Η παστρικιά....

Το τελευταίο σπίτι του δρόμου ήταν της Έλλης.

Από τα κεραμίδια του έβλεπα τον ήλιο να γέρνει

τα καλοκαιριάτικα δειλινά.

Η ανοιχτή πόρτα του άφηνε να δεις το διάδρομο

που οδηγούσε στην αυλή πνιγμένο στα λουλούδια.

Δίπλα στην εξώπορτα, είχε ασβεστωμένους τενεκέδες

με πολύχρωμα γεράνια.

Μια και το συνήθειο μου ήταν να χώνομαι στα ξένα

σπίτια και να παρατηρώ τους ανθρώπους η μάνα

με είχε απειλήσει.

«Μη και χωθείς στης Έλλης, κακομοίρα μου σ’ έσφαξα!»

Μου φουντώνει η περιέργεια και δεν θα παρέδιδα

τα όπλα ο κόσμος να χαλούσε!

Ένα ακόμα που δεν χωρούσε το εντεκάχρονο μυαλό μου

ήταν αυτό το "παστρικιά" που αναφέρανε οι γυναίκες.

Έναν απομεσήμερο έξω στην αυλή πίνανε καφέ

οι γιαγιάδες η μάνα και άλλες δυο γειτόνισσες.

Το κρεβάτι μου ήταν πίσω από το παραθύρι

που γινόταν η μάζωξη.

Δεν σάλευα μπα και καταλάβουν ότι ξύπνησα

και άκουγα τις κουβέντες τους.

Η Ρίτα έλεγε για την Έλλη!

«Μωρέ κι αυτή η Σμυρνιά η παστρικιά

εδώ μου κάθεται.

Ξέρεις πόσους άντρες ξεμυάλισαν εδαύτες;

Εχουν δει τα μάτια μου εμένα…»

Η γιαγιά η Παναγιώτα αντάριασε…..

«Ακούστε με και μετά λέτε ότι θέτε, γιατί καλά

δεν τα κατέχετε.

Σαν ήρθαν αυτές οι γυναίκες το μόνο

που κουβάλησαν μαζί τους

ήταν η πάστρα, το καλό φαγί, και τα λουλούδια.

Τι θαρρείτε βρε συφοριασμένες, ήρθαν να μας δείξουν

την ζωή που εμείς δεν γνωρίζαμε.

Γυναίκες λουσάτες, μερακλούδες με χαρά για ζωή

αν κα δω ξεριζωμένες στηθήκαν στα πόδια τους.»

Πετάχτηκε και η Ουρανία, με το μουστάκι

και την κρεατοελιά.

«Μα τούτη κυρά Παναγιώτα μου, δούλευε στην Τρούμπα

και μετά ήρθε εδώ και κάνει την καφετζού!»

«Και που το ξέρεις μαρσή ,ο άντρας σου την είδε;»

Δεν ήθελα τίποτα άλλο να ακούσω.

Μπράβο γιαγιά μου!

Λίγες μέρες μετά ήταν η γιορτή της Αγιά Σοφιάς.

μεγάλο πανηγύρι.

Φύγανε οι μεγάλες να προσκυνήσουν

και εγώ προφασίστηκα

πως με πονούσε το στομάχι μου.

Βρέθηκα έξω από το παραθύρι της Έλλης

να κόβω βόλτες πάνω κάτω.

Σε μια στιγμή τραβιέται η δαντελωτή κουρτίνα

και προβάλει σαν σε κάδρο το μπούστο

της «παστρικιάς»

Το τροφαντό της στήθος στητό να συγκρατεί

με το ζόρι τα κουμπιά της λουλουδάτης μπλούζας.

Τα μαλλιά μπούκλα ξανθιά και από τα αυτάκια της

κρέμονταν δυο σκουλαρίκια με πετρούλα ροζ.

Τα φρύδια γραμμένα με μολύβι και κατακόκκινο κραγιόν

στα χείλη.

«Πώς σε λένε μικρούλα;»

«Αντιγόνη. Και μου αρέσουν τα λουλούδια σας» απάντησα

με πονηριά.

«Ελα μέσα κοκόνα μου να τα δεις»

Και μπαίνω στο παράδεισο…

Η κληματαριά κρατούσε ίσκιο

και τα γιασεμιά μοσχοβολούσαν.

Κατιφέδες, τριαντάφυλλα, γαριφαλιές

μπιγκόνιες, ακουμπισμένα

στα άσπρα και κεραμιδί πλακάκια

που άστραφταν.

Στη μέση ένα τραπεζάκι με μουσαμά εμπριμέ

και πάνω του ο καφές , τα τσιγάρα της

και ένα πορσελάνινο ζωγραφιστό τασάκι

σε σχήμα τριγωνικό.

Ερχεται και η μάνα της στα μαύρα ντυμένη

με τα μαλλάκια της πιασμένα κότσο.

«Καλώς το μου, να σε φέρω ένα μηλαράκι γλυκό;»

Έγνεψα ναι με το κεφάλι…

Το ωραιότερο φιρίκι γεμιστό με αμύγδαλο!

Με παίρνει από το χέρι η Έλλη να μου δείξει

τις πορσελάνινες κούκλες που ήταν αραδιασμένες

στο μπαουλοντίβανο.

Τις χάιδευα και ήταν τόσες πολλές…

Δίπλα τους χουχούλιαζε ένας γάτος καφετί…

Ένα τετράγωνο τραπέζι στη μέση, με δαντελένιο

τραπεζομάντιλο και κρόσσια ολόγυρα του… ΄

Ένα βάζο κρυστάλλινο στη μέση και λογής, λογής μπιμπελό.

Απέναντι ένας μπουφές σκαλιστός σε σκούρο καφέ…

Και εκεί στολίδια και πλεχτά και μέσα από τα τζαμάκια

στα πλαϊνά του, ποτηράκια που λαμποκοπούσαν…

Στη μέση ένας καθρέφτης που σηκώνοντας τα πόδια

είδα το πρόσωπο μου και πίσω την Ελλη να χαμογελά….

Αντιγόνηηηηηη! Η φωνή της μάνας μου από την εξώπορτα.

«Με φωνάζει η μαμά»

Μου χώνει μια μικρή κούκλα στην αγκαλιά…

«όχι δεν πρέπει να την πάρω» είπα με βιάση…

«Βρε κουτό, εγώ δεν έχω παιδάκια να παίξουν μη μου

χαλάς την καρδιά!»

Τις σβούρισα ένα φιλί και έτρεξα φωνάζοντας

ευχαριστώωωωω…

Χαλάλι οι μπούφλες που πέσανε γιατί πήρα την κούκλα…

Μετα από χρόνια σαν διάβαζα τη Σωτηρίου

την Ιορδανίδου,την Ελένη Χαλκούση…

έδινα σε ηρωίδες που αγάπησα….

την μορφή της Ελλης….