ακόμα δεν είχε εισβάλει ο έρωτας.

Η γιορτή για το πτυχίο του έγινε στο σπίτι της.

Γλέντι μέχρι να αρχίσει το ξημέρωμα.

Εφυγαν όλοι.

Έμειναν οι δυο τους μια κα ο άντρας της έλειπε σε μπάρκο.

«Αντε να πιούμε άλλο ένα»

«Πιάσε και τα τσιγάρα»

«Ενας στρατός σου μένει και μια αγάπη να βρεις!»

Κοίταξε τα πλακάκια σαν τότε στο Δημοτικό.

«Θέλω κάτι να σου πω αλλά ντρέπομαι..»

Το οινόπνευμα του χαλάρωσε το μυαλό και η προτροπή της

του έδωσε κουράγιο.

«Αντιγόνη πνίγομαι, δεν μπορώ να δω ερωτικά τις γυναίκες»

Δεν σάλεψα, μου είχε περάσει από το μυαλό και το απόδιωχνα.

Ξέχνα το, μου ψιθύρισε και οι λυγμοί ποτάμι να ξεπλύνουν την ντροπή που ένιωσε.

«Ηλίθιε εμένα ντρέπεσαι; Είσαι ο φίλος μου και θα είσαι για πάντα! Χώνεψε το!»

Πάντα στάθηκε δίπλα μου.

Για δέκα χρόνια χωρίσαμε, όταν πήρε μετάθεση στην επαρχία.

Όταν τον έβλεπα χαρούμενο γελούσε η ψυχή μου.

Ηξερα ότι το παιδί που γνώρισα με την καφέ

πάνινη τσάντα ήταν ευτυχισμένος.

Στις σιωπές του τσιμουδιά!!!

Το περασμένο καλοκαίρι βγήκε στην σύνταξη.

Αποστόλη, αυτό πάνω στη φωτογραφία

είναι το Δημοτικό που σε γνώρισα.

Κάτω από τα κεραμίδια στο αριστερό

παράθυρο.