Το βράδυ της αναμονής......

Εστρωσε την πορτοκαλί φλοκάτη δίπλα στο τζάκι.

Είχε καθαρίσει το σπίτι να μυρίζει πράσινο σαπούνι. Ετριψε τα χάλκινα με ξύδι και αλάτι να αστράφτουν. Το εικονοστάσι το κατέβασε ανεβαίνοντας στη καρέκλα του Θωμά με το βαρύ ξύλο και παρά τα ογδόντα χρόνια της τα κατάφερε να το γυαλίσει. Με εφημερίδες και σαπουνάδα άστραψε το τζάμι.. με ευλάβεια έβαζε τις εικόνες φιλώντας τις και παρακαλώντας τα παιδιά να είναι καλά και τ’ αγγόνια.  Η στεφανοθήκη της περάστηκε με κερί  και στη πλυμένη  σιέλ φόδρα.. απόθεσε τα στέφανα των εξήντα χρόνων.. και εκείνα τα γιασεμιά που στο τούλι μέσα είχαν μαυρίσει..

Μια βδομάδα το πάλευε.. πριν έρθουν τα παιδιά απ ‘την Αθήνα. 

Τα καθαριστικά της  ακόμα η αλισίβα, η σόδα, το ξυδόνερο, το λουλάκι, η κόλα bella.. για τα κοφτά της..

Τρείς μεγάλες κάμαρες που ανάστησε τέσσερα παιδιά, με τα πεθερικά και τον Θωμά της.  

Αγρότες δουλεμένοι και σκαμμένοι από τον ήλιο και το λιοπύρι.

Η αυλή της γεμάτη τριανταφυλλιές.. το πηγάδι στην άκρη.. η συκιά στη μία γωνία και τα ξινά στο πίσω μέρος του σπιτιού.

Το χιόνι είχε αρχίσει να στρώνει το πέπλο του.

Αναψε το τζάκι και το καντήλι που κρεμόταν από την αλυσίδα..

Εβαλε στη κουζίνα να βράζει το κρέας για την αυριανή. Η γαλατόπιτα έτοιμη.

Άνοιξε το ντουλάπι με τα γυάλινα ράφια που είχε στρωμένα τα πλεχτά της. Απιθωμένα τα κρυστάλλινα ποτήρια που είχαν κάνει δώρο τα παιδιά της.

-Δες βρε Ασημούλα πολυτέλειες! Μονολόγησε.

Το κάτω ντουλάπι στο πρώτο ράφι τα γλυκά του κουταλιού. Πορτοκάλι, περγαμόντο, κεράσι, βύσσινο. συκαλάκι. Στα μπουκάλια πετιμέζι, βύσσινο….

Γέλασε με το πονηρό χαμόγελο της και τα μπλε μάτια της καθρέφτιζαν μια χαρά..

-Θα τα βρουν όλα παστρικά και ίσως δεν με πάρουν στην Αθήνα.Να τους δείξω πως τα κουλαντρίζω μια χαρά!

Κάθισε στον καναπέ αντίκρυ από το τζάκι και έπιασε το βελόνι να παλεύει την άσπρη κλωστή στα επιδέξια δάχτυλα της.

Δίπλα της η φωτογραφία του Θωμά.

-Ετσι που λες Θωμάκο μου θέλουν να με πάρουν στην Αθήνα. Θυμάσαι που πέρσι είχα πάει τέσσερους μήνες;

Δεν μπορώ βρε μάτια μου..

Από την κάμαρη μου έβλεπα τα απέναντι μπαλκόνια. Στενάχωρα με τις μπουγάδες απλωμένες στις τσουρούτικες απλώστρες και τα λουλούδια μαραζιασμένα ..σκονισμένα.. σαν να ήθελαν να κλάψουν τα ένιωθα. Στενές μπαλκονόπορτες και κουζίνες στριμωγμένες.

Α, και που να δεις τα μικρά σα φυλακισμένα τα έρμα. Με το πλαστικό κοτετσόσυρμα να τα προστατεύει από το πέσιμο. Ο Αρης από απέναντι με ένα ποδηλατάκι προσπαθούσε να κάνει αγώνες μα η φωνή του πιο δυνατή από το τρεχαλητο των τριώνε μέτρων.

Μήπως τα δικά μας καλύτερα είναι; Μοναχά του Αντρίκου που μένει σε μονοκατοικία έχουν αυλή αλλά βρε Θωμά μου την έχουν κι’ αυτή γεμήσει με αυτό αχ, να δεις πώς το λένε…. Α, ναι γκαζόν. Μνήσθι τι μου Κύριε ..να έχουν χώμα και να το στρώνουν με αγριόχορτο γιατί είναι μόδα.. και έρχονται οι παρέες και στροκυλοκάθονται στα πλεχτά σαλόνια με τις μαξιλάρες.. χαχα σαλόνι σε κήπο δεν πρόκαμες να δεις!

 Όχι μη μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις τα παιδιά μ’αγαπούν και οι κόρες και τα αγόρια και οι νυφάδες και οι γαμπροί. Να δεις μωρέ τις μεγάλες φοιτήτριες να τις καμαρώσεις.. πότες τις νταχτάριζες και πότες ξεπετάχτηκαν…

Γέρασα Θωμάκο μου!

Περίμενε λίγο να μανταλώσω τα παράθυρα γιατί χτυπούν.. να σβήσω και τη φωτιά από το καζάνι..

Εκανε με αργές κινήσες τις δουλειές της και κλείδωσε την εξώπορτα βάζοντας τα κλειδιά στη τσέπη της ρόμπας της. Κάθησε δίπλα στο.. Θωμά. Ξεδίπλωσε την κουβέρτα από δίπλα της και την έστρωσε στα πόδια της.

-Ετσι που λες Θωμάκο μου, δεν μ’αρέσει ντιπ η Αθήνα. Ποιος θα σου ανάβει το καντήλι; Πώς θα χωριστώ με τα σόγια μας που γέρασαν αλλά είναι ακόμα εδώ.. Δεν σου είπα, καλέ, ο Σωτήρης της Δόμενας μας άφησε χρόνους.. Ε ήταν μεγαλύτερος από εσένα… Μωρέ Θωμάκο μου μια ξαφνική νύστα μου ήρθε… έλα Χριστέ μου δεν μπορώ μήτε στην κάμαρη να πάω .. από την κούραση θα είναι για! Να θα ξαπλώσω εδώδανάς δίπλα σου..

Το τζάκι έσβηνε και το φωτάκι του καντηλιού έστελνε σκιές στο δωμάτιο…

Αφησε στη φλοκάτη το κέντημα και έγειρε στο κεντημένο μαξιλάρι στρώνοντας το κεφαλοδέσι πάνω του.

Από τη διπλανή καρέκλα πήρε τη βελουτέ κουβέρτα που της είχε φέρει η Σταυρούλα.

Εγειρε και κοιτούσε τη φλόγα στο τζάκι που ξεψυχούσε.

Μεσημέριασε και τα αυτοκίνητα έστιψαν στη γωνία.

Τα μικρά έβλεπαν το στρωμένο χιόνι και χαίρονταν.

Σταμάτησαν στην αυλή και όρμησαν έξω.

Κατέβασαν τις σακκούλες με τα δώρα…

Σήμερα η Ασημούλα είχε τα γενέθλια της…

-Ρε Αθηνά πώς και δεν έχει βγει ακόμα στη πόρτα; Και τα παραθυρόφυλλα κλειστά. 

Ο Αντρέας έψαξε στα κλειδιά του …

Ανοιξε την πόρτα….

Η Ασημούλα κοιμόταν……………………………

Δεν θα πήγαινε στη πόλη………………………

Δίπλα στο Θωμάκο της θα έμενε για πάντα……………..