Τα παιδιά του ναυτικού

Τον χώρο του πρώην Ανατολικού αεροδρομίου , τον ήξεραν  τόσο καλά σαν το σχολειό τους, σαν την παιδική χαρά, σαν το γήπεδο του ποδοσφαίρου.

Εφτανε  η ώρα της επανόδου!

Από μέρες, το σπίτι αναστατωνόταν. Τα παιχνίδια έμπαιναν με τάξη στα ράφια από τους ίδιους τους μικρούς και ας είχαν αυτή την φυσική αποστρέφεια της «τάξης»!

-Όταν έρθει ο μπαμπάς θα του δείξω το αεροπλάνο μου, που έφτιαξα στα παζλ!

-Σιγά μη το έφτιαξες μόνος σου ρε! Δεν σε βοήθησε η μαμά;

-Μαμά πες του!

-Και εγώ ρε βλάκα, θα του δείξω την κιθάρα μου και θα του τραγουδήσω! «Για δεν μ’ αφήνεται ήσυχο άστε με ήσυχο πάλιιιιι» που του αρέσει κιόλας!

Και έφτανε η μέρα!

Πηγαίναμε τρεις ώρες τουλάχιστον νωρίτερα!

Εντολή μικρών και τα σκυλιά δεμένα!

Ηθελαν να βρούνε τραπέζι δίπλα στα …τζάμια. Μη χαθεί ούτε δευτερόλεπτο!

Ετρεχαν στον πίνακα αφίξεων!

-Μαμά 17,45 δεν είναι 6 παρά τέταρτο; Πες το στο ηλίθιο που κάνει πως τα ξέρει όλα!

-Του λέω, φώναζε ο μικρός, πως  φτάνει αλλά μέχρι να «παρκάρει» δεν περνάει και άλλο η ώρα;

Επαιζαν με τα μισάωρα.. τα τέταρτα ..τα λεπτά.

Ξαναμένα, ιδρωμένα, με τα παντελόνια να κατεβαίνουν  και  να τα σηκώνουν με μανία κάθε τόσο..

Πορτοκαλάδες, κρουασάν, γεμάτο το τραπέζι.  

Συχνοουρία και τρεχάλα.

Τα κοιτούσα και πίσω από τα γυαλιά μου προσπαθούσα να κρύψω τις σταγόνες χαράς που δεν τις άφηνα να αποδράσουν.

Αυτές οι στιγμές χαράς τους ήταν δυνατότερες από τα Χριστούγεννα, τις διακοπές στη θάλασσα, τα γενέθλια και το άνοιγμα όλων των παιχνιδιών!

Σε κάθε ανακοίνωση άφιξης, κοκάλωναν στη θέση που βρίσκονταν, να ακούσουν την αναγγελία!

-Από Γιοχάνεσμπουργκ είπε η κοπέλα!!  

Κολλούσαν τα  προσωπάκια τους στη τζαμαρία και περίμεναν.

-Νάτο!!!! Αlitalia γράφει! Το αεροπλάνο του μπαμπά! Ζήτω!!!

Ακριβώς από κάτω στάθμευαν τα λεωφορεία.  

Δυό τρία μαζί και δεν μπορούσαν να δουν την αποβίβαση.

Απέναντι άλλη τζαμαρία που ανέβαζε τους επιβάτες, στις κυλιόμενες σκάλες. 

Ηξεραν πως ο μπαμπάς ακολουθούσε τις μεσαίες σκάλες ανεβαίνοντας πηδώντας τα σκαλιά.

Μόλις φαινόταν η λευκή τούφα στο μέτωπο, πηδούσαν σαν πουλιά έτοιμα να πετάξουν…

Γύριζε το κεφάλι του και ποτέ δεν αστοχούσε το βλέμμα του. Σήκωνε το χέρι και το χαμόγελο του, σκαρφάλωνε στην καρδούλα τους!

-Ελα μη κάθεσαι! Ηρθε! Δεν βλέπεις σου λέω;

Ετρεχαν στην έξοδο και περνούσαν μπροστά στα κάγκελα.

Ανοιγόκλειναν οι αυτόματες  πόρτες και έβγαιναν οι ταξιδιώτες με τα καρότσια φορτωμένα με βαλίτσες.

Πρώτοι σκύβοντας, τον εντόπιζαν!

Με τον αυθορμητισμό της ηλικίας, έσκυβαν και περνούσαν το κάγκελο που τους χώριζε από την πύλη.

Τραβούσαν τη στολή του φρουρού και παίρνοντας το πιο μελιστάλαχτο ύφος παρακαλούσαν να περάσουν μέσα!

-Σας παρακαλούμε πλιιιιζ , ο μπαμπάς μας είναι εκείνος που μας χαιρετά και γελάει! Ο δικός μας μπαμπάς μόνο γελάει!

Περνούσαν τρέχοντας και σε κάθε άνοιγμα, τους έβλεπα να ψηλώνουν στην αγκαλιά του.. να τον πνίγουν στα φιλιά.

Πόσοι μήνες μακριά…

Πόσα τηλέφωνα που στο κλείσιμο έφερναν δάκρυα και νεύρα!

Πόσα γράμματα με σκίτσα… και τα σ’ αγαπώ με τεράστια γράμματα … αγαπώ τρεμάμενα…

Στην επιστροφή τον ήθελαν συνεπιβάτη, να μπορούν να μιλούν ασταμάτητα.

Την πρώτη μέρα είχαμε συμφωνήσει να μη δεχτούμε επισκέψεις! Ηταν δική τους! Δεν ήθελαν να μιλήσει σε κανένα… Να μυρίσουν τη κολόνια του μπαμπά.. να κυλιστούν στο πάτωμα… να είναι αποκλειστικά δικός τους!

Ανοιγαν τα παιχνίδια και τα σκόρπιζαν στο χώρο. 

Εδειναν εντολές!

-Μαμά ο μπαμπάς θέλει καφέ! Μαμά ο μπαμπάς θέλει νερό και το γλυκό που του αρέσει!

Μια από όλες τις φορές  ο μικρότερος, μου είπε κρυφά στην κουζίνα…

-Μαμά, σ΄αγαπάμε και εσένα αλλά «μπαμπά» δεν φωνάζουμε κάθε μέρα! Μη στεναχωριέσαι. Εσένα σε έχουμε κάθε μέρα! Εντάξει;

Οι γιορτάδες έρχονταν όλες μαζί…

Η πίκρα μαραινόταν και έφευγε από τις χαραμάδες…

Ένα ατέλειωτο ζαχαρωτό στις καρδούλες τους!

(Αφιερωμένο με αγάπη στην Αρχοντούλα Κοντονικολή)