"Έτσι, όσο και τόσο διαφορετικά"

                                                                                  

Τον έπαινε αγκαλιά τον αρκούδο της..

 Κάτω από τα σεντόνια ίσα να βγαίνει το κεφάλι του.

Και άρχιζε να τη διήγηση από την αρχή της μέρας.. Τα ακατάστατα τετράδια που ο δάσκαλος τη μάλωνε..

Οι ζωγραφισμένες σελίδες στο πλαίσιο των βιβλίων.. Το χαστούκι που έδωσε στην κολλητή της που την έλεγε χοντρή. Τα σταθερά όνειρα για το μετά…

-Θα γίνω ηθοποιός και εσύ θα είσαι το γούρι μου! Όταν θα υποκλίνομαι στη σκηνή εσένα θα έχω αγκαλιά! Μη τους ακούς που με κοροϊδεύουν.. με θέλουν δασκάλα αλλά μη με μαρτυρήσεις δεν θα γίνω ποτέ!

-Και η γιαγιά με λέει τεμπέλα.. δεν μου αρέσει το κέντημα..

ούτε το ξεσκονόπανο..

ο Αντρέας με σφαλιαρίζει για να κλαίω αλλά δεν του κάνω το χατίρι!

 Βαριέμαι να μιλάω.. είναι κακό;

Σαν να σηκωνόταν από μόνος να της απαντήσει….

Όχι; Για αυτό σ’αγαπάω….

Τι θα πει είμαι βουρλισμένο; Κάτι κοροιδευτικό θα είναι ..σκασίλα μου!

...............

Ο χρόνος καβαλούσε ο ένας τον άλλο..   

Δέκα πέντε χρόνια τώρα στο ίδιο σημείο ενός γραφείου ανήλιαγου με τη λάμπα να φωτίζει τα πλήκτρα του υπολογιστή.

-Αρκούδε μου πνίγομαι!!!

 Τρεις και μισή κτυπούσε την κάρτα. Στο σπίτι η φασαρία και δες ειρωνεία είχε «αγαπήσει» τα ξεσκονόπανα.. τις κατσαρόλες.. τη μελέτη των παιδιών.. ακόμα και τον Παναγιώτη που άραζε στην πολυθρόνα απέναντι από τα δελτία ειδήσεων..

Και βαριόταν να μιλάει τελευταία..

Εβγαζε το φίλο της και του έλεγε να υποκλιθεί στην ανία της…..

Η αυλαία είχε πέσει...

      Για τη Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο.