Αυγουστος 1972

Πάνω στο πλοίο που έκλεινε τα αμπάρια του. 

Φωνές στο κατάστρωμα.. 

Οδηγίες του καπετάνιου από τη γέφυρα με το μεγάφωνο.

Σουρούπωνε.. με   τον ουρανό να βάφεται με τα χρώματα της Ανατολής.

Πίσω από το φινιστρίνι κοιτούσα.. θυμούμενη τα δικά μας δειλινά. Παιδί ακόμα.. μου έλειπαν οι δικοί μου.. μα ο έρωτας νικητής με είχε στείλει στην καμπίνα του.

Βγήκα έξω για λίγο να αγναντέψω τη στεριά που απομακρυνόταν…

Σιγκαπούρη- Κεϋλάνη η ρότα.

Είχαμε μόλις περάσει τα στενά και απλώθηκε η απεραντοσύνη του πελάγους.

Είχα ακούσει για «καιρό».. από τον μάγειρα που δεν ήξερε πόσο το φοβόμουν…

Το επόμενο πρωινό τα σύννεφα πλησίαζαν σαν τους δράκους του παραμυθιού που μου έφερναν εφιάλτες στον ύπνο.

Δίπλα στο ραδιοκασετόφωνο..

άκουγα τις κασέτες τις σταλμένες από τον αδελφό μου μαζί με το γράμμα της επικοινωνίας. Επιλογές αγαπημένες.. λαθραία γραμμένες!

Στερεωμένο καλά  για το μπότζι που άρχιζε…  

Κατέβηκα στο σαλόνι.. χώθηκα στον καναπέ και δεν σάλευα. Μια μεγάλη αίθουσα ντυμένη με σκούρο ξύλο.. μια και το πλοίο ήταν και πασαντζέρικο, εκτός από εμπορεύματα μετέφερε και επιβάτες.

Ηταν ναυλωμένο στη γραμμή Β. Γαλλία- Τουρκία  πριν αγοραστεί, από τον Ελληνα εφοπλιστή  μόνο για μεταφορές φορτίων.

Κάποιες φωτογραφίες.. μάρτυρες εκείνων των ταξιδιών.. αρχές του ’50 στο παρθενικό του ταξίδι.   

Γερασμένο σκαρί. Οι εφοπλιστές των «μονοβάπορων» ανθούσαν εκείνο τον καιρό.

 Οι πολυθρόνες άρχιζαν το χορό… το μπλε βελούδο τους θυμάμαι και να έρχονται μια κατά πάνω μου… μια απέναντι. Από τα φινιστρίνια έβλεπα τα κύματα να φουσκώνουν και το αίμα πάγωνε.. ένα μαξιλάρι αγκαλιά και ο φόβος.

Δεν ζαλιζόμουν!

Ετρεμα από φόβο!

Σαν να ήταν οι τελευταίες μου στιγμές θυμόμουν την ποδιά του σχολείου που δεν πρόφτασα καλά- καλά να βγάλω και φόρεσα το νυφικό.. Τις φίλες μου.. τις μπουάτ με το βερμούτ στο χέρι που με ζάλιζε… τα μπλουζ.. τα σκασιαρχεία.. τα κρυφά ραντεβού.. τις βόλτες με το NSU.

Το δάκρυ του πατέρα μου σαν του «έφευγε» το μικρό του..

Τις αγκαλιές των αδελφών..

Το χέρι της μάνας μου λίγο πριν περάσω στην κάτω αίθουσα του αεροδρομίου και με χάσει από το βλέμμα της…

Δέκα πέντε μέρες εφιάλτης!

Τη μέρα που φτάσαμε στο αγκυροβόλιο της Κεϋλάνης, σταμάτησε το μαρτύριο που θαρρούσα κορυφαίο!

Που να ξέρεις στα είκοσι πως η ζωή φλερτάρει με τον κίνδυνο και την απανεμιά!

Αυτό το ταξίδι το έχω συνδέσει με τη ρότα της ζωής μου.. έμαθα να μη φοβάμαι…

Το σήμερα το ταραγμένο, θα γίνει χθες.

Και πορεύομαι ως τα τώρα.