Το χάσιμο..

     

Η ταξιδιάρα τράτα μου, τραβούσε τη ρότα της και εγώ είχα λύσει τα χέρια μου από το τιμόνι της. Είχα χαράξει στο χάρτη πορεία μα η ζωή σκοντάφτει και δεν σου δίνει λόγο!

Ετσι σταμάτησα.. μισοπέλαγα και σας έχασα! Μου λείψατε!

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω το γνωστό κλισέ .. «Όταν κάνεις όνειρα ο Θεός γελάει.» Νευριάζω με την έκφραση. Τι στο καλό Θεός είναι που ασχολείται με εμένα, [άλλη δουλειά δεν είχε] και είναι τόσο χαιρέκακος; Μη τρελαθώ!

Φουρτούνα- κάλμα και τραβούσα κουπί από τη σαστιμάρα μου, δεν έβλεπα το τιμόνι. Θα μου πεις μεγάλη γυναίκα είσαι τι περιμένεις;  Είναι αυτό το «κουσούρι», που έλεγε η μάνα μου, να πελαγώνω εύκολα! Στις χαρές και στα στενάχωρα. Η λογική πάει μια βόλτα και ξεχνιέται. Δεν το θέλω! Τώρα δεν αλλάζει μάτια μου το μυαλό. Πληθαίνουν όσα κουβαλάς από τα νιάτα σου.

Αυτό το πάνω- κάτω είναι ενοχλητικό σαν κουνούπι τον Αύγουστο.

Είδα στα μάτια των εγγονών μου, μια επίπληξη, να την πω; Ένα «δεν πας καλά;» και αποφάσισα να στρώσω πάλι από την αρχή τα σεντόνια μου, να περάσω από την πόρτα σας να σας καλημερίσω φέρνοντας σας γλυκά του κουταλιού.

Για εξιλέωση!