Η Παναγιώτα μας.....

Η μεγάλη  ετοιμαζόταν για τον γάμο της… Ιούνης του ’65..

Τριτοετής της Νομικής και ο γαμπρός «δικαιόρος»! Ο τίτλος εδόθη από την γιαγιά…

-Κατίνα μου τύχη έχει η μεγάλη μας.. δικαιόρο παίρνει…

Οκτώ τετράγωνα το είχαν μάθει σε μηδενικό χρόνο…

Τα αρραβωνιάσματα είχαν γίνει στις γιορτάδες των Χριστουγέννων…

Η ημερομηνία του γάμου ήρθε ξαφνικά να  σπείρει τον πανικό!

-Δεν θα προκάνουμε.. αναστέναζε η Παναγιώτα.. ο κέρβερος του σπιτιού…

Να ραφτούμε..

Να ετοιμάσουμε τα προικιά…

Να κάνουμε πρόβες «καλής συμπεριφοράς» μια και το σόι ήταν της καλής κοινωνίας ….

Η μάνα να βαρά το κούτελο…

Τις δουλειές του πατέρα τις είχε αφανίσει ένας δύσκολος χειμώνας…

Η Παναγιώτα έδινε κουράγιο και ετοίμαζε τα δικά της χαρτιά για την παρτίδα που έπρεπε να κερδίσουμε.... 

Οι θειάδες ..οι συννυφάδες … οι φιλενάδες.. πήραν το σύνθημα και ετοιμοπόλεμες σήκωσαν μανίκια για βοήθεια…

Το πρώτο βράδυ άρχισε η οργάνωση …

-Φέρε μάτια μου το τεφτέρι του Ιωσήφ να δούμε πως θα πορευτούμε!

Πιάνει το ροζ τετραδιάκι του δοσά αυτό που είχε στην πίσω σελίδα τον πολλαπλασιασμό τυπωμένο…

Γύριζε τις σελίδες στις προσθαφαιρέσεις να καταλήξει στο τελικό χρέος…

-Ογδόντα φράγκα του χρωστάμε… αύριο να τον πάρεις στον τελέφωνα να κανονίσουμε ν’ ανέβουμε στην Αθήνα για ψώνια!

-Το λοιπόν θέμε τρία φορέματα των παιδιώνε.. ένα δικό σου… ποκάμισο του Αντρέα και του παππού .. και εγώ θα ράψω την νταντέλα που μου έφερε ο Γιώργης από το Πρίντετζι! Μόνο φόδρα θέλω!

Κάποια μυστικά τηλέφωνα έκανε και χανόταν τ’απογεύματα…

Ολο σε συγγένισσες πήγαινε.. έτσι ξαφνικά….

Ηταν τα πλεχτά από τις προίκες που ετοίμαζε χρόνια.. για τις «αγκόνες» της.. κοπανέλια ..δαντέλες.. που ακριβοπλήρωναν οι πελάτισσες της Ουρανίας… δεν το ομολόγησε ποτέ…

………………………………………………………………………………………………………………………………

Στο μακρόστενο πάγκο  ίδρωνε ο υπάλληλος να κατεβάζει τόπια .. τα τραβούσαμε και τα «προβάραμε» ακουμπισμένα πρόχειρα στο μπούστο να δούμε αν μας «πάει» το χρώμα….

Φαλίδι.. κόψιμο.. και ευχή… Με υγεία!

Ο κέρβερος της αγάπης  έβγαλε από το πορτοφόλι και έδωσε προκαταβολή στον Ιωσήφ…

-Κράτα εκατό πενήντα και σβήσε! ..η απορία έστεκε στα μάτια της μάνας..

Ακολούθησε το καθιερωμένο κέρασμα λουκουμάδων στον «Κρίνο» …

………………………………………………………………………………………………………………………………

Το τηλεφώνημα της συμπεθέρας άναψε άλλες φωτιές!

-Αγαπητή μου Παναγιώτα θα ήθελα να έρθετε να δείτε το νυφικό που η Μαρία θα κάνει την τελική της πρόβα!

Μπορείτε αν θέλετε να έρθετε το Σάββατο από το πρωί να τα πούμε με την ησυχία μας.. να δείτε και το δωμάτιο το νυφιάτικο μια και τα παιδιά επί του παρόντος θα μείνουν εδώ!

Άλλη αναστάτωση.. και απορία…

-Καλέ είδατε στο σπίτι της συμπεθέρας άλλο πάτωμα αυτό του... «παρόντος»;

Πήρε τις εξηγήσεις της μέσα στα γέλια μας… και μας έβριζε που κοροϊδέψαμε γριά γυναίκα!

Στη Βούλα που ήταν το σπίτι των πεθερικών μας πήγε ο θείος Σωτήρης… στη διαδρομή παίρναμε συμβουλές να σταθούμε  συσταζούμενες .. ήσυχες και χωρίς πολλά χάχανα…

Στις ερωτήσεις να βάζετε τη γλώσσα στο μυαλό πριν απαντήσετε! Και προς Θεού αν σας ρωτήσει για τον Γεράσιμο μη σας ξεφύγει πως είναι στη Μακρόνησο γιατί θα σας γδάρω κακομοίρες μου! Αυτοί είναι σε άλλη τάξη και δεν θέλω  δικαιώματα!

Και εσύ κόρη μου κράτα τη συγκίνηση σου … είπε στη νύφη της.. και η μάνα χαμογέλασε και χάιδεψε τα μαλλιά της πεθεράς της…

………………………………………………………………………………………………………………………….

Αγκαλιές φιλιά με τη Μαρία ..που μας έλειπε.. και νοιώθαμε πως την χάναμε..

Χαρά για την ευτυχία της και λύπη για τον αποχωρισμό..

Καθίσαμε στην μεγάλη βεράντα του πέτρινου σπιτιού  να πάρουμε τα κεράσματα ..

Η πεθερά της Μαρίας πρόσφερε στην γιαγιά τον καφέ τον σκέτο για το ζάχαρο της…

-Ω, σας «μερσώ» κα συμπεθέρα μου! της είπε με το γελάκι της να φωτίζει το στρογγυλό μουτράκι με τα καταγάλανα μάτια…

Το «μερσώ» το είχε υιοθετήσει γιατί έδινε ..άλλη βαρύτητα!

Περάσαμε στο μεγάλο σαλόνι εκεί που τους πρωτογνωρίσαμε….

Ανοιξε η πόρτα και η Μαρία συνοδευόμενη από τις ράφτρες μας πλησίασε ..αμήχανη.. ταραγμένη.. με τη χαρά θρονιασμένη στα υγρά αμυγδαλωτά μάτια της…

Σιωπές.. συγκίνηση.. και η μάνα να τρέμει σαν το φοβισμένο σπουργίτη…

-Καλότυχη να είσαι άγγελε μου!

Τα μάγουλα της γιαγιάς έσταζαν αίμα.. λύγισε.. και άφησε τα δάκρυα να κυλίσουν.. μας μετέδωσε τη συγκίνηση και η ανατριχίλα διαπέρασε τα κορμιά μας…

-Κα συμπεθέρα το λέω εδώ μπροστά σου γιατί τα από πίσω δεν μου αρέσουν.. θέλουμε η Μαρία μας να συνεχίσει τις σπουδές της!

Πήρε τη διαβεβαίωση της πεθεράς και ηρέμησε…

………………………………………………………………………………………………………………………………

 Η Παναγιώτα που την χαρά την διπλασίαζε..

Τη λύπη την κρατούσε αιχμάλωτη..

Που ποτέ δεν ξεχάσαμε τα λόγια της :

«Μη κάθεστε στο σκαμνί.. χάνεται το βάθος του ορίζοντα..» εκεί στην αυλή στο σπίτι της στο νησί…..μας το έλεγε...

«Μη αφήκετε κανένα να σας λυπηθεί.. αυτά είναι για μέσα σας..»

υ/γ Συγνώμη αν "απέχω" από τις αναρτήσεις σας..
Θα λείψω για λίγο....
Να είστε καλά!!!!!!!!