Για ένα ζευγάρι κόκκινες γαλότσες....

-Το απόγευμα κορίτσια θα πάμε, να πάρουμε γαλότσες!

Ποδοβολητό  ευχαρίστησης .. 

μόλις είχαμε γυρίσει από το δημοτικό και τα παπούτσια μούσκεμα από το βρόχινο νερό. 

Χωμάτινοι δρόμοι .. λασπωμένοι. Και οι λακκούβες  να χάσκουν ύποπτα.  Δύσκολο να υπολογίσεις το βάθος. ..

Ξεκουμπώσαμε τα λουράκια από τα παπούτσια…πετάξαμε τις βρεγμένες κάλτσες και η μάνα μας έτριψε της πατούσες, με οινόπνευμα.. να ζεσταθούμε..

Η ζεστή φασολάδα φαγώθηκε δίχως αντιρρήσεις από το φόβο μην αλλάξει γνώμη η γιαγιά εκβιάζοντας μας..

Στο τετράγωνο τραπέζι άδειασαν βιβλία και τετράδια να τελειώσουμε σύντομα και  Ω! του θαύματος  δεν τσακωθήκαμε για τις γόμες και τα μολύβια.. 

Για πρώτη φορά .. λέγαμε  από «μέσα» μας τα μαθήματα… αθόρυβα.. γρήγορα.. Τέτοια επιμέλεια και σύμπνοια σπάνια συναντούσες, στη μελέτη τριών καθαρμάτων!

Δεν μπορεί πίσω από κάποια πόρτα η μάνα μας θα σταυροκοπιόταν! Συνήθως έπεφτε κλοτσοπατινάδα  κάτω από το τραπέζι.. σβουριχτές σφαλιάρες.. τράβηγμα μαλλιών ..

Σήμερα είμαστε αγγελούδια!

Τούτο το χειμώνα τις περισσότερες μέρες  η δουλειά του πατέρα είχε κεσάτια…

Ούτε λέπι στην αγορά του Αη-Γιώργη από την κακοκαιρία και ο μαρμάρινος πάγκος στο ψαράδικο της αγοράς του Πειραιά άδειος..  Τα γαλανά μάτια του πατέρα συννεφιασμένα.. σαν τις φουρτούνες του Σαρωνικού, που εμπόδιζαν τα καΐκια να βγουν στην ψαριά.

Εκείνες τις μέρες η σιωπή κυρίαρχη στο σπίτι!

Ο παππούς  χάιδευε  τα πυκνά κάτασπρα μαλλιά του.. μια κίνηση σαν απελπισία που δεν μπόραγε να την εκφράσει. Πάντα η συγκεκριμένη κίνηση σε στιγμές που τα γεγονότα στο σπίτι έρχονταν αργά..βασανιστικά..

Η γιαγιά μόνο άνοιγε το ραδιόφωνο, ν’ ακούσει το «Σπίτι των ανέμων».

Η είδηση της αγοράς μας παραξένεψε. Πλησιάζω τη γιαγιά και βάζοντας το χέρι στο αυτί της τη ρωτώ σιγανά:

-Εχουμε λεφτα;

-Ναι βρε κουτό… άνοιξα τον κουμπαρά! Μου απάντησε με το γελάκι της ζωγραφισμένο στα χείλη..

Αυτός ο κουμπαράς άνοιγε στα δύσκολα.. να μας κάνει να νοιώσουμε χαρά… η γιαγιά κρατούσε το τιμόνι των μικρών ευτυχιών… τη χαρά τη ζητάς στη θλίψη και ας είναι ασήμαντη στα μάτια των άλλων…

Φορέσαμε τις καλές κάλτσες και τα παπούτσια . Μας κουκούλωσαν  με τα σκουφιά και τα κασκόλ .

Φτάσαμε στην αγορά.. μπήκαμε στη Φίλωνος και περάσαμε στο κατάστημα του  Φυτανίδη.  Η γιαγιά χαιρέτησε με οικειότητα… ήταν το μοναδικό κατάστημα που επισκεπτόμαστε. 

Ηταν και το «σκόντο» που μας έκανε ο ιδιοκτήτης …

Καθίσαμε στα δερμάτινα  χαμηλά σκαμπό και πήραμε ύφος ..

-Κορίτσια μου έχω μόνο μπλε γαλότσες!

Δεν ήθελα ούτε να το ακούσω!

-Θέλω κόκκινες! Δήλωσα με στριγκή φωνή..

-Κοριτσάκι μου σου είπε δεν έχει!

Και το δάκρυ ανάβλυσε … έτοιμο το είχα; 

Δίχως μιλιά κυλούσαν τα δάκρυα πέφτοντας στα  μάλλινα γάντια μου..

-Ασου εσύ, να πάρουν οι άλλες και θα πάμε αλλού να βρούμε.. να σκούπισε τα μάτια σου! μου είπε δίνοντας μου το υφασμάτινο λευκό μαντηλάκι της η γιαγιά,που μύριζε λεβάντα… 

Λίγο η κουβέντα.. λίγο οι πρόβες .. η ώρα περνούσε. Εξω σκοτείνιασε. Είχαμε και τη διαδρομή μέχρι το σπίτι….

Η μάνα μου δήλωσε απότομα.

-Θα τις πάρεις ή να φεύγουμε;

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι. Είχα ονειρευτεί κόκκινες τέλος!

Φύγαμε… Εκείνη μου χάιδευε το κεφάλι..είχε πικραθεί που δεν μου έδωσε την προσδοκώμενη χαρά..

Ηθελα να της πω «δεν πειράζει» αλλά ντρεπόμουν μετά από τόσα δάκρυα… και πείσμα!

Το βράδυ  στο μαξιλάρι την ώρα που όλοι κοιμόνταν έκλαιγα με πρησμένα ήδη τα ματιά..

Σκεφτόμουν…………………… τη γιαγιά 

που ήθελα να την κλείσω στην αγκαλιά μου….

και δείλιασα………. 

Για ένα ζευγάρι κόκκινες γαλότσες της πήρα τη χαρά…………………………..

Μύριζα το μαντήλι της και χάιδευα το δαντελένιο ρέλι…