Οταν έπαψα να σας εύχομαι.....

Πότε έπαψα να σας λέω Χρόνια πολλά;

Οι χρονολογίες δεν έχουν σημασία καμιά..

Άλλαξε ο τρόπος, η επικοινωνία μας.. οι λέξεις έχασαν την χρονική σημασία τους.. την έννοια τους..

Άλλοι κωδικοί παρεμβλήθηκαν..

Στη καθημερινότητα μου και στις γιορτάδες…

Εχει πάψει από καιρό να με πληγώνει..

Κρατώ τις στιγμές που γελούσαμε..

Κρατώ τις στιγμές των παραινέσεων..

Κρατώ τις στιγμές μια καθημερινότητας που ζήσαμε…

Την αδυναμία που μου είχες.. και το καμάρι.. 

μου τα συγχωρούσες όλα με νόμιζες σοφή,,ΧΑΧΑ!

Η συνέπεια δεν είναι συνώνυμη της σοφίας! 

Που μ'ανέβαζες στο καίκι..και έλεγες για το ταξίδι της ζωής που του μοιάζει...

Εσύ τις παρατηρήσεις σου και τον καυγά να μη κουράζομαι

.. να βιάζεσαι να μαγειρέψεις τα γεμιστά που άρεσαν στα παιδιά.. 

να μαζέψεις τα ρούχα να μη τα «τρώει» ο ήλιος..

Εσύ που μ’ έμαθες τι θα πει αρετή.. 

μου μετέδωσες την αγάπη σου για γνώση ουσιαστική 

ξέχωρη από τα σχολικά βιβλία.. 

καθοδηγητής δίχως στείρα και αυστηρή δασκαλίστικη διάθεση..

Εσύ που μ’ έμαθες να αγκαλιάζω τα παιδιά μου... 

μόνο με αγκαλιά χορταίνει η ψυχή τους έλεγες.. 

να μην νευριάζω.. να σκέπτομαι και να έρχομαι στη θέση του απέναντι…

Εσύ που μύριζες θάλασσα και η ματιά σου ήταν μόνο για παραδοχή.. 

που δεν με έκανες ποτέ να νοιώσω ασήμαντη και ας ήμουν..

Εσύ που γελούσες μαζί μου που με ανάγκαζες να κάνω μιμήσεις για να γελάς.. 

να σε μαλώνω και να γίνεται το «δικό» μου… 

«δικηγόρος» των συγκρούσεων…

Που «στήναμε» το γλέντι απρόσμενα..

Είναι πολλά χρόνια πίσω που έπαψα να σας λέω «Χρόνια πολλά»…

Το ξέρεται πως σας έχω εδώ στην κάθε μέρα.. στις κουβέντες μας σας αναφέρουμε με τα ονόματα σας…

Πατέρα..

Μάνα..

Αδελφέ..

Λούλα..

Αγαπημένε..

Φίλη..

Είμαι χαρούμενη.. που σας κρατώ.. σας μιλώ.. ακόμα οσφραίνομαι τις ξεχωριστές μυρωδιές σας….

Ακούω τα τραγούδια που αγαπούσατε και στήνουμε το χορό των αναμνήσεων…

Δεν μου λείπετε .. είστε εδώ.. δίπλα μου… για πάντα……………………………………………………..