Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Η εξομολόγηση της Ολγας.. (2)


«Δεν ξέρω αν το’χεις προσέξει αλλά το παιδί δεν στηρίζεται.. πως να το πω δεν στηρίζεται καλά»
«Τι εννοείς δεν στηρίζεται; Μια σταλιά μωρό είναι τι ήθελες να κάνει;»
Δεν ήξερα; Δεν έβλεπα; Δεν ήθελα;
Χιλιάδες τα ΔΕΝ..φίδια που μου έσφιξαν το λαιμό.. πνίγομαι..
Γύρισε ο Σταύρος από το σχολείο και έτρεξε να μου δώσει ένα φιλί. Τραβήχτηκα.
Σαν κάποια νοήματα να πήρε η άκρη των ματιών..
Ετρεξα στο δωμάτιο και στάθηκα πάνω στο λίκνο της. Ηταν η ώρα να την θηλάσω.
Την πήρα αγκαλιά και την απόθεσα στην πάνα να την αλλάξω. Την έπλυνα, τις άλλαξα τα πανιά και την ακούμπησα στο στήθος. Είχε ανοίξει τα ματάκια της σα να κατάλαβε την αγωνία μου… «Καρδιά μου, πες μου πως είναι όλα καλά.. χαμογέλασε, διώξε τον εφιάλτη που δεν ξέρω να ονοματίσω..»
Εκλεισα την πόρτα πίσω μου απαλά μη την ταράξω.
Στην κουζίνα, η φιγούρα του Σταύρου γερμένη με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το άλλο να στηρίζει το κεφάλι του.
«Τι ξέρετε και δεν μου λέτε;» ρώτησα ξέπνοα.
Άρχισε με δυσκολία την κουβέντα…οι λέξεις  μαχαίρια να τρυπούν με μανία.. με σκότωναν αργά.. πληγές που αιμορραγούσαν. ΔΕΝ  θα μπορέσει…
«Σκάστεεε!»
……………………………………………………………………………………….
Βρέθηκα στη θάλασσα. Είχε σκοτεινό χρώμα… άφεγγη, ατάραχη.
Τι σου έταξα μωρό μου, θυμάσαι;
Να τρέχουμε στις πιο όμορφες εξοχές.. να ανεμίζουν τα μαλλάκια σου στο αγέρι.. να σε μάθω να γελάς.. ν’ αγαπάς.. να είσαι ευτυχισμένη.. να λάμπεις αστέρι μου!
Δεν είσαι λάθος γέννα, μη τους ακούς, μη τους πιστέψεις! Μαζί θα χορεύουμε θα τραγουδάμε τα ανείπωτα τραγούδια, τα δικά σου.. κανένας δεν θα τα μάθει ποτέ..
Θα τα γράψω για σένα θα σε βαφτίσω Αγάπη! Σου αρέσει αυτό το όνομα;
…………………………………………………………………………………………..
Δυο μήνες κλεισμένη μαζί της στο δωμάτιο..
Δεν μιλούσα σε κανένα.
Στο κομοδίνο κουτιά με χάπια που δεν άγγιζα. Ο Σταύρος προσπαθούσε να με πείσει να πάμε τη μικρή σε «νοσοκομείο» φοβήθηκε να πει ίδρυμα!
Ατάραχη κοιτούσα τη μικρή και τότε κατάλαβα πως θα ήταν μόνο δική ΜΟΥ!
Τις ετοίμασα την πιο λαμπρή βάπτιση. Ένα λευκό δαντελένιο φόρεμα για την Αγάπη, λουλούδια και ένας κύριος που μοίραζε στα παιδιά μαλλί της γριάς και γέμισε το προαύλιο του Ναού ροζ μπαλίτσες.
Είχαν έρθει όλοι. Και οι δικοί μου.
Το βράδυ στο γλέντι χόρεψα. «Να μας ζήσει!» τσούγκριζα με όλους το ποτήρι.
Αμήχανοι με θωρούσαν.. το ένοιωθα στα σαστισμένα χαμόγελα.
Ούτε που τους ξανάδα.
Μόνο στον ύπνο έβλεπα τον πατέρα μου να ξεριζώνει ανεπιθύμητα έμβρυα με τα χέρια ματωμένα.. ο ίδιος πάντα εφιάλτης.. αυτά εκδικούνται το μωρό μου;
Ηρθε και η Σμαράγδα να φέρει ένα γράμμα της μάνας μου.
«Ότι χρειαστείς…και  αηδίες συμπόνιας» Το έσκισα μπροστά της και με ουρλιαχτά την έδιωξα. «Ακου συμπόνια!!» Τη μισώ αυτή τη λέξη όποιος τολμήσει να την πει θα τον ξεσκίσω!
…………………………………………………………………………………………
Δυο χρόνια μετά ο Σταύρος έφυγε από το σπίτι. Υποσχέθηκε πως θα είναι κοντά μου αλλά δεν άντεχε να είναι δίπλα μου. Δεν είχε την κόρη που ονειρεύτηκε.. του ξεβόλευε τα όνειρα, ένα παιδί παράλυτο.. Τον σκότωσα μέσα μου. Τέλος!
Μόνο η Σμαρώ μου έμεινε με τον μικρό Ορέστη της.
Την φρόντιζε, τις ώρες που έλειπα.
Στα παιδιά στο σχολείο συνέχισα να μαθαίνω τις νότες της χαράς και έπαιρνα δύναμη τόση, όση δεν είχα ζυγίσει πως έκρυβα.

Με το καροτσάκι μας κάναμε τις πιο ωραίες βόλτες..
άκουσε τα πιο ωραία παραμύθια..
με τα γαλάζια μάτια της να με κοιτούν και να λιώνω.
Τις στόλιζα τα μαλλιά με κορδέλες..
Τις έπαιζα στο πιάνο μουσικές.
Και περνούσαν τα χρόνια..
Πέρασαν και άλλοι έρωτες και έφυγαν. 
Ο πατέρας της παντρεύτηκε και απόκτησε δυο αδέλφια η Αγάπη, που δεν την γνώρισαν. Εκείνος, έστελνε χρήματα να ξεπληρώσει την δειλία του.
Με την Αγάπη ταξιδέψαμε χέρι-χέρι, αγνοώντας τα βλέμματα, τη λύπηση του πλήθους, που εκπορευόταν από την άγνοια του  και το ευχαριστώ που το δικό τους δεν είναι «έτσι»! Αλλα χρόνια.. Τότε που τα έκρυβαν στιγματισμένα στα κλειστά δωμάτια, αν δεν τα έριχναν στα ιδρύματα να μη τα δει ανθρώπου μάτι!
…………………………………………………………………………………….
Χθες  ήρθε η Α.. μαθήτρια μου διάσημη τραγουδίστρια.
Εδώ στο γηροκομείο στα 82 μου.. δεν με ξέχασε ποτέ…
«Θέλω να φύγω της είπα.. να βρω την Αγάπη μου…
Βιάζομαι να της πω πως αν μεγάλωνε τώρα δεν θα ντρεπόταν κανείς!
Τα αδέλφια της θα την πήγαιναν βόλτα με το καρότσι που δεν θέλει δύναμη να το σπρώξεις»
Σσσς, μη λες τίποτα!
Αξιώθηκα να ζήσω μια αγάπη άδολη που δεν μπορεί κανείς να εισπράξει. 
Το πιάνο μου να πάρεις, να το προσέχεις.. έχει παίξει τις μελωδίες μιας ευτυχίας…

Τέλος.


49 σχόλια:

  1. ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΠΟΥ ΓΝΏΡΙΣΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΕΙΔΙ......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eτσι είναι η ζωή γιαγιούλα,γλυκειά σαν μέλι και πικρή σαν σοκολάτα!!! Να ΄σαι πάντα καλά
    Μεγάλη αγκαλιά με πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βιάστηκα να πω ότι ήθελα τη συνέχεια,δεν μου άρεσε καθόλου, μα δεν είναι το τι ήθελα εγώ!! απλά η ζωή παίζει σκληρά παιχνίδια,όμοια της να μην νιώσει κανείς....ποτέ...
    Καλό βράδυ Αντιγόνη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είτε τότε είτε σήμερα ο ίδιος πόνος είναι!! Η μάνα!!!!πόσα μπορεί να αντέξει και να θυσιάσει!!!!Ολοι οι άλλοι ξεβολεύονται και τις περισσότερες φορές στρίβουν στον πρώτο παράδρομο!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το ξέρω πως θα θυμώσεις... Ισως θυμώσει κι ...εκείνη... τι να κάνω! Εμένα μου φαίνεται ότι η γραφή σου είναι πολύ καλύτερη κι απ'τη δική της. Ξέρεις που αναφέρομαι. Τι να πω! Εύχομαι να διαβάσω πολλά ακόμα τέτοια όμορφα λογοτεχνήματα (έστω και αποσπάσματα). Εμένα έτσι μου ηχούν κομμάτια συναρπαστικής λογοτεχνίας. Κι απ'τα καλύτερα! Σε φιλώ και σ'αγαπώ. Το ξέρεις αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η ιστορία σου γιαγιά μου απεικονίζει μια διαφορετική πραγματικότητα, μια άσχημη, μια αλλιώτικη που όλοι φτύνουν στον κόρφο τους να μην τους συμβεί ποτέ. Καλά να είσαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το παιδί για μιά μάνα είναι κομμάτι από την ίδια,και είναι δίπλα του όταν τη χρειάζεται.αν τη χρειάζεται για μιά ζωή,εκεί θα είναι.φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι δύναμη κρύβει ο άνθρωπος... μια μάνα... μέσα της....
    Τυχερή θεωρώ η Όλγα μες την ατυχία της, γνώρισε έναν άγγελο στη ζωή της, που τη συντρόφευσε στις βόλτες της, στα πιο ιδιαίτερά της....
    Καλή εβδομάδα να έχουμε γλυκιά μου γιαγιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ ,γιαγιά Αντιγόνη τι ιστορία...
    Ποιά μανα δεν μπορει να το νιώσει ,όταν κοιτάζει το μικρό της, είναι το πιο όμορφο το πιο υπέροχο πλάσμα του κόσμου.Κι ας έχουν οι πολλοί αλλή άποψη.Με τι μέτρο να μετρήσουμε την αξία των ανθρώπων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πως έρχονται τα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένεις γι αυτό πρέπει να ζούμε το τώρα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει αύριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΑΓΑΠΗ, ΜΑΝΑ, λέξεις συνώνυμες!!
    Να ΄σαι καλά, καλό βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μάνα, η πιο γλυκιά υπάρξη στη ζωή μας... θα αφιερωνα αυτη την ιστορία στις μανούλες όλου του κόσμου.
    Την καλησπέρα μου γιαγιά Αντιγόνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αντιγονούλα μου ξέρω τι συμβαίνει στο Γαλαξείδι!
    Ξέρω πως αντιμετωπίζουν οι καταστηματάρχες την παρουσία παιδιών με ειδικές ανάγκες απο ένα Ιδρυμα που στεγάζεται εκεί...
    Το κείμενό σου όπως πάντα ...λιώνει καρδιές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τι κι αν εχουν περασει χρονια, η νοοτροπια πολλες φορες ειναι η ιδια και το ξερω γιατι προσφατα εζησα μια τετοια ιστορια στο συγγενικο περιβαλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μάνα!... Δε βρίσκεται
    λέξη καμία
    νάχει στον ήχο της
    τόση αρμονία'
    Γεράσιμος Μαρκοράς.

    Γιαγιά Αντιγόνη
    Μας χάρισες ένα εξαιρετικά καλογραμμένο - όπως όλα σου τα κείμενα - διήγημα που είναι ύμνος στην ΜΑΝΑ !
    Ευχαριστώ πολύ
    Μάγδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΑ....
    ΝΟΝΟ ΜΟΥ ΤΥΧΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑΝ!!!
    ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ετσι λοιπον...
    Εχει και στο Γαλαξειδι...;;
    Οπως και στους Αγιους..;;

    Ναι...θελει ψυχη...
    Θελει ψυχη, για να σαι..μανα..

    Και πολλοι αρσενικοι, δεν το αντεχουν...

    Οχι ολοι...
    Οχι ολοι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΟΒΕΡΟ!!!!!ΑΥΤΗ Η ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΤΕΧΕΙ ΟΛΑ.
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑΓΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δεν έχω κάποιο αξιόλογο σχόλιο να κάνω... Αν και μου προκάλεσαν πολλές σκέψεις τα όσα διάβασα... Όπως πάντα... Μια καλησπέρα λοιπόν... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το τέλος ήταν απλώς αποτελειωτικό...
    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Χρειάζεται απίστευτη δύναμη ψυχής πολλές φορές ο ρόλος της μάνας!
    Και η Ολγα φαίνεται ότι την διέθετε.
    Εχοντας βιώσει έμμεσα παρόμοιες καταστάσεις στο φιλικό μας περιβάλλον, θέλω να πω ότι δεν αντιδρούν όλοι οι πατεράδες πάντα αρνητικά και δια του "στρίβειν".
    Και ... δυστυχώς... δεν αντιδρούν όλες οι μανούλες όπως η Ολγα πάντα.
    Καλή βδομάδα Αντιγόνη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Στη χώρα μας η διαφορετικότητα τιμωρείται από την κοινωνία και το κράτος που δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ζούν αυτοί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ με αξιοπρέπεια! Μόνοι οι γονείς σηκώνουν το σταυρό τους...Μια ματιά σε άλλες χώρες είναι αρκετή για να σε κάνει να ντρέπεσαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μανούλες γεμάτες αγάπη και δύναμη ψυχής......να είστε πάντα καλά!!!!

    Την καλησπέρα μου γιαγιά και ελπίζω να φόρτισες τις μπαταρίες σου στο ταξιδάκι που πήγες.
    Μας έλειψες.

    Άννα, από Καστοριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Πόσο παλιάνθρωποι είμαστε.Πόσο υποκριτές, πόσο κακόψυχοι, πόσο πικροί.Με τον κωλοχαρακτήρα μας να φτάνουμε μια οικογένεια σε σημείο να αναρωτιέται αν πρέπει να κρατήσει/να πετάξει/να αγαπήσει ένα άρρωστο παιδί.Να δημιουργούμε τύψεις πως κάτι κακό έκαναν και τους "αξίζει".Να έχουμε άποψη αλλά να μην έχουμε τάκτ όταν περνάει απο μπροστά μας το καροτσάκι και χωρίς τσίπα να σκύβουμε στο αυτί του άλλου να κουτσομπολέψουμε, να σχολιάσουμε τις ρόδες.Ντροπή μας τίποτα άλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Υ.Γ. Φοβερή ιστορία.Μπράβο στον άνθρωπο που την μεγάλωσε και την αγάπησε χωρίς να την "ξεχωρίσει" από τα υπόλοιπα παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καλη σου εβδομαδα γιαγια Αντιγονη, εχουμε στο σοι μια ''τετοια'' μανα, 83 σημερα και η κορη 54, ο αντρας πεθαμενος απο το '67, ο γιος στον ''κοσμο''του, ετσι να παλευει μονη για την Μαρια ''της'', κακια κουβεντα ποτε απο το στομα της για το ''χαμενο'' κοριτσι ''της'', ''ζησαμε'' τα ''δικα'' μας μεσα απο την ιστορια σου.
    Φιλια απο το κατινακι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. H MANA!!!Aγκαλιά της γης!!Κρουνός αστείρευτης αγάπης!!
    Αντιγόνη !!την αγάπη μου!!

    υ.γ. οταν κάποιος γράφει..και σου μεταδίδει με την γραφή του τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ!!και εσύ κάνεις το πιο δύσκολο..Διηγημα!! θέλει ικανότητα σε λίγες σελίδες να δίνεις μια ζωή..χαρακτήρες..συναισθήματα!!!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. και ξαναρωτώ γιαγιά πως μπορούν να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, πως μπορούν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Είσαι μέσα στην ζωή μου Γιαγιά μου.. όσα γράφεις βρίσκουν στόχο... το νιώθω αυτό που έγραψες γιατί το ζώ... με ένα ξαδερφάκι μου.. ένα κουκλάκι ζωγραφιστό..
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. το οτι η ζωή...σου στερει...ενα ..η δύο πόδια...και τα αντικαθιστάς...με ...τεχνικά μεσα...πχ..καρότσι με ρόδες...η πατερίτσες..δεν σημαίνει οτι παύεις να εισαι άνθρωπος ...να αισθάνεσαι...να πονάς ..να αγαπάς...Η ΨΥΧΗ..ειναι το ίδιο...και σε σενα και σε μένα...το πρόβλημα ειναι στο μυαλό ορισμένων....και ίσως...οτι αυτοί είναι οι ανάπηροι...γιατι τούς λύπει το πιό σημαντικό...η ..καρδιά...
    ΜΠΡΑΒΟ...ΑΝΤΙΓΟΝΗ.!!!
    ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ...ΟΛΓΑ...!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Σ'ευχαριστώ που θυμίζεις τι σημαίνει ΑΓΑΠΗ ,για να μην ξεχνιόμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Γιαγιά.... η ανιψιά μου είναι ένα παιδί που δεν θα περπατήσει ποτέ... γεννήθηκε με μια σπάνια αρρώστια καθώς από την αλυσίδα του DNA των γονιών της λείπει ακριβώς το ίδιο κομμάτι... περίεργο ε;;
    Δεν μπορεί να κουνηθεί μα το μυαλο της μας κάνει να μην βλέπουμε τίποτα από όλα αυτα.... οι γονείς της τρεχουν σαν τα λάστιχα ...απο φυσικοθεραπείες σε γιατρούς ... ελπίζουν να βρεθει τρόπος να θεραπεύσουν κάποιο καμμάτι της αναπηρίας της ... μέχρι τα 13 της μετά θα είναι αργά λένε οι γιατροί!
    Μα για το κορίτσι μας δεν είναι αργά...ουτε για μας...ουτε για τα παιδιά μας.... όλοι μαζι είμαστε... την κρατάμε στην αγκαλιά μας και τρεχουμε , χορεύουμε, παίζουμε!
    Είναι η αγαπημένη μας, όχι γιατί δεν μπορεί... αλλά γιατί μπορεί να ξεσηκώνει τις καρδιές μας... μόνο σαν μια μέρα ο μεγάλος μου γιος την είχε στην πλάτη του και έπαιζαν κυνηγητό με τα άλλα ξαδέρφια .... μόνο τότε την ακούσαμε να παραπονιέται ....."Πότε θα τρέξω και γω;" και αμέσως μετά συμπλήρωσε.."Μα γιατί παραπονιέμαι; Έχω τόσα πόδια, πόσοι με ζηλεύοιυν άραγε;"
    Και είναι μόλις 8 χρονών πια .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. ...Σε κάθε κατάσταση υπάρχουν και χειρότερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Εξαιρετκή αφήγηση !! στό είπα καί live στό λέω καί από εδώ .Χαρισματική η γραφή σου .
    Νά είσαι καλά αγαπημένη μου πού μάς θυμίζει οτι η ζωή δέν είναι μόνο " επιφάνεια " .
    τό οτι σ,αγαπώ στό είπα ??
    Καλή ..καί δυνατή εβδομάδα νά εχουμε
    αγαπημένη μου γιαγιά.
    μεγάλο φιλίιιι .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. A ρε γιαγια νασαι παντα καλα και να γραφεις..να γραφεις..να γραφεις και μεις να παιρνουμε το βαλσαμο απο τα γραπτα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Αχ Γιαγιά πόσο με συγκίνησες και πόσο στεναχωρέθηκα μαζί!!! Στην οικογένειά μου έχουμε τέτοιο περιστατικό ανθρώπου με "ειδικές ικανότητες" αλλά όμως σε κανενός το μυαλό δεν πέρασε να συμπεριφερθεί κατ' αυτόν τον τρόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ... ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ... ΜΑΣ ΕΒΑΛΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΚΑΠΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΑΥΤΟ.


    * ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΠΕΡΝΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΛΟΓΚ MOY, ΕΓΡΑΨΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΕ ΣΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΕΣ ΝΑ ΤΗ ΓΡΑΨΩ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. προσφατα μια φιλη πριν καλα καλα γινει μανα μου ειπε "τωρα καταλαβαινω γιατι η μανα ειναι μονο μια"πολυ συγκινητικο το κειμενο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. "Αξιώθηκα να ζήσω μια αγάπη άδολη που δεν μπορεί κανείς να εισπράξει.
    Το πιάνο μου να πάρεις, να το προσέχεις.. έχει παίξει τις μελωδίες μιας ευτυχίας…"
    Μ`έκανες κι έκλαψα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Τι φοβερή ιστορία! Αυτή ήταν μάνα που αγαπούσε χωρίς πρέπει, μη, πως και γιατί. Μπράβο της! Τυχερή η Αγάπη της που την είχε κοντά της.

    Πότε θα την κυκλοφορήσεις βρε Αντιγονάκι μας να τη διαβάσουμε ολάκερη;

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Περίμενα να τελειώσει(;) η ιστορία, πριν σχολιάσω...
    Δεν βλέπω τη μάνα ως πρωταγωνίστριά της -αν και πολλά υπαινίσσεται η εξέλιξη του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς της.
    Κέντρο είναι η ΑΓΑΠΗ και ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ προς την ανθρώπινη ύπαρξη!
    Ευχαριστώ για τα συναισθήματα και την περίσκεψη που αποκόμισα!
    ΥΓ: Λιτή και, γι' αυτό, δυνατή γραφή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Βουβάθηκα, όχι δεν θα σχολιάσω.
    Κανείς δεν θα καταλάβει. Εύχομαι κάποτε να σε γνωρίσω, και τότε να μου θυμίσεις να σου πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. διόρθωση κάνω Αντιγόνη...
    εκείνο το " χασάπη γράμμματα " που σου γραψα στο πρώτο...
    αλλού είναι οι χασάπηδες...
    την αγάπη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Διαβασα και τις δυο ιστοριες αποψε
    καθηλώθηκα
    Τρομαζεις με την ζωη μερικες φορες
    κι οργίζεσαι
    Οι ανθρωποι δεν φταίνε

    ΥΓ. για την γραφη σου τι να πω εγω
    Όταν ανεβαινει ενας κομπος στο λαιμο σε κάθε φραση..
    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. το μεγαλειο της καρδιας και της αγαπης της μανας !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή