Αντίστροφη μέτρηση

Κάνει κρύο σήμερα, σκέφτηκα, χουχουλιάζοντς τις παλάμες να ζεσταθούν.

Κάθε μέρα τις ίδιες σκέψεις.

Αυτό με παιδεύει.

Βαριέμαι και να σηκωθώ να κάνω καφέ.

Ανοιξε η πόρτα και πρόβαλε ένας πανύψηλος συνγκάτοικος.

-Καλημέρα με λένε Σαράντο, είπε και κάθισε στο αντικρινό κρεβάτι.

Χάιδευε την άγρια πλέξη της κουβέρτας που τσιμπούσε.

-Εμένα με λένε, Στράτο του απάντησα.

Κούνησε το κεφάλι και έγειρε στο μαξιλάρι να κοιτά τον τοίχο.

-Θέλεις καφέ; Τον ρώτησα;

-Αν δεν βαριέσαι κάνε μου ένα σκέτο.

Εβαλα το μεγάλο μπρίκι ανακάτεψα τις μετρημένες μερίδες και έβαλα στο φλιτζάνι μου δύο κουταλιές ζάχαρη.

Σηκώθηκε και άνοιξε το πακέτο με τα τσιγάρα.

-Ευτυχώς που φουμάρεις, του είπα γιατί είναι μια έννοια και τούτη και γίνονται και καυγάδες.

-Δε βαριέσαι.. όταν είναι γρουσούζης ο άλλος όλα του φταίνε. Και εδώ μέσα οι απόκληροι πρέπει να τα βρούμε!

Γέλασα. Οι απόκληροι…. Είχα χρόνια να θυμηθώ τούτη την κουβέντα.

-Εχεις παιδιά; Με ρώτησε.

-Είχα του απάντησα μονολεκτικά. Δεν συνέχισε.

Ρουφούσε τον καφέ του με θόρυβο. Κάποτε αυτό με τρέλαινε… ίσως να του είχα κάνει παρατήρηση.. τώρα όμως δεν με νοιάζει.

Αποτελειώσαμε σιωπηλοί ρουφώντας τα τσιγάρα.

Εκανε μια κίνηση με το χέρι «ευχαριστώ» και ξάπλωσε.

Η απέραντη σιωπή..

Την επέλεξα.

Όπως και να έχει, είμαι αγκιστρωμένος στο χείλος ενός πηγαδιού. Προσπαθώ να κρατηθώ με τα πόδια στηριγμένα στις εσοχές και τα δάχτυλα ματωμένα να μη γλιστρήσω.

Αυτή η προσπάθεια δεν είναι αληθινή. Θέλω να πέσω.. μα είμαι δειλός!

Το παίζω στην τύχη.

Σήμερα..αύριο..

Μόνο φωνές ακούω.. τις ίδιες! Βασανιστικές.. άγριες.. εκκωφαντικές.. χα, πως μου ήρθε το «εκκωφαντικές; Ξέχασα τις λέξεις.. τους ήχους.. τις μυρωδιές.. τα χρώματα.

Όλα είναι καθορισμένα. Μαύρα!

Χθες έφτυσα πολύ αίμα. Ανοιξα τη βρύση να χαθούν τα ίχνη… δεν θέλω να το βλέπω ..μα δεν μιλώ.

Η σιωπή πιθανόν να δώσει τη λύση.

Είναι αυτή που θα λύσει τα χέρια από το χείλος.. το ξέρω. Ο πυρετός με καίει.

Ερεθίζω τον θάνατο με τα τσιγάρα. Τρία πακέτα.. η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.

Τι διάολο γιατρός θα ήμουν αν δεν τον καταλάβαινα!

Τον αποζητάω!

Δεν έχει κανένα νόημα η δική μου αναπνοή!

Ούτε οι χτύποι της καρδιάς!

Μόνος! Με εφιάλτες αγκαλιά.

Πάνε επτά μήνες που δεν βγαίνω έξω.

Γύρισε πλευρό ο Σαράντος και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.

-Θα έρθεις; Πάω για να φάω, είπε τρίβοντας τα χέρια του να ζεσταθεί.

-Όχι.. μπορεί να φάω λίγο κέικ.. είναι στο τραπέζι ..αν θέλεις πάρε.

Εφυγε.

Ο πυρετός ανεβαίνει.. κοιτάζω  το κοκαλιασμένη χέρι μου και γελάω.

Ο γιατρός που κάλεσαν τότε να με δει διέγνωσε «κατάθλιψη βαριάς μορφής»!

Χα! Μαλάκα σε ξεγέλασα! Ευτυχώς που ήμουν απύρετος!

Πονάω! Παντού! Έρχεσαι… σε αναγνωρίζω!

Τα νύχια μελανά… επιτέλους!

Και εσύ αν σε συναντήσω θα μου μιλήσεις;

Αυτό με βασανίζει πιο πολύ… η στάση σου! Θα το έχεις ξεχάσει; Ποιος κερατάς ξέρει να μου πει; Μόνο να μη φοράς αυτό το γαλάζιο φόρεμα…

Όχι…όχι αυτό!

Το ξέρεις πως ήσουν όλη μου η ζωή. Τη μέρα που σε απίθωσαν στην αγκαλιά μου ήρθαν οι μοίρες.. και εκείνη με τα φίδια στα μαλλιά και το στόμα του κροκόδειλου σου είπε:

«Μη τον εμπιστεύεσαι αυτός θα σου πάρει τη ζωή!»

Δεν την είδες, μήτε την άκουσες, και με αγαπούσες… ήμουν ο μπαμπάκας σου!

Θυμάσαι που η μάνα σου ζήλευε και εμείς γελούσαμε;

Τα ταξίδια που λάτρευες;

Οτα καμάρωνες τα πτυχία σου;

Θυμάσαι στο γάμο σου… που δεν τον ήθελα;

Η μόνη φορά που  αντιδικήσαμε!

Την πρώτη φορά που είδα μελανιές στα χέρια σου μου είπες πως έπεσες από τη σκάλα του σπιτιού… την δεύτερη πως ζαλίστηκες.. την τρίτη στο νοσοκομείο. Εφημέρευα θυμάσαι;

Δεν είχα κουράγιο να κάνω τίποτα.. μόνο το γαλάζιο φόρεμα ματωμένο.

Η μάνα σου  ορκιζόταν πως δεν είχε καταλάβει τίποτα! Δεν την πίστεψα ποτέ.. όσες φορές και αν ρώτησα.

Γιατί τον κρύβατε;

Γιατί τον είχες δίπλα σου;

Τι σε φόβιζε;

Θυμάσαι που μου τραγουδούσες …. «όσο έχω εσένα δεν φοβάμαι κανένα»;

Γιατί ;

Μετά μόνη στο δωμάτιο και η μάνα σου έξω να κλαίει… τον είδα από μακριά να μπαίνει στο δωμάτιο…

Σαν τρελός πήρα το όπλο από το αυτοκίνητο… δεν θυμάμαι πώς. Το είχα από φόβο για τα βράδια που γύριζα σπίτι.. είχα και άδεια να είμαι νομότυπος. Τι αστείο!

«Κερατά ήρθε το τέλος σου!» η τελευταία σκέψη…

Δεν θυμάμαι κοριτσάκι μου… μόνο το χέρι που έτρεμε μέσα στην τσέπη και αυτός να σε έχει αγκαλιά…

Τον άκουσα! Σου το ορκίζομαι… σου έλεγε να πεις πως έπεσες από το μηχανάκι …. Σου το ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!

Δεν είχα ..ρίξει ποτέ!

Και η καυτή φορά βρήκε εσένα… εσένα… εσένα …ΑΝΑΠΝΟΗ ΜΟΥ!

…………………………………………………………………………………………………………………………………

-Μα σας λέω τον άφησα καλά! Εγώ σήμερα ήρθα! Καλή ανάπαυση να ΄χει!

"Τετράδιο" 2001.