Ηρθες..

Σήμερα το φεγγάρι  είναι στο  γιόμισμα..

Μου αρέσει .. μοιάζει με τις αναμονές.. τις αγαπάω περισσότερο από τις αφήξεις.

 Πολλές φορές οι προορισμοί ήταν δυσανάλογοι των προσδοκιών μου…

Ανάποδε χρόνε.. η ονειροπόληση σου νικά την πραγματικότητα.. 

Σήμερα θα κατέβω στη θάλασσα. Να ξεκουνήσω από την πολυθρόνα.. Βαρέθηκα το κλείσιμο. Μια απόφαση είναι!

Τα φώτα του δρόμου με οδηγούσαν.. έλα λίγο ακόμα.. και στη στροφή θα  ανταμώσω τη θάλασσα… η μυρωδιά της φτάνει ως εδώ κάτω από το φως του στύλου που στάθηκα να κρατηθώ.. λαχάνιασα από τη βιάση. Οι γρηγοράδες φέρνουν το γήρας συντομότερα.

Είναι αργά.. μα το μεσονύχτι μου αρέσει .. αυτή η σιωπή.. μου λέει πολλά ..

Να την!

Ένα πλοίο μισοφωτισμένο έφευγε.

Προσπέρασα τα βράχια με προσοχή και μια εφορία κατάκλυζε την ψυχή μου..αυτή η μυρωδιά της!

Κάθισα στον μπροστινό βράχο,  ίσα που τα πόδια μου βυθίστηκαν στο σκοτεινό νερό .. δεν με τρόμαξε ποτέ η θάλασσα. Και στο πιο πηχτό σκοτάδι την ένοιωθα.. στις ταραχές της την άκουγα να αγκομαχά και ήξερα πως κάνει νάζια να την προσέξω.. Εχω συμφιλιωθεί με τα τερτίπια της.. οι αγάπες δεν αντιμάχονται..

Το κύμα απαλά έσκαγε δίπλα μου.. και από πάνω το φεγγάρι μισό, προσπαθούσε να ρίξει ασήμι στα νερά.. για πρώτη φορά είδα τη φωτεινή γραμμή του να φτάνει μπρος μου..σαν που να ήταν ολόγιομο.

Η γνωριμία μας συνωμοτική!

Για μένα το κάνεις; Για μένα λάμπεις αντίχρονα; Θα σε μαλώσει ο ήλιος..

Πίσω μου μια λατέρνα περνούσε.... όλα συνωμοτούσαν για χάρη μου… η τύχη ήταν με το μέρος μου.. είχε βαλθεί να με τρελάνει! Σπάνια με δίπλωνε στις φτερούγες της.. Σήμερα όλα διαφορετικά…

***************************************************************************

Ηρθες και στάθηκες δίπλα μου!

-Πώς με βρήκες που έφυγα κρυφά;

Μου χαμογέλασες και μου είπες:

-Οπου και να είσαι σε ακολουθώ.. δεν μπορώ να σ’αφήσω μόνη σου! Σ’αγαπάω!

Χαμογέλασα φιλάρεσκα… πόσο σίγουρη ήμουν για της αγάπης σου το δώρο!

Κρατούσες την κίτρινη μπέρτα που μου είχες δωρίσει .. και με τύλιξες με τα χέρια σου .. πόση ανάγκη έχω αυτό το αγκάλιασμα! Καιρό είχες.. μη φύγεις ξανά..

Φορούσες άσπρα ρούχα και φέγγιζαν.. μου χαμογελούσες .. και η σελήνη  έστελνε το φως της πάνω σου.. Και ο φάρος στην άκρη σε φώτιζε στις στροφές του.

Αν η ευτυχία έχει χρώμα είναι αυτό που σε λούζει..

Πιο πέρα μια παρέα είχε ανάψει φωτιά και γλεντούσαν με μουσική…

Όταν ακούστηκε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας σηκώθηκες αργά και χόρευες.. σε καμάρωνα και δάκρυα έσταζαν χαράς..

Βεγγαλικά άστραψαν κάπου μακριά.. σαν επικρότηση του χορού σου!

Μια καυτή ζέστα στο κορμί.. πού είχε χαθεί; Αργούσες και σκιαζόμουν..

Τώρα είσαι εδώ!

Απολαμβάνω το αργό στροβίλισμα σου και σου στέλνω φιλιά φυσώντας τα με την παλάμη.. ο πόνος έφυγε.. σαν κοριτσάκι νοιώθω τότε που χωνόμουν στην αγκαλιά σου.. η μουσική διακεκομμένη ..την έπαιρνε ο άνεμος μα οι νότες έφταναν πεισματικά στο στροβίλισμα σου.. μόνο για σένα..

Σ’αγαπάω! σου φώναξα να ακουστεί στο σύμπαν..

Ηρθες  δίπλα μου.. άναψες τσιγάρο και άρχισες να μου λες ιστορίες.. όπως εσύ ήξερες να με ταξιδεύεις .. να μου φτιάχνεις εικόνες και συναισθήματα χαράς..

Θυμάσαι τα παραμύθια που μου έλεγες να κοιμηθώ; Ακόμα και όταν τα χρόνια  πέρασαν δεν κουράστηκες να σκαρώνεις παραμύθια …. Τα πιο πολλά ήξερα πως ήταν της φαντασίας σου, αλλά μου άρεσαν και δεν στο είπα ποτέ! Χα! Σε ξεγέλασα!

Το κύμα δυνάμωσε.. με βοήθησες να σηκωθώ.. και με το χέρι περασμένο στον ώμο περπατούσαμε και η αύρα σου με τύλιγε..  κράτησε με σφιχτά.. μη με αφήσεις ποτέ!

-Μη γίνεσαι παιδί.. είμαι δίπλα σου!

***************************************************************************

Άβολη που είναι τούτη η πολυθρόνα!

Μου εμποδίζει το όνειρο που σκαρώνω κάθε φορά που.. δραπετεύω δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο..

 Που πας;

Γιατί φεύγεις;

Κοιτώντας τη φωτογραφία σου μου φάνηκε πως μου έκλεισες το μάτι.. το φως της λάμπας έκανε σκιάσεις ή μήπως ήταν αλήθεια;