Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Το κλειδί είναι δικό μου.





Τα κτίρια όμοια , σκούρα , κολλημένα, με παράθυρα χωρίς παραθυρόφυλλα. Κατέβηκαν από το λευκό φορτηγάκι και μπροστά στη καφέ πόρτα, ακούμπησαν δυο καρό βαλίτσες και δυο ξύλινα κιβώτια, δεμένα με σχοινιά. Ο οδηγός χτύπησε ένα κουδούνι. Λέξη δεν αντάλλαξαν. Σε ποια γλώσσα άλλωστε! Στο κάδρο της πόρτας φάνηκε μια παχύσαρκη , ψηλή γυναίκα που τους έκανε ένα αγέλαστο νεύμα  να περάσουν μέσα. Ενας μικρός διάδρομος αντάμωνε την ξύλινη σκάλα. Μπρος η στρυφνή, πίσω η Αννιώ και ο Ζαφείρης που έτρεμαν από το κρύο. Ξεκλείδωσε, αφήνοντας χώρο να περάσουν  και έφυγε.
Σαστισμένοι κοίταζαν το χώρο. Οι τοίχοι ντυμένοι με ταπετσαρία θαμπή ποτισμένη τσιγαρίλα , ένα τραπέζι με τρεις καρέκλες, κάτω από το παράθυρο με τη σκούρα κουρτίνα, ένα κρεβάτι διπλό κολλημένο στον τοίχο. Ενας νεροχύτης με τα ντουλάπια που δεν έκλειναν από το φούσκωμα. Μια στενή πόρτα οδηγούσε, στη τουαλέτα. Αυτή η αφόρητη μυρωδιά….
-Τουλάχιστον έχει ζέστη , μίλησε πρώτος ο Ζαφείρης.
Η Αννιώ είχε καθίσει στην άκρη της καρέκλας τραβώντας την κουρτίνα. Ψιλές σταγόνες χιονιού έπεφταν στο τζάμι και στη ψυχή της.
-Πώς είπες πως τον λένε το τόπο; Τον ρώτησε.
-Αμβούργο, πόσες φορές στο είπα βρε Αννιώ;  
-Είναι που δεν θέλω να το μάθω! Τελειώνει αύριο ο Αύγουστος και εδώ χιονίζει… Παναγιά μου Δέσποινα, τι μας περιμένει εδώ; Να ξέρεις Ζαφείρη πως εσύ το αποφάσισες! Μη το ξεχάσεις ποτές!
-Ακόμα και ως πότε θα μου το βαράς; Της απάντησε απαλά.
-Για πάντα!
Ανοιξαν τις βαλίτσες και κρεμούσαν τα ρούχα τα χειμωνιάτικα που μοίραζαν κάμφορα στη δίφυλλη ντουλάπα. Τους είχε προετοιμάσει ο Στέλιος, ο γείτονας να πάρουν χοντρά ρούχα και βελέντζες. «Μη ξεχάσετε γαλότσες , πλεχτές κάλτσες και μπότες, κοντές. Και εσύ Αννιώ να πάρεις παντελόνια και τα απαραίτητα του νοικοκυριού σου».

Μια πετσέτα της κουζίνας έγινε ξεσκονόπανο. Βάλθηκε με λύσσα, να καθαρίζει με το πράσινο σαπούνι ότι "ακουμπιόταν". Μέχρι το βράδυ αργά όλα είχαν μπει στη θέση τους. Με παλιές εφημερίδες έστρωσε τα λιγδιασμένα ράφια. Ο κρυμμένος από τους συχωριανούς, Ριζοσπάστης, έσωνε τη κατάσταση!
Η ποτάσα καθάρισε τον «καμπινέ». Τα είχε σκεφτεί όλα η Αννιώ, σαν υποχρεώθηκε να αφήσει το σπίτι στο χωριό. Να αποχωριστεί πρώτη φορά τον Παναγιώτη ,το Μάριο και τις δίδυμες Στεφανία και Βαρβάρα. Ένοιωσε πως από τη στριφτή κοτσίδα της ξεπηδούσαν καρφιά πυρωμένα ίσα στο κεφάλι της. Στόλισε τις φωτογραφίες και έβαλε στο συρτάρι τους φακέλους και τα επιστολόχαρτα. Στα είκοσι εννιά της χρόνια δεν φανταζόνταν το ξερίζωμα. Σαν τα παράσιτα που τραβούσε από το χώμα, να μη κάνουν κακό στα φυτέματα. Και να τώρα που πετάχτηκε εδώ! Τα δάκρυα της πάγωναν το κορμί.  
Ο Ζαφείρης άνοιξε το δέμα με τα τρόφιμα. Εβαλε σ’ ένα πλαστικό πιάτο το τυρί της μάνας του και έκοψε ζυμωτό ψωμί με το χέρι να περάσει η πείνα.
Ξάπλωσαν στα δικά τους σεντόνια και έριξε την πορτοκαλί βελέντζα, από πάνω. Χώθηκε στη μέσα πλευρά και του γύρισε τη πλάτη. Με το λιανό της δάχτυλο «ζωγράφιζε» τα λουλούδια της ταπετσαρίας. Ο Ζαφείρης κούρδιζε το ξυπνητήρι.
Εξι παρά τέταρτο πετάχτηκαν από τον ήχο του. Σε μια ώρα θα ερχόταν ένας πατριώτης να τους πάει στη φάμπρικα.
Εμαθαν το λεωφορείο και τις στάσεις. Το εργοστάσιο ξερνούσε άσπρο καπνό από τις καμινάδες. Κόσμος μαζεμένος περίμενε να ανοίξει η σιδερένια πόρτα. Τη πλησίασε μια πατριώτισσα.
-Ελληνίδα; Τη ρώτησε.
-Ναι, καλημέρα! Της είπε αναθαρεύοντας πως είχε με κάποιο να μιλήσει.
-Οι περισσότεροι που βλέπεις, είναι Ελληνες  και Τούρκοι. Καλώς ήρθατε στη κόλαση κορίτσι μου! Εδωνάς είναι που αφήνουμε το δρωτάρι και το αίμα μας! Μη θαρρείς, πως τα μάρκα που θα σε πληρώνουν έχουν χρώμα. Μαύρα και άραχνα είναι. Δεκαεννιά χρόνια δουλεύω εδώ! Και τι σαν έχτισα στα Γιάννενα τριώροφο; Χέστηκα! Εχασα τον άντρα μου δέκα χρόνια πριν και συνεχίζω. Σαν κατεβαίνω στον τόπο μου, με ζηλεύουν οι γειτόνισσες γιατί πρόκοψα. Τα παιδιά μου πήγαν στην Αθήνα, σπούδασαν, παντρεύτηκαν και το τριώροφο το νοικιάζουν  να έχουν εισόδημα. Του χρόνου βγαίνω στη σύνταξη. Με λένε Κατίνα, εσένα; Ψιθύρισε το όνομα της τρέμοντας.

Η πόρτα άνοιξε. Ενας επιστάτης Ελληνας φώναξε τα ονόματα τους. Τους οδήγησε στα πόστα τους. Η Αννιώ βρέθηκε στο τρίτο υπόγειο στα σιδερωτήρια. Στη δουλειά δεν ήταν άμαθη. Το κορμί της νεανικό και καλοσχηματισμένο, τα μακριά μαλλιά της μια κοτσίδα που έφτανε ως τη μέση, και τα μεγάλα μάτια της έγραφαν την ζωή της. Υπερίσχυε η μελαγχολία. Μα τα χέρια της πρόδιδαν τη δούλεψη και το πάλεμα με τη γη και την αδιάκοπη λάτρα. Δεν φοβήθηκε ποτέ τη σκάφη, τη τσάπα, τη πάλη με το χώμα. Εδώ όμως βλέποντας διαδρόμους με τις σιδερώστρες και τις γυναίκες με τις πράσινες ρόμπες και τα σκουφιά, σαν φυλακή της φάνηκε. Ενας οκτάωρος εγκλεισμός! Ένα σίδερο που το καλώδιο κρεμόταν στη σιδερένια βέργα και ξερνούσε ατμό. Φοβήθηκε να το αγγίξει. Με το βλέμμα, πρόσεξε τις κινήσεις της διπλανής κυρίας. Σήμερα είχε παιδικά πουκάμισα, να σιδερωθούν και στο πίσω πάγκο να διπλωθούν και να μπουν στη ζελατίνα καταλήγοντας στη κούτα. 
«Αυτό είναι το μέγεθος του Παναγιώτη μου» σκέφτηκε....

Κάθε τρεις μέρες περίμενε υπομονετικά τη σειρά της στο «τηλεφωνείο» να μιλήσει στα παιδιά της… στο κλουβί με τη βελούδινη  επένδυση πάνω στα χοντρά νοβοπάν καρφωμένη για επιτευχθεί η μόνωση! Ποια μόνωση μπορούσε να συγκρατήσει  το σκίσιμο της καρδιάς της.. ενωνόταν με τις φωνές των άλλων μανάδων… σε όλες τις γλώσσες ο πόνος έχει την ίδια κραυγή! 
Ο Ζαφείρης την έβρισκε υπερβολική!

Στον ενάμιση χρόνο του έθεσε βέτο!
-Την άδεια μου δεν θα την δουλέψω στη λάντζα της Κύπριας! Θα πάω στα παιδιά θες δεν θες!
Είκοσι οκτώ μέρες ευτυχίας! Παιχνίδια στη θάλασσα, γεμάτη η αγκαλιά της, προσπαθούσε να ρουφήξει αντοχές, να πάρει τις μυρωδιές τους! Τα βράδια ανέβαινε στη ταράτσα του πάνω πατώματος που μισοτελειωμένο, έχασκε. Καθόταν στα καδρόνια και έκλαιγε. Η απόσταση από τον Ζαφείρη μεγάλωνε..
Δεκαπέντε χρόνια σιδέρωνε, μάτωνε, πονούσε! Το σπίτι χτίστηκε κατά τη γνώμη της πεθεράς της. Το γέμισε πλουμίδια να δείχνει στη γειτονιά την προκοπή του γιου της!
Εκείνο το καλοκαίρι που κατέβηκαν στο χωριό, το πρώτο βράδυ έγινε και ο πρώτος καυγάς! Ο πεθερός της ήταν έξαλλος!
-Κοίτα Ζαφείρη να δεις τι θα κάνεις με το Μάριο γιατί εγώ ντιντίδες στο σπίτι μου δεν θέλω!
Κεραυνός στο κεφάλι του γιου!
Δίχως να το σκεφτεί πήρε την απόφαση, να τον πάρει μαζί τους στη Γερμανία να τον κάνει «άντρα»!

Η Αννιώ χίμηξε και ξέρασε χολή και αίμα…
-Ζαφείρη σου το είπα κάποτε, μα δεν το έλαβες  το μήνυμα! Εσύ αποφάσισες, να μου κόψεις τη ζωή στα δυο!  Μα πάνω από όλα τα ζωή των παιδιών μας! Φάε σπίτι, φάε καταθέσεις, φάε BMV, φάε τη τύφλα σου! Εγώ δεν γυρίζω πίσω! Θα είμαι εδώ με τα παιδιά μου και εσύ να κόψεις το λαιμό σου! Σας έπιασαν οι ντροπές! Μωρέ τι μου λέτε τώρα; Ε, λοιπόν εγώ που δεν μου πέφτουν τα μούτρα σαν και εσένα πατέρα θα είμαι εδώ!
-Είσαι τρελή! Ούρλιαξε ο άντρας της!
-Τέλος! Ανταπέδωσε στο χαρακτηρισμό. Το κλειδί της πόρτας το κρατάω μόνη μου!
Τα μάτια της πετούσαν σπίθες! Χτύπησε με δύναμη τη πόρτα πίσω της και ανεβαίνοντας τις σκάλες τους άκουγε να εξαπολύουν κατάρες.

-Η ζωή μας και η ζωή τους. Σήμερα θα κάψω τα στέφανα  και ότι μ’ έδεσε μαζί του! Το συρματόπλεγμα που με φυλάκιζε έσπασε….  

58 σχόλια:

  1. Αντιγόνη σου η ιστορία σου είναι βγαλμένη μέσα από τη ζωή.
    Τα τριώροφα των μεταναστών που δεν τα χάρηκαν κιόλας κρύβουν πόνο, δάκρυα και χίλιες δυο στερήσεις ιδίως των παιδιών.
    Καλό μήνα σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντιγόνη σου η ιστορία σου είναι βγαλμένη μέσα από τη ζωή.
    Τα τριώροφα των μεταναστών που δεν τα χάρηκαν κιόλας κρύβουν πόνο, δάκρυα και χίλιες δυο στερήσεις ιδίως των παιδιών.
    Καλό μήνα σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οταν χάνεις το μεγάλωμα των παιδιών σου και εκείνα νοιώθουν την έλλειψη γονιών, κανένα τριώροφο δεν καλύπτει τα χρόνια της απόστασης και "ορφάνιας"
      Ελένη μου να είσαι καλά!!!

      Διαγραφή
  3. Ειλικρινά το αισθανθηκα μεχρι το μελουδι.Συγχαρητήρια.Μια ιστορία μεταναστών από τις χιλιάδες παρόμοιες.Μου άρεσε όμως ιδιαίτερα το τέλος.Μια μάνα μπορεί να κάνει τα πάντα για τα παιδιά της, όλες τις υπερβάσεις.Το σεβασμό και τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, αυτές οι μάνες! "Πληρώνουν" με αίμα την επιβίωση και προκοπή των παιδιών τους...
      Να είσαι καλά!
      Ευχαριστώ για την επίσκεψη σου!

      Διαγραφή
  4. Δεν αξιζει ρε γαμωτο! Για αυτο δεν θελω να φυγω! Γιατι ζωη ειναι ο τοπος σου, οι ανθρωποι σου, οι ΔιΚΟΙ ΣΟΥ, κι ας ειναι και με λιγοτερα...
    Πολυ με συγκινησες Αντιγονη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πεταλούδα μου γλυκιά!
      Οι απουσίες "πληρώνονται" με πόνο ψυχής!
      Φαίνεται σαν μια διέξοδος στο πρόβλημα των οικονομικών καταστάσεων αλλά η ανταπώδωση είναι πικρή!
      Σε φιλώ καλό μου!

      Διαγραφή
  5. Το κακό είναι που πολλοί Ελληνες μετανάστες δεν καταλαβαίνουν ότι
    εκμεταλεύτικαν οι γερμανοί την εργασία τους για να γίνει η χώρα τους
    δυνατή,και να εξεκολουθεί να μας δυναστεύει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ αγαπημένη μου είναι και ο προβληματισμός μου. Εχοντας συναναστραφεί με μετανάστες καταλαβαίνω πως στην πλειοψηφία τους τους θεωρούν 'σωτήρες"!! Δεν κατάλαβαν την εκμετάλλευση και ίσως κάποιοι δεν έχουν καν σκεφτεί, όσα αναφέρεις!
      Εκεί σταματάει το μυαλό μου!!!!

      Διαγραφή
  6. Η ιστορία, η τόσο αληθινή δεν αγγίζει μόνο τη μετανάστευση, αλλά και τις σχέσεις... γιατί η ζωή είναι σχέσεις.
    Μπορώ προσωπικά να δεχτώ τα πάντα που μπορεί να κάνει κάποιος για να επιβιώσει, αλλά δεν δέχομαι τη βία που μπορεί ν' ασκήσει ο σύντροφος μου ή η οικογένεια του και ελπίζω πως παρόμοια κείμενα, να καταφέρουν να ξεκουνήσουν όσες οικειοθελώς δέχονται να ζουν έτσι.

    ΑΦιλιά με όλη μου την αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Στεφανία, έχοντας βρεθεί στις αρχές του ΄73 στα "κλουβιά", μιλώντας με τους δικούς μου, άκουγα το σπαραγμό μιας μάνας από το διπλανό θάλαμο! Αυτό το έγραψα στο "τετράδιο" μου από τότε. "Επλασα" την ιστορία της ακούγοντας στο κασετόφωνο το τραγούδι ..."Ακούω τα παιδιά μου και ιδρώνω".
      Ακόμη δεν είχα παιδιά μα η κραυγή της καταγράφηκε σπαρακτική στη ψυχή μου!
      Θεώρησα πως ήταν εγκλωβισμένη!

      Αφιλιά με πολλή αγάπη!

      Διαγραφή
  7. Το κείμενό σου τόσο δυνατό, τόσο αληθινό, τόσο σοκαριστικό!!!
    Μπράβο σε όλες τις γυναίκες που έστω και την τελευταία στιγμή
    παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θαυμάζω όσες απεγκλωβίζονται από την όποια δυναστεία, ξοδεύοντας τη ζωή τους στις επιταγές των θυτών!
      Την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  8. Αχ!! Αντιγονακι μου τις θύμησες μου ανεκουτάλεψες...και ηταν ακριβώς ίδιες !!!!! μονο που εμείς είμασταν άγουρα παιδιά. ...τότε......και ήταν η μάνα του που ήρθε στην Γερμανία να μας κατεβάσει κατω..στα 5 χρόνια γιατί δεν άντεχε μακρυα απο το παιδι της.....!!!! τιποτα δεν αξίζει όσο οι σχέσεις των ανθρώπων μάτια μου.. Τώρα πανε τα εγγονια μας...η ιστορία επαναμβάνεται δυστυχώς !! ..!!! Αχ!!! αυτές οι μητρικές ατελείωτες αγάπες ..!!! φιλώ σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκινήθηκα με την απόφαση της μάνας σου!!!
      Οι σχέσεις δεν χτίζονται με την απόσταση, όση αγάπη και αν υπάρχει!!!
      Και η ζωή τα έφερε έτσι να φτάσουμε τώρα να αποχαιρετούμε τα παιδιά μας...
      Το γνωρίζεις... και εύχομαι να έρθει η στιγμή που θα γυρίσει πίσω το καμάρι σας!!!

      Ρούλα μου σε φιλώ με αγάπη!!!! !

      Διαγραφή
  9. Πρώτα διάβασα το τέλος και μετάτην αρχή χαχα,ανάποδη σαν τον κάβουρα.
    Είπα να κλέψω αλλά.... τις Αντιγόνης οι ιστορίες διαβάζονται ολόκληρες!!!!!!!!!!!!
    Φιλάκια πολλά!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου, "καβουράκι" μου γλυκό σε ευχαριστώ για το τρυφερό σου σχόλιο σου!
      Πολλά πολλά φιλάκια!!!!!

      Διαγραφή
  10. Αγαπημένη "Γιαγιά Αντιγόνη", μέσα σε δυο αράδες, θίγεις τόσες καταστάσεις!!!
    Πόσο τυχερή νοιώθω που σε διαβάζω!!!
    Τα υπόλοιπα τα έχουν πει παραπάνω!!!
    Να είσαι καλά και να γεμίζεις αράδες με καταθέσεις ουσιαστικές, καταθέσεις ψυχής!!!
    Σ' ευχαριστώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η επαναστάτρια, δυναμική και δοτική Αθηνά τα λέει αυτά;
      Τα θέματα σου καταπιάνονται με τον άνθρωπο και οι προσπάθειες σου, οι τόσο δυναμικές με κουνούν κάθε φορά να σηκωθώ από την καρέκλα ου και να τρέχω μαζί σου!

      Διαγραφή
  11. καλησπέρα
    μια ιστορια μεταπολεμικη που οσο και αν δεν το θελουμε μάλλον συντομα θα την επαναλαβουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προς τα εκεί βαίνουμε δυστυχώς...
      Εχοντας αποχαιρετήσει... το ζούμε ήδη έντονα!

      Διαγραφή
  12. Τροφή για να σκεφτούμε -πέραν όλων των άλλων- τα συναισθήματα των μεταναστών που έρχονται στην πατρίδα μας. Αν καταλαβαίναμε πόσο κοινή είναι η μοίρα μας...
    Αντιγόνη μου γονάτισα στις εικόνες που ξεπηδούν απ' την ιστορία σου. Ολοζώντανες, στοιχειώσανε στο μυαλό μου. Πόσες αγάπες δεν θυσιάστηκαν στο βωμό της επιβίωσης και του ξεριζωμού! Πόσες οικογένειες διαλύθηκαν και πόσοι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν πίσω...
    Υπέροχη η γραφή σου, να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μαρία μου, στη γειτονιά και την εποχή που έζησα είδα πολλούς να φεύγουν με μια βαλίτσα στο χέρι..
    Μου έμενε το κλάμα τους...
    Ευχαριστώ σε για όλα όσα αναφέρεις!!!!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Από τη μια η δουλειά-δουλεία και η «ευτυχία τής ευημερίας».
    Από την άλλη η σιγουριά τής παραμονής στην πατρίδα και η ελευθερία τής φτώχειας.
    Κάθε απόφαση έχει τις συνέπειές της. Μένει η σχέση των δύο που θα τις αντιμετωπίσει.
    Θέτεις ανάγλυφα το ζήτημα, Αντιγόνη, με αδρό πειστικό τρόπο.
    Ένα ρεαλιστικό διήγημα.
    Κι έφερες στο μυαλό μου πολλούς αγαπημένους συγγενείς μου, χαμένους οριστικά στις ξένες πατρίδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους έζησα.. τους ζω..
      Κάποιοι χάθηκαν ΕΚΕΙ και το όνειρο να γυρίσουν έμεινε με το νεκρό κορμί που δεν φίλησε ποτέ η μάνα στα στερνά της.. Εστω το τελευταίο!

      Διαγραφή
  15. "Σε όλες τις γλώσσες ο πόνος έχει την ίδια κραυγή!"
    Αντιγόνη μου , παιδί μεταναστών ξέρω τον πόνο από τις διηγήσεις των γονιών μου. Κι εγώ εκεί έξω, μακριά από την πατρίδα, γεννήθηκα.
    Στερήθηκα τον μπαμπά μου, μέχρι μεγάλη.Βλέπεις η μαμά δεν άντεξε και μας έφερε και μας μεγάλωσε μόνη της στην ουσία , στην Ελλάδα. Δεν αναπληρώνονται τα χρόνια.....
    Λάτρεψα τον ρεαλισμό σου και κάθε σου λέξη!
    Την καλημέρα μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η απάντηση των παιδιών που πλήρωσαν με πόνο στα τρυφερά τους χρόνια, τον βίαιο, αναγκαστικό ξεριζωμό!
      Τα δάκρυα ποτάμια..
      Και η μάνα σου που δεν άντεξε μακρυά από τα παιδιά της!!!

      Διαγραφή
  16. Δραμα... δεν ξερω τι ειναι καλυτερο... αυτο που ξερω ειναι οτι αυτα που γραφεις...ΤΑ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ!!! Κι αυτο ειναι το μεγαλυτερο δραμα για μενα.......
    Αψογο κειμενο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο χρόνος γυρίζει αντίστροφα Λαμπρινή μου..
      Καθημερινοί ξεσηκωμοί της ανάγκης....

      Διαγραφή
  17. Άσχημα τα "ξένα" σίγουρα......όμως όταν όλη η οικογένεια είναι μαζί και αγαπημένοι ακόμα κι η ξενιτιά αντέχεται!!!!! Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να "χωρίζει" η οικογένεια. Να μεγαλώνουν τα παιδιά χωρίς τους γονείς και οι γονείς ν' αφήνουν τρυφερά βλαστάρια πίσω τους και να τα "βρίσκουν" ολοκληρωμένους ανθρώπους πλέον........ ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ που δεν αναπληρώνονται μ' όλο το χρήμα του κόσμου.

    Υ.Γ. Εϊχα καιρό να σε διαβάσω. Πάλι μ' έκανες κι έκλαψα. Ξέρεις ότι μ' αρέσουν οι ιστορίες σου. Σε φιλώ,
    Άννα, από Καστοριά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο "σήμερα" φεύγουν μόνοι στην πλειοψηφία τους ....
      Τα παιδιά μένουν πίσω να συνεχίσουν τις σπουδές τους εδώ... να μη ξεριζωθούν μια και η κρίση τους βρήκε "τακτοποιημένους" και τους μετέτρεψαν επαίτες...

      Διαγραφή
  18. Πονάω που τα διαβαζω αυτά, γιατί τα έζησα!!!
    Δεν υπάρχει οικογένεια χωρίς μετανάστες στην Ελλάδα και τώρα ξανά από την αρχή!!!!!
    Τρέμω στη σκέψη να φύγουν τα παιδιά μου!!!!!
    Το κακό με όσους έφυγαν είναι ότι όταν γύρισαν νόμιζαν ότι θα ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την ηλικία που είχαν όταν έφυγαν !!!!
    Σου αφιερώνω το τραγούδι Θέλω το γιο μου το Ανεστάκι https://www.youtube.com/watch?v=2QjpBs1rJug
    μόνο που το λέω, κλαίω.
    Ν α είσαι καλά Αντιγόνη μου!!!!
    Φιλάκια πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου, έχοντας ζήσει τη ξενιτιά καταλαβαίνεις τις μαχαιριές που μπήγονται στη ψυχή..
      Ο φόβος είναι κοινός, μόνο που δεν σταμάτησε να είναι φόβος και έγινε πραγματικότητα!!
      Η αφιέρωση σου με κάνει να κλαίω όσες φορές και αν το ακούσω!

      Ευχαριστώ, που τα μοιράστηκες !!!
      Μια αγκαλιά ελπίδας σου στέλνω!!!!

      Διαγραφή
  19. Δεν θα γράψω τίποτε άλλο. Μόνο πως σε θαυμάζω γιατί είσαι γυναίκα που κρατάς το κλειδί της πόρτας ΕΣΥ. Της πόρτας της λογοτεχνίας που περνάει μέσα από τις ζωές των ανθρώπων, τις ψυχές τους, τα βιώματα τους.
    Δεν μπορώ να γράψω για τα δικά μου...... μερικά περιλαμβάνονται στο κείμενο σου.....Σου λέω μόνο οτι με συγκίνησες αφάνταστα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μάρω μου, δεν έχω τι να σου απαντήσω!
    Είσαι στη σκέψη μου!!
    Πάτησα το πλήκτρο "δημοσίευση" έχοντας σε στη σκέψη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Επιτέλους αποκαταστάθηκε το εδώ πρόβλημα και μπορώ να καταθέσω τα δάκρυα της ψυχής μου...
    Πονάει πολύ, πάρα πολύ Αντιγονάκι μου...

    Αγκαλιά μεγάλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, πονάει και το Τώρα, του αποχωρισμού!
      Πόσοι φεύγουν για να δώσουν καλύτερες συνθήκες στα παιδιά τους;

      Διαγραφή
  22. Τι να πω...λένε πως η ζωή κύκλους κάνει μα ποιος θα το πίστευε πως θα ξαναζούσαμε τα ίδια!

    Η γραφή σου πάντα συγκλονιστική αγαπημένη γιαγιά Αντιγόνη! Να είσαι καλά πάντα ! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αντιγόνη μου, τόσο επίκαιρο το θέμα σου, και τόσο καλογραμμένο!!!
    Με συγκίνησες. Εμείς αυτή την περίοδο "χάνουμε" ένα πολύ φιλικό και αγαπημένο μας ζευγάρι. Έφυγαν ο φίλος μας με τον γιο του το προηγούμενο Σάββατο για Αυστραλία, και θα ακολουθήσει η γυναίκα του (και πολύ καλή μου φίλη) με την κορούλα τους έξι χρονών, πριν τα Χριστούγεννα...
    Δεν μπορείς να φανταστείς πώς νιώθω, πώς νιώθουμε όλοι μας...
    Πάλι καλά που πλέον, υπάρχει και το skype, και πάλι καλά, που πλέον, όσοι φεύγουν είναι άνθρωποι με σπουδές και εύχομαι, πως θα βρουν κάτι πάνω στη δουλειά τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς Ροδούλα μου, συμβαίνει όλο και συχνότερα..
      Φεύγουν να γλυτώσουν από τα αδιέξοδα..
      Κάποια παρόμοια περίπτωση ζούμε και στην οικογένεια μας.....

      Διαγραφή
  24. Το διήγημα σου βάζει τον αναγνώστη μέσα στο κλίμα της σκληρής ζωής του μετανάστη.Υπάρχει μια ανεξήγητη αστήρικτη αδικαιολόγητη αντίδραση της γυναίκας του μετανάστη στον άντρα της .Αυτός την έβαλε στη φυλακή ?είχε άλλες επιλογές να ζήσει διαφορετικά ?Σήμερα χιλιάδες παιδιά έφυγαν στο εξωτερικό εργάζονται εκεί σκληρά σε ένα ξένο από κάθε άποψη περιβάλλον λόγω της οικονομικής κρίσης.Εχω προσωπικές εμπειρίες συγγενικών μου προσώπων που έφυγαν για Αμερική τρεις Θείοι μου στην Αμερική τη δεκαετία του 1950 σε καμιά από αυτές τις γυναίκες δεν δημιουργήθηκε αυτό το αίσθημα που εκφράστηκε με την έκφραση "Εσύ αποφάσισες, να μου κόψεις τη ζωή στα δυο! "O πόνος της μάνας εκφραστηκε ανεπανάληπτα στο τραγούδι της Βίκης Μοσχολιού Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω,Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
    έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
    Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
    τα τρένα που `ναι στο σταθμό πού πάνε.

    Αδύνατος μου γράφει ο Στελάκης
    έχει ανάγκη θάλασσας ο Τάκης
    αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα
    θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα.

    Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
    έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
    Αγόρασα λαχείο στ’ όνομά τους
    αχ να κερδίσω να σταθώ σιμά τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε και την ανάγκη της μάνας,να μη μπορεί ν' αποχωριστεί τα παιδιά της. Χρονικά, εκείνη την εποχή ήταν η ανάγκη να φεύγουν κατά εκατοντάδες στη ξενιτιά!
    Το έχω ζήσει και στην οικογένεια μου και δυστυχώς το βιώνω και τώρα!
    Αν φεύγει όλη η οικογένεια τα πράγματα είναι λιγότερο οδυνηρά...
    Ομως δεν μπορούμε να γενικεύσουμε τα συναισθήματα.

    Είχα και δυστυχώς έχω, τωρινούς ξενιτεμένους..

    Να είσαι καλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. αχ αντιγονη μου.με πετυχε στα πολυ δυσκολα αυτη η αναρτηση.ο γυιος μου ετοιμαζεται να φυγει αυτο το καιρο.να παειστην αμερικη.αφηνει πισω του την κοπελα που αγαπα εμας τον τοπο του.εχει σπουδασει πληροφορικη και εδω δεν βρισκει κατι αναλογο των πτυχιων του.ποσο θα υποφερουμε ολοι.μονο αυτο λεω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίτσα, την αποχώρηση και τον ξεριζωμό τον ζω...
      Καταλαβαίνω τα συναισθήματα σου.....

      Διαγραφή
  27. καλη μου ομορφια μου γητευτρα μου σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κάτια μου, να είσαι καλά κορίτσι μου!!
    Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αντιγονη..Αλλη μια βιωματικη και υπεροχη σελιδα...!!

    Καλη Κυριακη να εχεις,με υγεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αντιγόνη μας,
    από την αρχή ...πέταξα το ....κλειδί...
    έκοψα το χέρι...
    αγόρασα πάμπολλα μαντήλια για να έχω μέχρι τώρα...
    ούτε η πατρίδα,
    ούτε η ...μητριά!
    Η κάθε γυναίκα προχωράει με την κρυφή δύναμή της. Όταν πιστεύει ότι ΠΡΕΠΕΙ... όλα τα άλλα είναι θέμα με πολλές όψεις... πολλάκις δεν διαλέγει, η τύχη 'αυτή η κρυφή πληγή' είναι η αφέντρα...
    Σε φιλώ κι αγαπώ ό,τι πιστεύεις.
    Υιώτα
    ΄αστοριανή΄ ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πάντα θίγεις ευαίσθητα και καθημερινά θέματα που πονάνε Αντιγόνη μου!
    Και όσο απλά τα γράφεις, τόση δύναμη έχουν!
    ΄

    ΥΓ. Όταν βλέπω στην φωτογραφία σου πόσο νέα και όμορφη είσαι, πάντα λέω "όχι και γιαγιά" :)
    Να είσαι καλά και εσύ και η οικογένεια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Η πίκρα της ξενιτιάς, τα αποκαϊδια των ξεριζωμένων...
    τα αποδίδεις με μοναδική γραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μοναδική μας Αντιγόνη !!!!!!

    Μια ζεστή ανάσα από τον Πηγαιμό.....http://ligery.pblogs.gr/2014/12/poia-efhh-mporei.html#comments

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Παντα εκπληκτκη καλη γιαγιακα θα σε φωναζω εγω :)
    ¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸.¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽(●◡●)✽Οπως καθε χρονο δεν ξεχναω ποτε την μπλοκογειτονια ετσι και φετος περναω και απο εδω να σου ευχηθω ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !!!!¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸.¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽(●◡●)✽

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ευγενική μου Κυρία, γλυκιά Αντιγονη, χτυπώντας την πόρτα σου για να σου φωνάξω "να τα πούμε" ήρθα αντίκρισμα με μια άλλη πόρτα που οπως όλες κλείνει κι αυτή την ιστορία της και τι ωραία που την γράφεις .....

    Σου στέλνω μια μεγααααλη αγκαλιά και σε φιλώ ευχόμενη σε εσένα και την οικογένεια σου τις πιο θερμές ευχές μου.. Καλα Χριστούγεννα, Ευτυχές ο Καινούργιος Χρόνος, με υγεία, αγάπη, αισιοδοξία, δημιουργία, να ειναι γεμάτη η νέα χρονια κι οπως την επιθυμείς. Και του χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή