Γιαούρτι σε ετοιμότητα εκτόξευσης...

Μη μου πατάς τον κάλο, ιδιαίτερα αν δεν έχω κάνει πεντικιούρ….

Μη μου πυροδοτήσεις τον εγκέφαλο γιατί σε πήρε και σε σήκωσε…

Τρία σκαλιά κατεβαίνεις στην «ΕΒΓΑ» της γειτονιάς. Όχι δεν το λέω μίνι-μάρκετ…

Ενα γιαουρτάκι ήθελα.. και έπεσα πάνω της..

Η γειτόνισσα γνωστή εξ ’όψεως .. δεν γουστάρω τη φάτσα της και τον εριστικό χαρακτήρα της. 

Χείμαρρος η μανδάμ!

-Που κακό χρόνο να έχουν οι άχρηστοι. Το παιδί μου με δυο δάνεια στην πλάτη και του μείωσαν το μιστό!

Ο άντρας μου τα ίδια! Πώς να τα βγάλω πέρα; Μου λες κυρία μου; απευθύνεται στην ταπεινότητα μου.

Κουνάω το κεφάλι.. ψάχνοντας το γιαούρτι..

-Εγώ πώς θα ζήσω; Που αναγκάζομαι να συμπληρώνω την δόση για το αυτοκίνητο του παιδιού μου; Και τον ψήφησα τον κερατά γιατί πίστεψα πως υπάρχουν λεφτά!

Ποταμός ξέχειλος οι κουβέντες… Πολλές που βαριέμαι να αναφέρω..πάντα εστιασμένες στο δικό της μικρόκοσμο..

-Και το βρήκαμε τώρα, να κατεβούμε στις πλατείες να σώσουμε την Ελλάδα! Τρομάρα να τους έρθει που περιμένουν με το πασατέμπο… τους φραπέδες.. τα χάχανα.. να κάνουν αντίσταση! Νέοι.. γέροι το βρήκαμε τώρα το παραμύθι και νομίζουν πως κάτι κάνουν!

Το γιαούρτι μετέωρο με πρόθεση να σκιστεί η συσκευασία  και να της το φορέσω καπέλο!

Ο δε κάλος στο φόρτε του πόνου!

-Τα λέω καλά κυρία μου; μου απευθύνει το λόγο, για την επιβράβευση που περίμενε ο κλούβιος εγκέφαλος της.

-Θέλετε απάντηση; Ρωτώ συγκρατημένα…

-Φυσικά!

-Ε, λοιπόν άκου κυρά μου άκουσα πέντε ΕΓΩ.. εφτά ΜΟΥ.. που σημαίνει πως αν δεν άγγιζε την τσέπη σου η κρίση, γραμμένη θα την είχες την αγανάκτηση… Δεν θα χρωματίσω κομματικά τη κουβέντα γιατί θα θυμηθώ τη σημαία στο μπαλκόνι σου και άσε δεν σε παίρνει.

Για τις συγκεντρώσεις που απαξιώνεις θα σου υπενθυμίσω πως όσα κατακτήσαμε με συναθροίσεις και συνθήματα τα κατακτήσαμε..

Στις πορείες είχαμε πασατέμπο.. μπυράλ.. σάντουιτς  τυλιγμένα σε λαδόκολλα.. ψωμοτύρι το λέγαμε..

Παρέες.. φωνές.. γέλιο.. όλα ανάκατα.. μα ο σκοπός κοινός!

Ψωμί- παιδεία- ελευθερία…. Και ο φόβος της μάνας μας μη μας μπουζουριάσουν.

Δεν κλαίγαμε.. δεν είμαστε στατικοί για τον φόβο των Ιουδαίων.. Η δημοκρατία μας δίνει το δικαίωμα να στεκόμαστε χωρίς το φόβο του χαφιέ! Εχεις  την ελευθερία να τους βλέπεις από τα κολοκάναλα και κοροϊδεύεις!

-Χα χα να γελάσω! Περιμένεις από τα μαλθακά παιδιά να σώσουν τον κόσμο! Και τους γέρους που τους παρέσυραν ..

-Μη γελάς κυρία μου.. να εύχεσαι τούτο το ανθρώπινο ποτάμι να βγάλει τα παπούτσια με την τσιμεντένια σόλα να μπορούνε τα παιδιά να τρέξουν στα όνειρα τους.. με τη μούγκα αλλαγές δεν γίνονται.. με τον ωχαδερφισμό ελπίδες δεν υπάρχουν…

Από τη γυάλινη προθήκη του ψυγείου την βλέπω να κάνει τη γνωστή κίνηση της τρέλας με τη παλάμη να στριφογυρίζει…

-Πολύ μοντέρνα μας έγινες κα Αντιγόνη! Με ειρωνεύτηκε…

Ο κάλος σε έξαρση! Το γιαούρτι να αναρωτιέται τι θα το κάνω..

-Ακου να σου πω κυρία μου γιατί δεν ξέρω και το όνομα σου αν θεωρείς μοντερνισμό το αυτονόητο μιλάμε σε άλλη συχνότητα.. πιάνεις βραχέα με παράσιτα.. πιάνω μουσικές καθαρές .. και την κίνηση την είδα.. στην ανταποδίδω με περιτύλιγμα και αυτοκόλλητο που γράφει:

Είμαι κολλημένη!

Είμαι παρτάκιας!

Δεν σε προκάλεσα ..γυρεύοντας το πήγαινες…  

Θα επιμένω.. θα ελπίζω.. και πάνω από όλα εμπιστεύομαι τα παιδιά που δεν τα μεγάλωσαν μαλθακές γυναίκες σαν του λόγου σου! Εσύ ανέφερες τα παιδιά μαλθακά.. ήθελες τα και παθές τα!

-Μαρία δώσε μου τα ρέστα να φύγω.. και μου έκλεισε το μάτι δίνοντας μου τα δυο ευρώ.

Τα ρέστα Μαρία θα είναι δικά μας!

Αφιερωμένο στην κοριτσάρα μου… εκείνη ξέρει…

Θα μου επιτρέψετε για άλλη μια φορά να σας πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Δεν μπόρεσα να σας απαντήσω...στην προηγούμενη ανάρτηση.. αλλά ξέρετε πως σε τούτο το σπιτάκι υπάρχει αγάπη αληθινή!

Με πόσους τρόπους να το δείξω δεν κατέχω.. θα γίνω μελό..