Οι Αναστάσεις μου..

Με τις γιορτές ένα πρόβλημα το έχω και ελπίζω να μη με παρεξηγήσουν!

Μια χαρμολύπη που δεν μπορώ να της αντισταθώ..

Σηκώνω τα χέρια.. παραδίνομαι!

Τα Θεία Πάθη και την Ανάσταση τα νοιώθω άλλες, άσχετες στιγμές…

Δεν θέλω να συμμετέχω στα προκαθορισμένα..

«Ανάποδο χρόνο» μ’έλεγε η μάνα μου..

Συμμετέχω..αμέτοχη..

Αντιφατική από την κούνια μου!

Δεν μπορώ να ισορροπήσω τις απουσίες με τους παρόντες..

Για τους πρώτους πονάω..

Για τους δεύτερους χαίρομαι!

Είμαι αχάριστη;

Γρουσούζα;

Γέρασα;

Μα δεν είναι τώρα.. από πάντα είναι..

Κλαίω στις θλίψεις των πονεμένων μου..

Στις αρρώστιες τους..

Στις απώλειες..

Οι δικές μου Αναστάσεις ήταν στο γέλιο των παιδιών μου..

Στις βαλίτσες του καπετάνιου στο πλατύσκαλο..

Στην άνθηση της τριανταφυλλιάς..

Στα μικρά χεράκια που διπλώνονται στο λαιμό μου..

Στις συγνώμες μου..

Στις παραδοχές των λαθών..

Στην ευλογημένη με γέλιο καθημερινότητα..

Στα ξαφνικά χαρμόσυνα σου..

Στις αναπάντεχες αντάμωσες..

Στο λυγμό της λύτρωσης..

Μη με δεις σαν ισοπεδωτική…

Ξέρω να γελάω..

Να χαίρομαι..

Η χρονική στιγμή αλλάζει!

Και ετούτη η Ανάσταση μου στάθηκε γενναιόδωρη..

Αγάπες μου ευχαριστώ!

Coula.. ευθύνεσαι για το ξεγύμνωμα...