Η ρουφήχτρα της ζωής

Για κάποιο λόγο που ειλικρινά δεν γνωρίζω να το κάνω πάλι έσβησα την ανάρτηση.
Γελούσε το ΕΚΑΒ  με χλευασμό...
Ζητώ συγνώμη για τα σχόλια που δεν σώθηκαν με τίποτα!
********************************************************************

Τα παιδιά είχαν κοιμηθεί.

Η ημέρα είχε περάσει οδυνηρά και φάνταζε ατελείωτη.
Ηταν η πρώτη φορά που δεν  θα κλείδωνε εκείνος την πόρτα.
Δεν θα έβλεπαν μαζί τις τελευταίες ειδήσεις σχολιάζοντας και θυμώνοντας με την επικαιρότητα.

Στο πένθος δεν σε νοιάζει τι γίνεται πλάι σου… εστιάζεσαι εκεί και μένεις σαν να μην υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό. Δεν θέλεις να νικήσεις τίποτα …να παλέψεις… ν’ αγωνιστείς.. να είσαι μέρος αυτής της καθημερινότητας.
Είχε άδεια μιας εβδομάδας από την δουλειά.
Εβαλε ένα ποτό από το δικό του μπουκάλι.. η μυρωδιά του αν και τις ήταν απεχθής.. την συγκεκριμένη στιγμή τον «έφερε» πλάι της.
Μια γουλιά της έκαψε το λαιμό.. έσβησε τα φώτα αφήνοντας το πορτατίφ μόνο.
«Δεν θέλω να βλέπω κανένα ... Θέλω την ησυχία μου τα παιδιά μου να μη ζήσουν μέσα στο κλάμα! Ο καθένας μόνος του… σπίτι του και αν δεν ήταν μπορετό αυτή η πόρτα θα ήταν κλειστή …αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες της λίγο πριν φύγουν από το σπίτι οι συγγενείς. Και η τελευταία προειδοποίηση  ..το τηλέφωνο θα σιωπούσε για όσο εκείνη ήθελε»
Ηταν η πρώτη φορά που μίλησε με αποφασιστικότητα δίχως να την νοιάζει ποιος θα πειραχτεί.
Αποκοιμήθηκε αδειάζοντας το ποτήρι της.

Οι μόνες επαφές με  μια φίλη και την αδελφή της.
Δεν ήθελε να βλέπει τη λύπηση στα μάτια κανενός… συμπεριφερόταν όπως πριν και με μια δυναμική που κανείς δεν την περίμενε.
Στα παιδιά εξήγησε πως θα τα διάβαζε μια κοπέλα γιατί έπρεπε και εκείνη να διαβάζει για τα σεμινάρια της.
Η αδελφή της πήρε ένα πρωί ένα τηλεφώνημα.
-Πήγαινε σε παρακαλώ στο σπίτι… νομίζω πως άφησα το μάτι της κουζίνας ανοιχτό.

Μπήκε στο σπίτι με τα παραθυρόφυλλα κατεβασμένα και στον καναπέ το πάπλωμα. Ακαταστασία στο σπίτι ..κάτι που δεν συνήθιζε.
Στο πάτωμα ένα άδειο μπουκάλι βότκα και το ποτήρι της δίπλα.
Από καιρό προσπαθούσε να καταλάβει τη στροφή της συμπεριφοράς της…..

Το επόμενο πρωινό ξαναπήγε. Λίγο πιο κάτω από τη μέση  το μπουκάλι.
Απίστευτο! Πώς να το διαχειριστεί;
Την επόμενη ημέρα άνοιξε την πόρτα… ίδια εικόνα.
Από καιρό δεν ήθελε να βγαίνει. Ισχυριζόταν πως δεν άντεχε να αφήνει τα παιδιά στην μάνα της.. και ήθελε να ησυχάζει από την ένταση του Πανεπιστημίου.
Εψαξε τα ντουλάπια της κουζίνας και βρήκε μποτίλιες στα πιο ψηλά σημεία.
Εφευγε από την δουλειά της κάθε μέρα να ανακαλύπτει τις ίδιες εικόνες.. τη μυρωδιά της κλεισούρας και της μπόχας.
Τα απογεύματα το σπίτι ήταν στην αρχική του καθαριότητα.
Κρυβόταν πολύ εύκολα.
Τώρα ανέλυε τις συμπεριφορές της και έβρισκε με ποιους τρόπους έβρισκε διόδους διαφυγής.
Στους οκτώ μήνες άρχισαν τα σημάδια της κούρασης να διαγράφονται στο πρόσωπο της.
Εφερνε δυο φορές την εβδομάδα γυναίκα για την καθαριότητα εκείνη που δεν άφηνε κανένα να πειράξει τα πράγματα της ..έχοντας τα σε απόλυτη τάξη. Το γραφείο της είχε αλλάξει μορφή.
Πώς μπορούσε να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της; Ένα συρτάρι με τσίχλες..κουφετάκια, δυόσμου..μέντας και ειδικά σπρέι για να αρωματίζουν την  την ανάσα της.

Εκείνο το βράδυ που αποφάσισε να της μιλήσει ήταν δέκα περασμένες τη νύχτα.
Το «στέκι» είχε μεταφερθεί στο κλειδωμένο γραφείο της να μη καταλαβαίνει η γυναίκα και κυρίως κανείς άλλος. Φρόντιζε την προσωπική της καθαριότητα με υστερία.
Η πόρτα της ήταν κλειδωμένη. Την κάλεσε στο κινητό να μην ξυπνήσουν τα παιδιά.
Ανοιξε.
Ένα χαμένο βλέμμα.. προσπαθούσε να εκφράσει την απορία της  για το τι συμβαίνει τέτοια ώρα;
Την έβαλε να καθίσει στο σαλόνι….
Στο φιλί η μέντα δεν στάθηκε ικανή να σκεπάσει την αποφορά της οινοπνευματώδους οσμής.
Κάθισε μακριά της … πράγμα που δεν το συνήθιζε.  Πάντα έπεφτε πάνω στην αγκαλιά της… Τώρα σηκωνόταν κάθε λίγο και πήγαινε ζητώντας κάτι.
Της ανοίχτηκε όσο προσεχτικά μπορούσε.  Είχε συμβουλευτεί ειδικό να βρει την προσέγγιση .μη χάσει την εμπιστοσύνη της.
Δεν το παραδέχτηκε.
Ενα βράδυ ήταν νωρίς που ο δεκάχρονος γιος της πήρε τηλέφωνο τη θεία του.
-Η μαμά δεν είναι καλά! Φοβόμαστε!
Σε ένα λεπτό είχε κατέβει. Πήγε τα παιδιά στο δωμάτιο τους και τηλεφώνησε στο 166.
Εφτασαν από πάνω τα κορίτσια της και ο άντρας της να ησυχάσουν τα παιδιά.

Δέκα μέρες μετά περνούσε την είσοδο της κλινικής αποτοξίνωσης.
Αυτή την τρύπα που προσπαθούσε να κλείσει με λάθος τρόπο την τράβηξε βαθιά.
Είχε πάρει άδεια από το Πανεπιστήμιο μετά από μια εισαγωγή  στην κλινική με λοίμωξη των πνευμόνων.
Στους δικούς της είπε πως πάει στην Γαλλία για ένα συνέδριο.. τα παιδιά τα έστειλε στη γιαγιά.
Περιφερόταν στο σπίτι δέκα μέρες λιώμα… χωρίς να θέλει να πλυθεί.. να φάει.. δεν ήταν ο ψυχικός πόνος πλέον αλλά αυτή η ρουφήχτρα που κάποτε στάθηκε μπροστά της και έπεσε μέσα…
Δέκα χρόνια μετά ακόμα θεωρεί τον εαυτό της αλκοολικό… ο κίνδυνος είναι στην πρώτη γουλιά.. λέει…

**********************************
Από το «τετράδιο» 2003.

************************************
1)    Ζητώ συγνώμη που δεν απάντησα στα προηγούμενα σχόλια σας…
Είναι κάποιες μέρες που …γέρνουμε..
Είναι αγένεια να σε επισκέπτεται ο φίλος σου και να μη λες καλώς- όρισες!!

2) Εδώ είναι η ελπίδα της συγνώμης…