Η απέραντη μοναξιά της Μυρσίνης.

Τον ξύπνησε ο ήχος του απορριμματοφόρου. Βρίζοντας γύρισε προς την μεριά του τοίχου. Του ήρθε η μυρωδιά της μούχλας εντονότερη, άντε πάλι στριφογύρισμα. Το δεξί πόδι πονούσε φριχτά. Δυο μερόνυχτα είχε να κλείσει μάτι. Με μισόκλειστα τα μάτια έψαξε με τη βρώμικη παλάμη του να πιάσει την πλακέτα με τις ασπιρίνες. Ακουσε το θόρυβο και με δυσκολία έσπασε την μεμβράνη, με αργές κινήσεις έφερε δυο δισκία στο στόμα του και άρχισε να τα μασά. Πού είναι το μπουκάλι με το νερό; Είχε κυλίσει μακριά από την απόσταση των δαχτύλων του και ήθελε τόσο λίγο να το πιάσει.

Σε δευτερόλεπτα βρισκόταν στη χούφτα του. Δυο δάχτυλα είχαν μείνει. Το κατάπιε βήχοντας, γδέρνοντας τον οισοφάγο του.

-Μυρσίνη αγαπημένη μου ευχαριστώ , της ψιθύρισε ψευδίζοντας. Την αναπηρία μου γ@μώ!

Κουλουριάστηκε ακουμπώντας στα μαλλιά του τα λιπαρά χωρίς να δείχνει σιχασιά. Εκλεισε τα μενεξεδένια μάτια της και έκανε πως κοιμόταν.

Το δωμάτιο μισό μέτρο κάτω από το πεζοδρόμιο. Ακούγονταν τα πρώτα βήματα έξω από τα κλειστά πατζούρια που ήταν ακουμπισμένα σε ένα κομμάτι χαρτόνι να «ασφαλίζουν» το κλείσιμο. Ένα χυδαίο ροζ χρώμα ξεφτισμένο στους τοίχους. Εκεί που οι σοβάδες είχαν πέσει το τσιμέντο είχε πάρει μορφές στα μάτια του. Η σκιά της Νανάς.. τα μαλλιά του πατέρα.. το προφίλ του Αλέξανδρου. Δεν τα έχανε ποτέ από μπροστά του. Τα εύρισκε σαν την Αρκτο  τα βράδια στον ουρανό της Κυλλήνης στο σπίτι του παππού. Μια κουτσή καρέκλα με σκισμένη την ψάθα. Κούτες. Αδεια πακέτα και αποτσίγαρα στο μωσαϊκό.

-Πως γίνεται ρε Μυρσίνη και έχουν ξεκολλήσει οι άσπρες πέτρες από το πάτωμα; Αυτές έδιναν μια ζωντάνια. Από διακόσμηση πάσχουμε κοριτσάρα  μου. Το βράδυ κρύωνα και πονούσα αλλά βαριόμουν να σηκωθώ! Ακου «να σηκωθώ» ο ανάπηρος!

Εκείνη σηκώθηκε και τέντωσε τα χέρια της. Κάθισε στην μαξιλάρα που από τα σπλάχνα της έβγαιναν τα βαμβάκια σε καφέ χρώμα.

Αστραφτε και η βροντή τραγούδησε την απελπισία σε λα μινόρε.

-Αυτή μας έλειπε τώρα! Να περάσει από τα μπατζούρια να τα κάνει όλα σκατά! Θα φτάσει ως το στρώμα εδώ χάμω. Θυμάσαι που το βρήκαμε την περασμένη εβδομάδα έτοιμο να ρουφήξει τα νερά;  Πισίνα το υπόγειο αγάπη μου! Και εσύ που δεν μπορείς να μιλήσεις γατζώθηκες πάνω μου.

Ευτυχώς που είχαμε την κούτα με τα κουρέλια και τα αδειάσαμε.

Εκείνη ανέβηκε ισορροπώντας στη σπασμένη καρέκλα κλείνοντας τα τζάμια. Ακουμπώντας τα. Δεν έχουν μάνταλο.

Μια τσαλακωμένη σελίδα εφημερίδας δίπλα της.

-Ελα να φάμε πρωινό της γέλασε.

Αργά όπως ήταν ακόμα μπρούμυτα ξεδίπλωσε το τσαλακωμένο χαρτί. Δυο χάμπουργκερ από χθες με το μπιφτέκι πρασινισμένο και το ψωμί σφιχτό.

-Ένα σου και ένα μου. Το ξέρω, δεν σου αρέσει, αλλά δεν διαμαρτύρεσαι ποτέ για τίποτα. Πώς με αντέχεις ομορφούλα μου; Οι νοσοκόμες που μου έφτιαχναν την πληγή μόνο που δεν ξέρασαν με τις μάσκες και τα τριπλά γάντια. Ακουσα και το γιατρό που φώναζε και βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που δεν μας μαζεύουν κάποιους σαν εμάς να ψοφήσουμε στα μπουντρούμια ενός σύγχρονου Άουσβιτς. Όνειρα που είχε ο μπαγάσας! Να μου πεις εδώ τι είναι; Είμαστε μαζί! Και μ’ ακούς. Και με προσέχεις. Αν μπορούσα άτιμο θηλυκό θα σου είχα καθαρά σεντόνια μαξιλάρια …. Θα πηγαίναμε στο βουνό βόλτες.

Ακούστηκε χτύπος στην πόρτα. Ηταν η Ματίνα από το περίπτερο.

-Γιώργο είσαι καλά;

Ένα ξερό «ναι» άκουσε και περίμενε.

Ακουσε τον Γιώργο να σκουντουφλά έρποντας και από το ριγέ τζάμι διέκρινε τη σιλουέτα του.

-Καλό να έχεις αγόρι μου, είπε και έφυγε.

Η ίδια σκηνή σαν θεατρικό τα πρωινά.

Με δυσκολία άνοιξε την πετούγια… κάτι ήθελε να της πει αλλά είχε φύγει.

Η Μυρσίνη έβαλε το κουτάκι από τις σοκοφρέτες μέσα.

Εκείνος σύρθηκε πάλι στο κρεβάτι.

-Μυρσίνη μου ντρέπεσαι για την ελεημοσύνη; Εγώ δεν έχω συναίσθημα έντονο μόνο ο πόνος μου λέει πως είμαι ζωντανός. Μη με κοιτάς έτσι… εσένα σε λατρεύω. Αν κάποτε με αφήσεις θα αφήσω να σαπίσω εδώ μέσα. Εσύ με κρατάς!

Στο κουτί είχε τρία μπουκάλια νερό, στιγμιαίο καφέ στο διάφανο χαρτί, σοκολάτες γκοφρέτα, μπισκότα,  πορτοκαλάδες και ένα πακέτο ασπιρίνες.

Η μυρωδιά του έσφιξε τα μηνίγγια σαν μέγγενη!

-Μυρσίνη σπανακόπιτα!

Τα σκοτεινά του μάτια του μεγάλωσαν. Δοκίμασε μιαν άκρη και σταμάτησε.

-Ελα καρδούλα μου να δοκιμάσεις. Ετσι λίγο μια στάλα να δεις πώς είναι… μου θυμίζει αυτή η μυρωδιά τη μάνα μου.

Την κολόνια της δεν την θυμάμαι.. ούτε την οσμή των μαλλιών της.. τριάντα δυο χρονών μ@λ@κ@ς και αναζητώ την!

Όχι, όχι δεν είναι πεθαμένη, δεν στο έχω ξαναπεί; Εμαθα πως πέρασε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό τότε που παράτησα το Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω αν ακόμα δικηγορεί. Τη μέρα που ανακάλυψε πως είχα κλέψει όλα τα χρυσαφικά με τις λίρες κάναμε εκείνο τον καυγά και ο πατέρας μου που είχε μάθει από την πιάτσα πως την έπινα τη ριμάδα την άσπρη με έδιωξε. Του είχε προτείνει το κόμμα να βάλει για την Δημαρχεία! Δεν το άντεξε. Δεν φταίει κανείς, Μυρσίνη μου!  Μην ακούς τι λένε. Και μη το πιστέψεις. Ολοι έχουμε πλάσει μια ιστορία για τα αδικαιολόγητα. Είναι ένα κομμάτι του εγκεφάλου που λειτουργεί αυτοκαταστροφικά .  Εχω διαβάσει ένα σωρό ηλιθιότητες, αναλύσεις, μα κανείς δεν έχει βάλει σκοπό να σώσει!

Γίνονται κουβέντες αν δεν έχουν άλλα να πουν.

Αν ψοφήσω και κάποιος δημοσιογραφάκος ανακαλύψει πως είμαι ο ναρκομανής και οροθετικός γιός του κου Τάδε θα γίνει θέμα για μέρες.. πώς έχασα τη ζωή εθισμένος από τα είκοσι χρόνια μου. Θα σε βάλουν και εσένα αγάπη μου φωτογραφία πρωτοσέλιδη θες δεν θες….

Το αίμα  και οι απελπισμένες αγάπες πουλάνε..

Η Ματίνα χτυπούσε δυνατά την πόρτα.

Δεν έπαιρνε απάντηση και άρχισε να ουρλιάζει!

Ακουγε μόνο το  νιαούρισμα  της….

-Ναι κε αστυνόμε τον γνωρίζω έξη μήνες τώρα!

Εμενε με την γάτα του την Μυρσίνη!

 Αχ, πουλάκι μου!

ΑΠΌ ΤΟ "ΤΕΤΡΆΔΙΟ "