Η διαχείριση της μοναξιάς

Ο πατέρας της, καθόταν στην αυλή του πατρικού σπιτιού τους. Όταν βγήκε στη σύνταξη ο καθηγητής, πήρε την καλή του και κατέβηκαν στα λημέρια που αναστήθηκαν. Η κόρη τους ανησυχούσε, ιδιαίτερα μετά το εγκεφαλικό, που τον ανάγκασε να βαστά μπαστούνι. Κάθε Σάββατο πήγαινε να τους κάνει συντροφιά, να βοηθήσει τη μάνα και να κουβεντιάζει με τον πατέρα. Προσπαθούσε να τον πείσει να γυρίσουν πίσω, στα Βριλήσσια. Το πατρικό τους ήταν και το δικό της σημείο αναφοράς, στα καλοκαίρια της που πέρασαν. Τα παιχνίδια με τα ξαδέλφια, τους λουκουμάδες της γιαγιάς, το χωνάκι παγωτό που έσταζε στα μικρά χεράκια της. Χωρίς «βολές», με τη σκάφη να κρέμεται από το καρφί στον τοίχο, εκεί που τους ξέπλενε έναν- έναν στη σειρά, κάνοντας οικονομία στο νερό. Τα ταψιά με τις πίτες να βγαίνουν από το χτιστό φούρνο της….

Το θυμάται γερασμένο, όπως το άφησε η γιαγιά. Το μεράκι του πατέρα ήταν να το φτιάξει, όπως ονειρεύτηκε.

Η μάνα δεν ήθελε, να τους επισκέπτεται τόσο συχνά, είχε την έννοια της ανομολόγητη. «Όταν θέλεις κάτι, που αφορά άλλον, ποτέ δεν λέγεται, ούτε στο παιδί σου» σκεφτόταν και ήταν στάση ζωής απαράβατη που αφορούσε σε όλους. Η σχισμή στο εντός της υπήρχε!

Εκείνη πάλι, δεν έλεγε τα προσωπικά της. Πίστευε πως θα έφερνε πίκρα και όταν η ίδια το είχε ξεπεράσει, οι δικοί της θα σκέφτονταν το μοναχοπαίδι τους με στεναγμό, οι χαμένοι έρωτες, οι άντρες που αγκάλιασε και δεν έστερξε κανείς να μείνει. Αναλύσεις δεν έκανε. Ισως σε κάποιο στενό, συναντηθεί με τον έρωτα.

Εκείνο το σούρουπο με την πολυχρωμία του, κάθισε δίπλα στον καθηγητή.

-Μπαμπά μου, γιατί μου χαλάς το χατίρι; Επιασε να χειμωνιάζει πάλι εδώ θα μείνετε;

-Κορίτσι μου, όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει η μεγαλούπολη τον σκοτώνει. Δες τους ανθρώπους της ηλικίας μου πώς ψευτοζούν; Δεν είναι τα αγαθά που έχουν λείψει, τουλάχιστον όχι μόνον αυτό. Είναι η εσωτερική μοναξιά που τη διασκεδάζουν μεταξύ καφενείου και σπιτιού. Οι ίδιες κουβέντες, πεταμένες στο χρόνο με μαθηματική ακρίβεια, το βάρος των προβλημάτων πολλαπλασιάζεται.. δεν έχουν συνομιλίες, πέρα των τετριμμένων  και ας είναι είκοσι άτομα παρέα.

- Μα δεν είχατε τόσους γνωστούς; Οι παρέες σας; Και μη μου πεις πως εκείνοι, ανήκουν στην κατηγορία που ανάφερες;

- Ο καθένας κουβαλάει τη μοναξιά του και αυτό είναι ασήκωτο βάρος. Οι δικές μας συναναστροφές, έχουν το λούστρο της κακής ποιότητας, αυτόν που διαβρώνεται, στις επιφανειακές επιδείξεις! Ανθρωποι με μόρφωση, που έμεινε στη μέρα που πήραν το πτυχίο. Το αξιοποίησαν σε τούβλα, βαριά έπιπλα, φιγουρατζήδες μάτια μου! Οι φίλοι της καρδιάς ..πήραν το δρόμο του κάτω κόσμου. Καταλάβαμε πως μείναμε με την ήρα και αυτό δεν το αντέξαμε!    Εδώ βάζουμε την αγαπημένη μας μουσική χωρίς να ενοχλούμε το γείτονα. Ξαναδιαβάζουμε  τα αγαπημένα μας βιβλία.  Είναι σαν από την αρχή να τα απολαμβάνουμε! Τα χρώματα της θάλασσας που εναλλάσσονται.. το σφύριγμα των πτηνών. Εδώ οι ήχοι έχουν μουσικές. Το θρόισμα των δέντρων, η ανατριχίλα στο  κορμί μου, τα λουλούδια της μάνας σου. Προσωπικά δεν νοιώθω μοναξιά. Δεν κοιτάζω το ρολόι που μου δυνάστευε τη ζωή. Είμαι ευτυχισμένος! Και η μητέρα σου βρήκε το γέλιο της, έχει βρει ορίζοντα!

Επεσε στην αγκαλιά του….