Ταξίδια μου είχες τάξει μακρινά...

1972 

Μέχρι αυτή τη χρονική περίοδο τα ταξίδια μου ήταν στον Αργοσαρωνικό... με τη ΜΑΧΗ..

Τον ΠΟΡΤΟΚΑΛΉ ΗΛΙΟ

Την.. ΚΑΜΕΛΙΑ...

Στο τέλος της ίδιας χρονιάς  βρέθηκα στον ΠΑΝΑΜΑ!
Μετά από ένα δύσκολο ταξίδι από τη Γαλλία..
Δέκα πέντε μέρες με το φόβο καλά κριμένο... 
Ενα τριαντάρη φορτηγό ανάμεσα στα κύματα και τον ουρανό..

Περνώντας από τον Ατλαντικό.. στον Ειρηνικό ωκεανό..
Προορισμός ..COSTA RICA.. NICARAGUA..EL SALVADOR..GUATEMALA . 
Προορισμοί που δεν είχα φανταστεί..
Χαμόσπιτα με έντονα χρώματα βαμμένα  και παλάτια εναλλάσσονταν αριθμητικά ασύμμετρα..
Παιδιά στη ζητιανιά...
Κοπέλες που εκπορνεύονταν για ένα σαπούνι ένα μήλο και ένα πεντοδόλαρο..  αγορά της μιας στιγμής στο ξεπούλημα της ανθρώπινης έκπτωσης..

Το κανάλι του ΠΑΝΑΜΑ στα μάτια μου ονειρικό... 

Εδώ είμαστε στη λίμνη...


Περιμένοντας τη λάντζα.. 
οι φωτογραφίες της εποχής δυστυχώς ξεθώριασαν σαν τη μνήμη....
ενός κοριτσιού που παραμεγάλωσε! 
Εμειναν εικόνες ανεξίτηλα γραμμένες ..

Ήδη από το 1501, οι άνθρωποι ονειρεύονταν μια γέφυρα νερού που να ενώνει τον Ατλαντικό Ωκεανό με τον Ειρηνικό, μέσα από τον ισθμό του Παναμά. Η προσπάθεια διάνοιξης της διώρυγας είχε αρχίσει απ' τα πολύ παλιά χρόνια. Πολλοί επιχείρησαν την εκτέλεση του έργου, αλλά οι εδαφικές ανωμαλίες, η διαφορά της σταθμης μεταξύ των δύο Ωκεανών και της παλίρροιας καθώς ο κίτρινος πυρετός έκαναν την κατασκευή προβληματική, αν όχι αδύνατη. Το1859, τελείωσε η σιδηροδρομική γραμμή που διέσχιζε τον Ισθμό, αφού στοίχισε όμως πολλές απογοητεύσεις, κόπους και έξοδα. Φαινόταν, λοιπόν, πως τα πλοία θα συνέχιζαν να κάνουν το γύρο του Κέιπ Χορν, διαπλέοντας 8.000 μίλια παραπάνω.


Το 1904 η αμερικανική κυβέρνηση εξαγόρασε τα γαλλικά δικαιώματα και μια στενή λωρίδα γης, που είχε μήκος 50 μίλια και πλάτος 10 (η Ζώνη της Διώρυγας). Ο αρχίατρος Ουίλιαμ Κρόουφορντ Γκόργκας ανέλαβε να απαλλάξει τη Ζώνη της Διώρυγας από τις ακαθαρσίες και τις αρρώστιες, τηνελονοσία και τον κίτρινο πυρετό, εξαιτίας των οποίων πέθαναν πολλοί εργάτες. Δημιουργήθηκε μια Επιτροπή για τη Διώρυγα, με πλήρη μηχανικά και διοικητικά δικαιώματα και η κατασκευή της άρχισε. Ο πρώτος αρχιμηχανικός Τζον Ουάλας παραιτήθηκε ύστερα από ένα χρόνο και ο διάδοχός του Τζον Στίβενς αποσύρθηκε το 1907.


Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Θεόδωρος Ρούσβελτ αντιλαμβανόταν πως αν επρόκειτο να κατασκευαστεί μία Διώρυγα του Παναμά, δεν έπρεπε να επαναληφθούν τα λάθη που είχαν διαπράξει οι Γάλλοι. Το 1907, η Επιτροπή Διώρυγας ανετέθη στο στράτευμα και ο συνταγματάρχης Τζορτζ Ουάσινγκτον Γκέταλς ανέλαβε τη διοίκηση. Το κανάλι δε θα γινόταν ένας κρίκος που θα ένωνε απ' ευθείας τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπως είχαν σχεδιάσει οι Γάλλοι, αλλά ένας υδάτινος διάδρομος, φραγμένος από ξηρά, κατασκευασμένος στη ψηλή ράχη του ισθμού.

Τελικά, το έργο ολοκληρώθηκε. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1913, άνοιξαν τα φράγματα της λίμνης και το νερό εισχώρησε στο κανάλι. Άνοιξαν οι υδατοφράχτες και τα νερά του Ατλαντικού γέμισαν την πρώτη σύρτη. Πυκνά πλήθη από υπερήφανους εργάτες μαζί με τις οικογένειές τους ζητωκραύγασαν καθώς το πρώτο πλοίο, το ρυμουλκό "Γκέιταν", σημαιοστολισμένο μπήκε σφυρίζοντας μέσα στο φράγμα. Οι μηχανικοί και οι επίσημοι βρίσκονταν επάνω στο ρυμουλκό.

Ύστερα από ένα χρόνο, στις 15 Αυγούστου του 1914 η Διώρυγα παραδόθηκε στη διεθνή ναυσιπλοΐα. Μέχρι το 2000 βρισκόταν κάτω από την οικονομική εκμετάλλευση των ΗΠΑ.

Πληροφορίες από Βικιπαίδεια

Στρατιωτικά σήμερα η διώρυγα του Παναμά συνεχίζει να θεωρείται ουδέτερη θάλασσα.

Υ/Γ. Οι τρεις πρώτες φωτογραφίες 

αφιερωμένες στο φίλο Δημήτρη.