Ζωή δεύτερο χέρι

Φυσούσε δυνατά ο άνεμος.

Στεκόταν στο μόλο εκεί στο «έμπα» του λιμανιού. Αριστερά του τα κύματα πηδούσαν πάνω από τα  βράχια και σκοπούσαν αφρίζοντας στο τσιμεντένιο δρόμο, που χώριζε το πέλαγο από το λιμάνι.

Στεκόταν ορθός.

Αγνάντευε όλο το κακό της φύσης και αφουγκραζόταν τις δικές του φωνές.

Βυθίστηκε στις σκέψεις του… τόσο που το κορμί αντιστεκόταν με σθένος στον άνεμο, μα δεν το αισθανόταν.. μήτε το κρύο τον διαπερνούσε.

«Σήμερα Μηνά κλείνεις τα 67 σου.

Μια μέρα αρχίζει.

Που άφησες τόσες μέρες να σου φύγουν;

Με τόσα προσόντα άφησες να γλιστρήσουν ανούσια.. να σκορπιστούν να καούν στις φωτιές του Αη-Γιάννη. Θυμάσαι τον πατέρα σου που σου είχε πει δίπλα από τις φλόγες που πηδούσες;

 Πρόσεχε αγόρι μου μην αφήσεις τη ζωή σου να γίνει αποκαίδια!

Και δεν ήσουν μικρός να μη καταλαβαίνεις! Μόλις είχες αρχίσει να κοιτάς τα μάτια της και να λιώνεις. Ηταν η πιο όμορφη! Με τα μακριά κυματιστά μαύρα μαλλιά της.. το λυγερό κορμί.. τη ζήλεια των κοριτσιών στα μάτια τους!

Είχες τελειώσει στη Χίο τη σχολή Εμποροπλοιάρχων. Τότε ήταν σπουδαίο! Λίγοι το έκαναν. Έφυγες από τον τόπο σου να πας στα δωμάτια της σχολής. Και γύρισες ανθυποπλοίαρχος. Με την μακρομαλλούσσα Βάσω ανταλλάσατε γράμματα.

Ενας έρωτας σαν τη θύελλα… σαν τους τυφώνες των ταξιδιών.

Ποιών ταξιδιών θα μου πεις;

 Ισα να περάσεις τέσσερις μήνες στη στεριά. Δεν έφυγες ποτέ χωρίς να μην έχεις πάρει δανεικά από τον πατέρα σου! Ξέρεις πως το λένε αυτό Μηνά;

Ζωή «δεύτερο χέρι»!

Ναι μη λες στο μέσα σου ψέματα!

Και περνούσαν οι μέρες ..τα χρόνια.. και έσβηναν σαν το κύμα που σκάει ..που έχει την ορμή μα το νικά ο βράχος!

Ένα βράχο κουβάλαγες και κρυβόσουν πίσω του.

Το πρώτο αυτοκίνητο που πήρες από δεύτερο χέρι ήταν, του Αντρέα απόκτημα, του φίλου σου που δούλευε στις τράτες. Και μετά αγόρασε δικές του. Και εσύ; πόσο δειλός ήσουν; Και πως κάλυπτες αυτές τις παραμονές στη στεριά;

Πήρες και το δεύτερο δίπλωμα αργά. Δεν είχες «υπηρεσία» συμπληρώσει.

Και η μάνα σου σε έλεγε υποπλοίαρχο στις γειτόνισσες, που σε καλόβλεπαν για γαμπρό!

Άφησες τη μακρομαλλούσσα …τη Βάσω να παντρευτεί… την πίεζαν οι δικοί της.

Και πήρες την Ματίνα… που είχε προίκα…. «δεύτερο χέρι» ..ανταλλαγή!

Ποτέ δεν έγινες πλοίαρχος. Εφτασες σαράντα πέντε  και βαρέθηκες…

Βολεύτηκες… στις αποδοχές της Ματίνας και εσύ μπαρκάριζες να δείχνεις στα παιδιά πως κάτι κάνεις… πάντα σου έφταιγαν οι «άλλοι»!

Ετσι στους τρεις μήνες γύριζες μαλάκα μου!

Και έλεγες ψέματα για τα σαπιοκάραβα..  τον Α’ μηχανικό που σου «έμπαινε»… άει κακομοίρη μου, κανείς δεν έφταιγε!

Η Ματίνα σ’αγαπούσε και υπέμενε έναν έρωτα «δεύτερο χέρι»! Η Βάσω είχε στοιχειώσει τα όνειρα σου και ήταν παρούσα στην ζωή σου… και πόναγες.. και οι πληγές αιμορραγούσαν…

Τα παιδιά η Ματίνα τα σπούδασε! Πούλησε τα χτήματα στο Κρύο Νερό στον Αντρέα. Τον φίλο που αναστηθήκατε μαζί στα χώματα και στα καλοκαιρινά μακροβούτια. Ο μόνος που δεν ψιθύριζε πίσω από την πλάτη σου..

Και σήμερα κηδεύεται η Βάσω!

Και δεν έχεις αντοχές να πας!

Να της ζητήσεις συγνώμη!

Τι να της πεις;

Εχει βραδιάσει πια και όλα σκοτεινά τα βλέπω.. νύχτες αφέγγαρες η ζήση μου.

Και ας είναι πρωί!

Και η Ματίνα ξέρει πως είναι δεύτερο χέρι μα υπέμενε… ίσως πρέπει να της ζητήσω συγνώμη.. να την ευχαριστήσω γιατί έναν άχρηστο τον παινούσε!»

 Είχε φτάσει στην άκρη στο φάρο.. Δεν το είχε καταλάβει. Μόνο που στα κύματα που αναδεύονταν έβλεπε τα μαλλιά της Βάσως και τα χείλη της να το καλούν!

-Μηνάαααα ακούστηκε η φωνή του Αντρέα με την νιτσεράδα τυλιγμένος και μια στο χέρι.

Ξαφνιάστηκε.

Γύρισε στο φτωχό του τώρα.

-Χρόνια πολλά ρε φίλε! Του ευχήθηκε. Είχε καταλάβει και ας μην είπαν κουβέντα.

Του τύλιξε το βρεμένο κορμί με τη νιτσεράδα δεύτερο χέρι. Μα τον κρατούσε σφιχτά από τους ώμους να νικήσουν τη θύελλα τα 67χρονα κορμιά τους.