Οι γυναίκες αγάπη.

Εχεται ποτέ συναντήσει, ανθρώπους, που τους λες

«αγκαλιά, αγάπη, γλύκα»;

Ειχα την τύχη να έχω δυό θειάδες ,

εξ ‘ αγχιστείας, της μάνα μου.

Η Ζηνοβία αριστερά και η Βγενιώ.

Από οικογένεια φερμένη από την Πόλη.

Παντρεύτηκε , η Βγενιώ τον θείο Χρήστο,

σε μεγαλούτσικη ηλικία , για τότε.

Ο θείος , μάγειρας στο κρουαζιερόπλοιο.

Η Ζηνοβία κόρη ανύπαντρη.

Και έτσι οι δυό έμειναν μαζί ως το τέλος.

Είχαν αγοράσει ένα προσφυγικό σπίτι στην Κοκκινιά.

Η περιοχή ήταν γεμάτη από τα διώροφα μικρά σπιτάκια.

Τούτο δω ήταν σε γωνία, με ένα δέντρο γαζία, να ξεχωρίζει.

Μια ξύλινη απότομη σκάλα σε οδηγούσε στο χαγιάτι.

Ξύλινο μπαλκόνι , φορτωμένο με γλάστρες.

Η πρώτη κάμαρα ήταν καθιστικό, κουζίνα στο βάθος με

ένα νεροχύτι από μωσαικό μπορντό με άσπρες βούλες.

Ένα τετράγωνο, τραπέζι, κολλημένο στον τοίχο και

πιο δίπλα το ψυγείο του πάγου.

Εκεί και το μπαουλοντίβανο που κοιμάταν η Ζηνοβία,

πλάι στον μπεζ μπουφεδάκι που ανάμεσα

στις πλεχτές μπορτούρες που στόλιζαν τα ράφια,

έστεκαν τα γυάλινα βάζα με τα γλυκά του κουταλιού.

Σταφύλι, πορτοκάλι, περγαμόντο, φράπα, φυρίκι με

αμύγδαλο, μελιτζανάκι, βερίκοκο, ντοματάκι!

Στη δίπλα κάμαρα , ήταν το σιδερένιο νυφικό κρεβάτι

κολλημένο στον τοίχο, με την πάντα

με τα αγγελάκια στο πλάι.

Εκει και η καλή τραπεζαρία με το μπορντό βελούδινο

τραπεζομάντιλο μΕ τα κρόσια.

Και ο μπουφές με τα μπιμπελό, που όφειλε να έχει

κάθε σπίτι ναυτικού.

Η Σπανιόλα χορεύτρια, ο βαλσαμωμένος κροκόδειλος,

τα κάδρα με τις Γιαπωνέζικες πεταλούδες,

πίσω από το τζαμκλίκι.

Πιο πολύ με τρέλαιναν τα κλουβιά με τα κανάρια

στο πρώτο δωμάτιο που μπαινόβγαζε ο Χρήστος

και τα λάτρευε.

Το τρανζίστορ, της Ζηνοβίας για να ακούει

το «σπίτι των ανέμων»,«πικρή, μικρή μου αγάπ稻

και «το ημερολόγιο ενός θυρωρού»

Αυτές οι γυναίκες, μη έχοντας δικά τους

παιδιά και συγγενείς,

φρόντισαν με τόση αγάπη,

τα ανίψια του θείου σαν δικά τους .

Τον θείο Γεράσιμο τον είχαν σώσει πολλές φορές,

κυνηγημένο από το καθεστώς.

Δεν υπήρξε γέννα , γάμος, αρρώστια,

που να μην είναι παρούσες .

Μυστικά, που έκρυβαν,

θυμούς που μαλάκωναν.

Ολη η ζωή τους ήταν μια πάστρα, έξω και μέσα!

Η μάνα μου τις λάτρευε.

Και αυτές οι «άκληρες», είχαν παιδιά όλα τα παιδιά

του σογιού.

Λατρεμάνες περισσότερο από κάθε άλλες.

Υ/Γ Σας κούρασα, αλλά τους το χρωστούσα.

Οι γυναίκες ΑΓΑΠΗ.