Τα μάνταλα...

Στεκόταν δίπλα στο παραθύρι. Παραμέρισε την κουρτίνα να μπει λίγο φως.. είχε μια μουντάδα σήμερα.. Είχαν κάτσει τα σύννεφα πάνω και δεν είχαν κουνημό.  Ηταν και αυτές οι σταγόνες οι βρόχινες που σταματημό δεν είχαν από χθες.. πιτσίλιζαν τα τζάμια και το μαρμαρένιο πρεβάζι.

Τα γκρι παλιά πατζούρια διπλωμένα.

Το δωμάτιο μοσχοβολούσε φρεσκοψημένο καφέ.. και Φουζέρ κολόνια.

Γύρισε και χαμογέλασε στην εγγονή της που καθόταν στο τετράγωνο τραπέζι.

-Να είσαι ευλογημένη πουλάκι μου, όλα τα καλά στη στράτα σας!

Μόλις είχε μάθει για το γάμο..

-Τι σκέφτεσαι, τη ρώτησε η Ελισσώ, χαιδεύοντας το κοφτό λευκό τραπεζομάντηλο. Κολλαριστά ασπροκέντια της άρεσαν μόνο. Τα σεντόνια της.. τα ριχτά..οι κουρτίνες.. ως και οι νυχτικιές της  

με την δαντέλα.. λευκές και αυτές σαν νυφιάτικες.

-Εσένα μωρό μου σκέφτομαι.. την πλησίασε και τις έδωσε ένα φιλί.. εσένα.. Όταν σε πρωτοπήρα αγκαλιά..και άνοιξε ο ουρανός στο άγγιγμά σου.. έτσι να είναι ανοιχτός όχι σαν σήμερα.. να λάμπει ο ήλιος και η αγάπη σας..

-Ελα μωρέ γιαγιά δεν περίμενα να συγκινηθείς τόσο..

Κάθισε δίπλα της και ρούφηξε μια γουλιά απ’ το φλιτζάνι.

-Σκέφτομαι το δικό μου ξεκίνημα.. το γάμο ..τα παιδιά μου.. εσάς μετά πώς πέρασαν όλα τόσο βιαστικά;

-Πέρασες καλά;

-Διεκπεραίωσα τη ζωή μου σαν καλή υπάλληλος. Αυτό έκαμα! Με τάξη και σύνεση. Με μέτρο  όλα μέτρια.. της ξέφυγε ένα γέλιο ειρωνικό.  Μη σου φανεί αλλόκοτο αυτή ήταν η ζωή .. διεκπεραίωση, επανέλαβε. Ηθελα όλα να είναι σε σειρά.. μη ταράξω την ησυχία κανενός.. μη κάνω λάθη.. μη στενοχωρήσω κανένα.. και έτσι γέρασα με αυτή την έγνοια.

-Αχ μωρέ γιαγιά σαν ψυχοπλακωμένη μου φαίνεσαι..

-Όχι! Μη λες τέτοια, ώρα που είναι! Θέλω να σου πω όμως μην αφήσεις τη ζωή σου να περάσει άσκοπα για σένα.. να την χαρείς και να μη βάλεις στην άκρη τον εαυτό σου… να τον αγαπάς.. μη μπερδευτείς με το καθήκον. Να είσαι παρούσα!

Σαν έφυγε η εγγόνα της, άρχισε την αναδρομή.

Παντρεύτηκε από προξενιό, δεν συνάντησε την έξαψη.. δεν επέλεξε τίποτα.. με έναν άντρα που την αγάπησε πολύ. Ο καλός μου.. σκέφτηκε, κατάλαβε πως δεν ήταν έρωτας; ..μόνο εκτίμηση που έγινε συντροφικότητα.. και ευγνωμοσύνη για το δόσιμο του.. την αγάπη του για τα παιδιά την καλοσύνη του..

Στο φαρμακείο του, ανάμεσα στα μπουκάλια τα σκουρόχρωμα και το γουδί που έφτιαχνε τα «μαντζούνια» της έδειξε να ανακατεύει αρώματα.. και εκεί διοχέτευε όλη την ενέργεια της.. έκανε δοκιμές.. οι οσμές ξεχείλιζαν ..

Πίσω από την κουρτίνα που χώριζε τον κύριο χώρο από το εργαστήριο δημιουργούσε.

Αργότερα τα τέσσερα παιδιά και τις γιαγιάδες για βοήθεια τα μεγάλωνε με αγάπη παθιασμένη.

Αόρατη και παρούσα.

Πήρε χαρές..

Σαν μεγάλωσαν θέλησε να συνεχίσει όσα έμαθε να τα αναπτύξει και να κάνει δική της δουλειά να  είναι κάτι δικό της. Εκεί μπήκε το φρένο. Δεν ήταν σωστό να παλεύει με δουλειές.. δεν τις έλλειπε τίποτα.. είχε την οικογένεια της.. χρήματα.. άνεση.. τι της έλλειπε;

Το όνειρο που άφησε να τις στερήσουν.. και σαν καλή υπάλληλος υπάκουσε..

Όλα κολλαριστά!

Αψογα!

Για τους άλλους.. για την εικόνα.. που τις έγινε εμμονή.. που την διατήρησε ως σήμερα.

Που τα όνειρα της μπλέχτηκαν με τις μυρωδιές και αυτές ξεθύμαιναν γρήγορα..

Όταν ωρίμασε οι οσμές χάθηκαν…. Μια εικόνα ατσαλάκωτη μια ζωή δανική; Σκέφτηκε….

Ο αέρας ξεδίπλωσε τα πατζούρια και κτυπούσαν.. είχε ξεχάσει να βάλει το μάνταλο.. να μείνουν ανοιχτά.. πάντα ξεχνούσε τα δικά της μάνταλα…

"τετράδιο"