Καθωσπρεπισμού τίμημα!

Παντρεύτηκε σε κοντινή μεγαλούπολη....

Ακολούθησε το συνήθειο που ήθελε

να ανταλλάσσουν τα δυο σόια νύφες...

Πότε το ένα έπαιρνε νύφη από το άλλο πότε ανάποδα...

Ο σύζυγός της, κιμπάρης και καλόκαρδος....

Ότι ήθελε στην ποδιά της.... Χατήρι δεν της χάλαγε...

Ορφανός από μικρός δούλεψε ακούραστα

με τον μικρό αδελφό του, πατέρας και αδελφός για εκείνον..

Έστησαν μαζί εργοστάσιο... Πρώτο όνομα...

Κι εκείνη κυρά κι αρχόντισσα όσο λίγες στην εποχή της...

Ζωή από ζάχαρη. Με όλα της τα λούσα.

Του χάρισε δυο παιδιά. Το πρώτο ένα κορίτσι.

Όμορφο, μελαχρινό, με μια ελιά στο μάγουλο

κοντά στο στόμα... Ζωγραφιά του Θεού..

Κι έπειτα ένα παλικάρι... Ψηλό καλοκαμωμένο.

Όλα τα είχανε. Και τα παιδιά δεν στερούνταν τίποτε...

Μεγάλωνε κι ομόρφαινε η κοπελιά...

Μέχρι την εφηβεία της πιάνο, αγγλικά,

γαλλικά, μπαλέτο....

Σε μια εποχή, αρχές των '60, που κάτι τέτοιο

ήταν απαγορευτικό για τους περισσότερους...

Όμως μια αποφράδα μέρα ο τροχός γύρισε...

Η επιχείρηση έπεσε έξω...

Πρώτος το έμαθε ο μικρός αδελφός του άντρα της...

Δεν το άντεξε... Χάθηκε μια νύχτα στην πόλη...

Το νέο χτύπησε την πόρτα της.

Ό άντρας της έφυγε να τον βρει..

Κι εκείνη άφησε τα παιδιά μόνα στο σπίτι κι έτρεξε ξοπίσω του...

Σκηνές αλλοφροσύνης..

Βρέθηκε ο χαμένος αδελφός πνιγμένος στο ποτάμι...

Ο ίδιος ο άντρας της τον βρήκε χαράματα...

Η οικονομική καταστροφή ήταν βαριά...

Αλλά τούτο ΄'δω, ασήκωτο...

Τα άφησαν όλα πίσω...

Ήρθαν σε άλλη πόλη κατεστραμμένοι

και σε βαρύ πένθος, κοντά στα γονικά της

και τις αδελφές της...

Νοίκιασαν τον πάνω όροφο από ένα διώροφο

στην παλιά συνοικία, σκοτεινό, με ξύλινα πατώματα

που έτριζαν σε κάθε βήμα...

Μπήκαν στην δούλεψη της επιχείρησης που διατηρούσε

η μικρή αδελφή με τον πατέρα της...

Ο άντρας της στο εργαστήρι, πρώτος τεχνίτης ήτανε,

εκείνη στην παραγωγή αλλά και μπροστά με την αδελφή

και τον πατέρα της για την πελατεία.

Ο γιος της έβγαινε με το ποδήλατο

να πουλάει την παραγωγή στην παραλία...

Και η όμορφη κόρη, πάνω στην εφηβεία της,

κλεισμένη στο σκοτεινό σπίτι να κεντάει μόνη....

Στο μαγαζί, ούτε λόγος να την φέρει...

Α πα πα.... Δεν την είχε για τα μάτια του κόσμου...

Στο στενό δρόμο απέναντι από το παράθυρο

που κένταγε ήταν το κουρείο της γειτονιάς....

Οι δουλειές ανέβηκαν από τότε που η νιόφερτη

ήρθε στην γειτονιά...

Κι όσο εκείνη έμενε κλεισμένη στο "σεράι"

άφταστη και όλο μυστήριο, τόσο εκείνοι έχασκαν

από κάτω τρυπώντας με το βλέμμα το παράθυρο...

Και σιγά σιγά οι ορμόνες που άνθιζαν μέσα της

άρχισαν τον ανελέητο πόλεμο με τα ήθη

και την ανατροφή της...

Άρχισε όπως όλα τα φυσιολογικά άτομα να ανακαλύπτει

την σεξουαλικότητά της...

Αντικείμενο πόθου εκείνη, άρχισε να ποθεί με την σειρά της...

Τι πιο φυσικό... πιο ανθρώπινο....

Ένοιωσε τα πρώτα χάδια τους πίσω από κείνο το κλειστό παράθυρο,

που πήγαιναν όλο και πιο χαμηλά...

Τι κι αν ήταν από το δικό της χέρι....

Στο μυαλό της ήταν εκείνο το ομορφόπαιδο

απέναντι στο κουρείο που χάζευε το παραθύρι της...

Και μετά οι ενοχές...

"Εγώ που είμαι από σπίτι... με ανατροφή...".

Κανείς να της εξηγήσει... Κανείς να της πει ότι είναι φυσιολογικό...

Ότι δεν είναι κακό αυτό που ανακάλυψε στον εαυτό της...

Η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύτηκαν μέσα της....

Ο πόλεμος με τα χρηστά ήθη έφερε την κατάθλιψη...

Και κάποιες φορές οι αντιδράσεις άρχισαν

να εκδηλώνονται μπροστά σε άλλους της οικογένειας....

Το χάιδεμα, το κρυφό πνιχτό γελάκι, το ξαφνικό κλάμα..

Αργότερα η φυγή, οι τάσεις αυτοκτονίας...

Το κυνήγι ξοπίσω της να την προλάβουν...

Κι ύστερα ήρθε η φρικτή πραγματικότητα

των νευρολογικών κλινικών και το έγκλημα πάνω της...

Ηλεκτροσόκ....

Ότι πιο φρικτό μπορούσαν να κάνουν σε άνθρωπο...

Και εκείνη η μάνα, να προσπαθεί πάντα να κρύψει

τα πάντα από τον έξω κόσμο...

Να κρατά μέσα της ελπίδες ότι κάποτε

όλα θα γίνουν όπως πρώτα...

Γιατί η αξιοπρέπεια, ο καθωσπρεπισμός,

και το "τι θα πει ο κόσμος" έπρεπε και πρέπει

να είναι πάνω από όλα...

Πάνω κι από την στραγγαλισμένη εφηβεία,

την ταλαιπωρημένη από τα ψυχοφάρμακα ζωή,

τον διαλυμένο από τα ηλεκτροσόκ εγκέφαλο

της μονάκριβης κόρης της.

Σήμερα πληρώνει ακόμη το τίμημα...

Ανήμπορη στα ογδόντα βάλε χρόνια της

κλεισμένη στο διαμέρισμά της φροντίζει όσο μπορεί

αυτό το λουλούδι που άφησε να μαραζώσει

πίσω από το παράθυρο ενός ανήλιαγου σπιτιού...

Η ζωή χαμογέλασε οικονομικά στο παλικάρι της

που από νωρίς δούλεψε σκληρά κι έφτασε ψηλά.

Έχει το σπίτι της χρόνια τώρα που της αγόρασε, νά 'ναι καλά....

Όμως τίποτε δεν μπορεί να της δώσει

πίσω την κόρη που ονειρευόταν και που

τα ήθη μιας άλλης εποχής την έκαναν

ένα δυστυχισμένο πλάσμα δίπλα της...

ΑΠΩ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΙΣ

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΕΔΩ.....ΚΟΝΤΑ...

Με την άδεια του ...

http://spirogyrismata.blogspot.com/