Η Αντώνα...................

Η πολυκατοικία ήταν σε έναν ανηφορικό δρόμο στο Κολωνάκι. Το διαμέρισμα  ήταν στο ρετιρέ. Στη βαριά ξύλινη πόρτα έγραφε: «Ατελιέ μόδας».. στη μπρούτζινη ταμπέλα.

Ο ήχος του κουδουνιού έντονος. 

Ανοίγοντας την πόρτα η Ζαμπέτα καλωσόρισε πρώτα τον Αποστόλη και συστηθήκαμε.. μια γυναίκα γεμάτη μεγάλη σε ηλικία.

Τα μαλλιά της κατάμαυρα και το μεταξωτό καφτάνι που φορούσε τύλιγε το στρουμπουλό της σώμα. Ένα χαμόγελο πλατύ και έπεσε στην αγκαλιά του φίλου μου.

Μας πέρασε από το χολ, χαϊδεύοντας τις πλάτες μας, στο μέσα χώρο.  

Μια αίθουσα με πέντε μπαλκονόπορτες «πνιγμένη» στα έπιπλα. Στο βάθος καθόταν η Αντώνα.  Μια χτιστή καμπύλη χώριζε στα δυο το δωμάτιο…

Κουρτίνες βαριές στο χρώμα του κόκκινου κρασιού με ανάγλυφα χρυσά φύλα. 

Επιπλα σκαλισμένα στο χοντρό μασίφ ξύλο.. βιτρίνες με εσωτερικούς καθρέπτες και τζαμωτά ράφια κρατούσαν τα κρυστάλλινα ποτήρια… δυο σαλόνια βελούδινα με σκάλισμα χρυσό που τέλειωναν με  μια σύνθεση λουλουδιών σε καμπύλη….

Ενα μπορντό και ένα πράσινο σκούρο με πολυθρόνες και σκαμπό με την πατίνα του χρόνου αποτυπωμένη επάνω τους.  

Η επιφάνεια του μεγαλύτερου τοίχου καλυμμένη με έπιπλο, που ακουμπούσε στο ταβάνι.. Πάνω του δεκάδες μπιμπελό από τα ταξίδια της Αντώνας. Πίνακες με βαριές κορνίζες.. τεράστιες φωτογραφίες όσων έζησαν και χάθηκαν στην Πόλη. Εκεί τους άφησε σαν ήρθε στην Ελλάδα..  δεν αντάμωσαν ποτέ… από το ’48.

Στο ξύλινο πάτωμα χαλιά μεταξωτά... και τα χρώματα φωτεινά και έντονα.

Ανθοστήλες με κεντίδια που έγερναν και πάνω τους πορτατίφ… τα μόνα που φώτιζαν το δωμάτιο…

Κάτω από τις γύψινες ροζέτες κρέμονταν κρυστάλλινοι πολυέλαιοι.

Καθόταν στη βαριά πολυθρόνα..με μαξιλάρια να στηρίζουν το 87χρονο σώμα…

Μας χαμογέλασε  κάνοντας νόημα στη Ζαμπέτα για τα κεράσματα.

Φορούσε ρόμπα … η αρρώστια είχε καταβάλει το κορμί.. μα η κοκεταρία δεν άφηνε να φανούν τα σημάδια.. από όσες φωτογραφίες είχα δει το ίδιο στυλ… παντελόνι από μέσα και ριχτά καφτάνια σαν της Ζαμπέτας. Στο ατελιέ δεν ήταν ποτέ διαφορετικά ντυμένη..

Η χειραψία ζεστή .. κοίταξα τα δάχτυλα με τα χοντρά δαχτυλίδια…. 

Και το χέρι μου που έφερε στα χείλη του τα ξεραμένα………….

Αυτά τα χέρια που είχαν ντύσει χρόνια τώρα, όλη την θεατρική σκηνή.. με τουαλέτες.. κεντημένες με πέρλες και πετράδια… με πολύχρωμα φτερά… μεγάλη της αδυναμία η Σπεράντζα…

Μιλούσε σιγανά σαν να φοβόταν μη χάσει δύναμη και ανάσα.

Δεν καταλάβαινα τι έλεγε.. μόνο κουνούσα το κεφάλι γονατιστή όπως ήμουν..

Φάνηκε η Ζαμπέτα με τους καφέδες, το λικέρ, και γλυκό βύσσινο. Άρχισε να διηγείται ιστορίες και ευτράπελα που έφερναν γέλιο, με ένα μοναδικό τρόπο… ζούσαν μαζί κοντά τριάντα χρόνια…. πιστή οικονόμος.

Από το ατελιέ είχαν περάσει οι δόξες της πίστας και του σανιδιού. Με τις παραξενιές της κάθε ντίβας.. τη φιλοδοξία του άστρου της.. τον ανταγωνισμό.. η κάθε μία είχε σφραγίσει με την περπατησιά της το γυαλιστερό παρκέ..

Η Αντώνα αγαπήθηκε πολύ…. και από πολλούς..

Ο Αποστόλης ήταν ο μόνος στον οποίο είχε εκμυστηρευτεί τα περισσότερα. Τον σεβόταν σαν μορφωμένος που ήταν. Τον αποκαλούσε «δάσκαλο» και εκείνος την προμήθευε βιβλία και της παραχωρούσε ώρες πολλές για συζήτηση. Είχε μάθει γραφή και ανάγνωση με το πείσμα που ήταν σημαία για την πρόοδο της.  Ηταν ο μόνος που γνώριζε την απλοχεριά αυτής της καρδιάς στους πάσχοντες και αδύνατους. Ηταν ο μαρτυράς στη σύνταξη της διαθήκης που άφηνε όσα κατείχε σε ορφανοτροφείο και γηροκομείο. Οσοι πλησίασαν για να επωφεληθούν παραγκωνίστηκαν, με τρόπο κοφτό!

Είχε ζήσει τα πάντα.. είχε χορτάσει έρωτες και διασκεδάσεις.. μέσα σε ένα κόσμο λαμπερό για την εποχή του που δεν υπήρχαν οι «κάμερες» της απάτης να απαθανατίζουν τη ζωή των άχρηστων του τίποτα σαν τώρα. 

Μας έγνευσε να πλησιάσουμε. Εβαλε για λίγο τη μάσκα του οξυγόνου για να πάρει ανάσες…

-Να προσέχεις τον φίλο σου μου ψιθύρισε αγκομαχώντας. Τον έχω σαν παιδί μου!

Ισως τζιέρι μου, να ήντανε ο μοναδικός συγγενής, στα χρόνια που ανταμώσαμε….

Σ’αυτόν εξομολογήθηκα τη ζωή μου.. και ο αθεόφοβος με μαγνητοφωνούσε!

Θέλει λέει να κάμει βιβλίο τη ζωή μου…

Ο βήχας διέκοψε την αφήγηση….

Δεν χρειαζόταν να μου πει πολλά…  τα ήξερα όλα…

Η Ζαμπέτα μου έκανε νόημα και πήγα κοντά της. Με τράβηξε στη κουζίνα για τσιγάρο.

-Πεθαίνει! Μου είπε και φύσησε τον καπνό στο ανοιχτό παράθυρο. Δεν θέλει να δει κανένα παρ’ εκτός τον Αποστόλη. Τον σεβάστηκε όσο κανένα. Ηταν ο μόνος που δεν επωφελήθηκε τίποτις… ωχ, να μ’άκουε τώρα… θα με διόρθωνε.. τίποτα κα Ζαμπέτα μου θα μου ‘λεγε!

Έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι και το πίεζε αμήχανα.

-Εχω ζήσει τόσα εδώ μέσα, μια ζωή.. απ’όταν χώρισα, με μάζεψε και από πλύστρα με έκανε αρχόντισσα… Εζησε μια παράξενη, ιδιαίτερη ζωή .. τη χόρτασε ..μόνο που το μαράζι για την περιφρόνηση των δικών.. ήταν πληγή ανοιχτή ακόμα.. καλή ανάπαψη να ‘χουν…. όλοι χάθηκαν...

Δέκα μέρες μετά περνούσαμε την πόρτα του Α’.Νεκροταφίου. Ο Αποστόλης σιωπηλός. Εξω από την εκκλησία χάζευα τα στεφάνια…

Σ’ ένα έγραφε:

«Στον αγαπημένο μου μαθητή 

Αντώνη

ο δάσκαλος του 

Αποστόλης»

"τετράδιο 1999"