Το.....

Περίμενες.. ίσως κάποιος από το πλήθος σε πρόσεχε.. περίμενες  στην αναμονή και με την λαχτάρα της προσμονής .. κάποιος να σε προσέξει να σου δώσει το «εισιτήριο».. 

Υπομόνευες..

Είχες αγωνία;

Δεν θα το μάθω ποτέ.. τι νόημα έχει άλλωστε; Αρκούσε η σιγουριά σου!

Τα βράδια κλειστό το κτήριο .. το φωτάκι.. το μόνο που έστελνε λίγες αχτίνες να τις αγκαλιάζεις και να ονειρεύεσαι ταξίδια μακρινά..  η μοναξιά σε πλήγωνε.. ζητούσες αποδράσεις από το γάντζωμα της αδράνειας που σε είχαν καταδικάσει..

Κουβαλούσες την προσδοκία πως κάπου θα ανταμώσεις ένα χαμόγελο..

Αυτή η σιγουριά σου κρατούσε τα χρώματα ζωηρά…

Εκεί είχε κρύο αφόρητο..

Εδώ μια πηχτή ζέστα που σου έκοβε την ανάσα..

Και σε περίμενα..

Κάθε χτύπος κουδουνιού με έκανε να λαχταρώ..

Αργούσες..

Αδημονούσα να σε  κλείσω στο στέρνο και να σου πω «ευχαριστώ»

Εσύ ο κομιστής της χαράς μου.. μην αργείς.. το αισθάνομαι πως με επέλεξες.. εκεί μακριά στο Νότο της σφαίρας χιλιόμετρα μακριά… να ξεφύγεις από το τίποτα και να φτάσεις εδώ.. την πόρτα να σου ανοίξω, να σε υποδεχτώ με  τιμές..

Τις νύχτες στο μουσκεμένο μαξιλάρι σε σκεφτόμουν..

Τις μέρες  τα μάτια θόλωναν στις αντανακλάσεις του φωτός.. κοιτώντας επίμονα τον έρημο δρόμο..

Υπομόνευα.. εκπαιδευμένη σε τούτο το συναίσθημα.. δεν μπορούσα να βιάζω καταστάσεις.. το «εδώ και τώρα» δεν ισχύει στις αναμονές μου…

Στη πρώτη γουλιά του καφέ.. την πρώτη ρουφηξιά  του τσιγάρου…

Ο ήχος του κουδουνιού…………

Ένα μικρό χαρτί κολλημένο.. επιλεγμένο στην τύχη από  χέρι  του..

Γραμματόσημο  επιλεγμένο να φτάσεις εισιτήριο  μιας φανταστικής αντάμωσης.. στις γραμμές του κουράγιου .. της αναμονής .. του έρχομαι!

Ιούλιος 1981