Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η απέραντη μοναξιά της Μυρσίνης.


Τον ξύπνησε ο ήχος του απορριμματοφόρου. Βρίζοντας γύρισε προς την μεριά του τοίχου. Του ήρθε η μυρωδιά της μούχλας εντονότερη, άντε πάλι στριφογύρισμα. Το δεξί πόδι πονούσε φριχτά. Δυο μερόνυχτα είχε να κλείσει μάτι. Με μισόκλειστα τα μάτια έψαξε με τη βρώμικη παλάμη του να πιάσει την πλακέτα με τις ασπιρίνες. Ακουσε το θόρυβο και με δυσκολία έσπασε την μεμβράνη, με αργές κινήσεις έφερε δυο δισκία στο στόμα του και άρχισε να τα μασά. Πού είναι το μπουκάλι με το νερό; Είχε κυλίσει μακριά από την απόσταση των δαχτύλων του και ήθελε τόσο λίγο να το πιάσει.
Σε δευτερόλεπτα βρισκόταν στη χούφτα του. Δυο δάχτυλα είχαν μείνει. Το κατάπιε βήχοντας, γδέρνοντας τον οισοφάγο του.
-Μυρσίνη αγαπημένη μου ευχαριστώ , της ψιθύρισε ψευδίζοντας. Την αναπηρία μου γ@μώ!
Κουλουριάστηκε ακουμπώντας στα μαλλιά του τα λιπαρά χωρίς να δείχνει σιχασιά. Εκλεισε τα μενεξεδένια μάτια της και έκανε πως κοιμόταν.

Το δωμάτιο μισό μέτρο κάτω από το πεζοδρόμιο. Ακούγονταν τα πρώτα βήματα έξω από τα κλειστά πατζούρια που ήταν ακουμπισμένα σε ένα κομμάτι χαρτόνι να «ασφαλίζουν» το κλείσιμο. Ένα χυδαίο ροζ χρώμα ξεφτισμένο στους τοίχους. Εκεί που οι σοβάδες είχαν πέσει το τσιμέντο είχε πάρει μορφές στα μάτια του. Η σκιά της Νανάς.. τα μαλλιά του πατέρα.. το προφίλ του Αλέξανδρου. Δεν τα έχανε ποτέ από μπροστά του. Τα εύρισκε σαν την Αρκτο  τα βράδια στον ουρανό της Κυλλήνης στο σπίτι του παππού. Μια κουτσή καρέκλα με σκισμένη την ψάθα. Κούτες. Αδεια πακέτα και αποτσίγαρα στο μωσαϊκό.
-Πως γίνεται ρε Μυρσίνη και έχουν ξεκολλήσει οι άσπρες πέτρες από το πάτωμα; Αυτές έδιναν μια ζωντάνια. Από διακόσμηση πάσχουμε κοριτσάρα  μου. Το βράδυ κρύωνα και πονούσα αλλά βαριόμουν να σηκωθώ! Ακου «να σηκωθώ» ο ανάπηρος!
Εκείνη σηκώθηκε και τέντωσε τα χέρια της. Κάθισε στην μαξιλάρα που από τα σπλάχνα της έβγαιναν τα βαμβάκια σε καφέ χρώμα.

Αστραφτε και η βροντή τραγούδησε την απελπισία σε λα μινόρε.
-Αυτή μας έλειπε τώρα! Να περάσει από τα μπατζούρια να τα κάνει όλα σκατά! Θα φτάσει ως το στρώμα εδώ χάμω. Θυμάσαι που το βρήκαμε την περασμένη εβδομάδα έτοιμο να ρουφήξει τα νερά;  Πισίνα το υπόγειο αγάπη μου! Και εσύ που δεν μπορείς να μιλήσεις γατζώθηκες πάνω μου.
Ευτυχώς που είχαμε την κούτα με τα κουρέλια και τα αδειάσαμε.
Εκείνη ανέβηκε ισορροπώντας στη σπασμένη καρέκλα κλείνοντας τα τζάμια. Ακουμπώντας τα. Δεν έχουν μάνταλο.
Μια τσαλακωμένη σελίδα εφημερίδας δίπλα της.
-Ελα να φάμε πρωινό της γέλασε.
Αργά όπως ήταν ακόμα μπρούμυτα ξεδίπλωσε το τσαλακωμένο χαρτί. Δυο χάμπουργκερ από χθες με το μπιφτέκι πρασινισμένο και το ψωμί σφιχτό.
-Ένα σου και ένα μου. Το ξέρω, δεν σου αρέσει, αλλά δεν διαμαρτύρεσαι ποτέ για τίποτα. Πώς με αντέχεις ομορφούλα μου; Οι νοσοκόμες που μου έφτιαχναν την πληγή μόνο που δεν ξέρασαν με τις μάσκες και τα τριπλά γάντια. Ακουσα και το γιατρό που φώναζε και βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που δεν μας μαζεύουν κάποιους σαν εμάς να ψοφήσουμε στα μπουντρούμια ενός σύγχρονου Άουσβιτς. Όνειρα που είχε ο μπαγάσας! Να μου πεις εδώ τι είναι; Είμαστε μαζί! Και μ’ ακούς. Και με προσέχεις. Αν μπορούσα άτιμο θηλυκό θα σου είχα καθαρά σεντόνια μαξιλάρια …. Θα πηγαίναμε στο βουνό βόλτες.

Ακούστηκε χτύπος στην πόρτα. Ηταν η Ματίνα από το περίπτερο.
-Γιώργο είσαι καλά;
Ένα ξερό «ναι» άκουσε και περίμενε.
Ακουσε τον Γιώργο να σκουντουφλά έρποντας και από το ριγέ τζάμι διέκρινε τη σιλουέτα του.
-Καλό να έχεις αγόρι μου, είπε και έφυγε.
Η ίδια σκηνή σαν θεατρικό τα πρωινά.
Με δυσκολία άνοιξε την πετούγια… κάτι ήθελε να της πει αλλά είχε φύγει.
Η Μυρσίνη έβαλε το κουτάκι από τις σοκοφρέτες μέσα.
Εκείνος σύρθηκε πάλι στο κρεβάτι.
-Μυρσίνη μου ντρέπεσαι για την ελεημοσύνη; Εγώ δεν έχω συναίσθημα έντονο μόνο ο πόνος μου λέει πως είμαι ζωντανός. Μη με κοιτάς έτσι… εσένα σε λατρεύω. Αν κάποτε με αφήσεις θα αφήσω να σαπίσω εδώ μέσα. Εσύ με κρατάς!

Στο κουτί είχε τρία μπουκάλια νερό, στιγμιαίο καφέ στο διάφανο χαρτί, σοκολάτες γκοφρέτα, μπισκότα,  πορτοκαλάδες και ένα πακέτο ασπιρίνες.
Η μυρωδιά του έσφιξε τα μηνίγγια σαν μέγγενη!
-Μυρσίνη σπανακόπιτα!
Τα σκοτεινά του μάτια του μεγάλωσαν. Δοκίμασε μιαν άκρη και σταμάτησε.
-Ελα καρδούλα μου να δοκιμάσεις. Ετσι λίγο μια στάλα να δεις πώς είναι… μου θυμίζει αυτή η μυρωδιά τη μάνα μου.
Την κολόνια της δεν την θυμάμαι.. ούτε την οσμή των μαλλιών της.. τριάντα δυο χρονών μ@λ@κ@ς και αναζητώ την!
Όχι, όχι δεν είναι πεθαμένη, δεν στο έχω ξαναπεί; Εμαθα πως πέρασε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό τότε που παράτησα το Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω αν ακόμα δικηγορεί. Τη μέρα που ανακάλυψε πως είχα κλέψει όλα τα χρυσαφικά με τις λίρες κάναμε εκείνο τον καυγά και ο πατέρας μου που είχε μάθει από την πιάτσα πως την έπινα τη ριμάδα την άσπρη με έδιωξε. Του είχε προτείνει το κόμμα να βάλει για την Δημαρχεία! Δεν το άντεξε. Δεν φταίει κανείς, Μυρσίνη μου!  Μην ακούς τι λένε. Και μη το πιστέψεις. Ολοι έχουμε πλάσει μια ιστορία για τα αδικαιολόγητα. Είναι ένα κομμάτι του εγκεφάλου που λειτουργεί αυτοκαταστροφικά .  Εχω διαβάσει ένα σωρό ηλιθιότητες, αναλύσεις, μα κανείς δεν έχει βάλει σκοπό να σώσει!
Γίνονται κουβέντες αν δεν έχουν άλλα να πουν.
Αν ψοφήσω και κάποιος δημοσιογραφάκος ανακαλύψει πως είμαι ο ναρκομανής και οροθετικός γιός του κου Τάδε θα γίνει θέμα για μέρες.. πώς έχασα τη ζωή εθισμένος από τα είκοσι χρόνια μου. Θα σε βάλουν και εσένα αγάπη μου φωτογραφία πρωτοσέλιδη θες δεν θες….
Το αίμα  και οι απελπισμένες αγάπες πουλάνε..

Η Ματίνα χτυπούσε δυνατά την πόρτα.
Δεν έπαιρνε απάντηση και άρχισε να ουρλιάζει!
Ακουγε μόνο το  νιαούρισμα  της….

-Ναι κε αστυνόμε τον γνωρίζω έξη μήνες τώρα!
Εμενε με την γάτα του την Μυρσίνη!

 Αχ, πουλάκι μου!

ΑΠΌ ΤΟ "ΤΕΤΡΆΔΙΟ "

28 σχόλια:

  1. Καλημέρα Αντιγόνη μου,η καλύτερη σύντροφος που θα μπορούσε να έχει η Μυρσίνη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα όμορφη ψυχή μου!!!!
    Ήλιος χαρά Θεού έξω.... Μα από πέφτουν αυτές οι στάλες και υγραίνουν τα μάτια μου;
    Υπομονή Μυρσινούλα στην μοναξιά σου τώρα. Περισσότερα αισθήματα είχες και από τους γονείς του φίλου σου.......
    Καλή Κυριακή Αντιγόνη μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αντιγόνη μου καλημέρα
    Το κείμενό σου γραμμένο με τόσο παραστατικό τρόπο με τοποθέτησε μέσα στο ημιυπόγειο και έζησα για λίγο το δράμα των ηρώων σου. Εξαιρετικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο χαμενος,ο καμμενος....Ο αποδιωγμενος και.....
    Οι απ εξω ναρκομανεις, με την εξουσια..Το χρημα...
    Τη δηθενια...
    Αλλα..
    Αυτος γλυτωσε τελικα....!!!
    Οι απ εξω, οχι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θεέ μου........ Αυτό το φινάλε σου με έστειλε αδιάβαστη..... Τόσο ανατρεπτικό κι απρόσμενο. Εγώ πάλι νόμιζα ότι απλά ζούσε μόνος του και είχε παραισθήσεις. Πάλι καλά που είχε και μια γάτα, αν μη τι άλλο! Σε φιλώ γλυκά! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αντιγονάκι μου... δεν έχω λόγια καρδιά μου...

    Αγκαλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είσαι απίθανη!!
    Πολύ ανατρεπτική η ιστορία σου
    γεμάτη ψ υ χ ή


    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η μοναξιά της Μυρσίνης απέραντα μεγάλη !!! Συγκλονιστικό κείμενο!
    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ Αντιγόνη μου!
    Πάντα συγκλονιστικά δυνατή η πένα σου!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Υποκλίνομαι Αντιγόνη μου!
    Έβαλες λέξεις σ' όσες εικόνες μ' έχουν πληγώσει κι έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Κάποιων υπογείων που φιλοξενούν στους υγρούς τοίχους τους, ναυάγια της ζωής.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγκλονιστική Ιστορία, σταμάτισα να αναπνέω!
    Σαγαπώ και σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ράγισε η καρδιά μου Αντιγόνη μου...
    Η καημένη η Μυρσίνη...ο καημένος ο Γιώργος...συγκλονιστικές εικόνες!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Προσκυνώ τη σκέψη...που γράφει...συγκλονιστικό... μα πόσο αληθινό!!!!...τι τετράδιο!!!!! φιλώ σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Βούρκωσα στο τέλος! Δεν το περίμενα έτσι το τέλος!
    Μπράβο Αντιγόνη!
    Κρατάς καθηλωμένο τον αναγνώστη σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. μα τι έγινε τελικά; έμεινε μόνη η Μυρσίνη;
    πολύ όμορφη ιστορία που σε ταξιδεύει κι ας είναι μέσα απ’τις λάσπες..

    φιλιά Αντιγόνη μου, να’σαι καλά να γράφεις κι ό,τι άλλο θες στο εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ναι, φαίνεται πως υπάρχουν και κακορίζικες γάτες, αν και οι γάτες δεν υποδουλώνονται εύκολα... για τους κακορίζικους δεν δείχνω έλεος, είναι άξιοι της τύχης τους!
    Και συ γλυκιά μου Αντιγόνη, τι απίστευτα συγκλονιστικές ιστορίες κάθεσαι και γράφεις, εύγε!!!

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συγκλονιστική η γραφή σου Αντιγόνη μου, όπως πάντα!
    Χάρηκα πολύ που σε ταξίδεψα σε μέρη αγαπημένα!
    Καλή και δημιουργική εβδομάδα!
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Επιτυχία είναι να κρατάς τον αναγνώστη καθηλωμένο και εσύ το κάνεις πολύ πετυχημένα!!!

    Πόσο αληθινά γράφεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. απέραντη... η μοναξια.. κορίτσι μου!! νασαι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αντιγόνη μου, μου χάρισες ένα από τα ωραιότερα διηγήματα που διάβασα εδώ και πολλά χρόνια. Ο τρόπος που με καθήλωσε η αφήγηση με τις θαυμάσιες εικόνες που δημιούργησες είναι κάτι το πολύ σπάνιο. Τι όμορφες περιγραφές. Ακόμη και η λήψη μιας απλής ασπιρίνης έτσι όπως την δίνεις γίνεται αριστουργηματική Το δε τέλος ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΌ!! Να είσαι πάντα καλά Αντιγόνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πολύ όμορφο κείμενο, φιλεναδα. Ο Χριστόφορος μου έκλεψε τα λόγια.

    Φιλιά πολλά και καφεδάκι.

    Τι είναι πετούγια;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αχ αυτό το τετράδιο!!!!!!!!!
    πόσες φορες θα πώ; E;
    ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ!!!!!!!!!

    Συγκλονιστική όπως πάντα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Συγκλονιστικό !! Πραγματικό, γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή, ιδίως στις μέρες μας. Το κατευχαριστήθηκα !! Μπράβο !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εξαιρετικό.Πραγματικά συγκλονιστική ιστορία...
    Δεν ξέρω τι να πω,το τέλος σου με ράγισε.
    μπράβο,απλά μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Το αίμα και οι απελπισμένες αγάπες πουλάνε..
    Καλημέρα ταλαντούχα Αντιγόνη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Χάρηκα τόσο που σε είδα στο ιστολόγιό μου.. καλώς ώρισες.. θα τα λέμε!!
    είσαι υπέροχη!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή