Διακόσια χρόνια ξενιτιάς...

 Η Οδύσσεια αρχίζει από την Μάνη την άνοιξη του 1768. Ενας Σκωτσέζος γιατρός αγοράζει από τον Κυβερνήτη της Μεθώνης 250 Μανιάτες με τριακόσιες λίρες στερλίνες.
Υπογράφει μαζί τους συμβόλαια «ΔΟΥΛΩΝ» και τάζοντας τους παράδεισους, κινάνε για την Αμερική με κάτι άθλια ιστιοφόρα για να φτάσουν θαλασσοπνιγμένοι μετά από πέντε μήνες.
Οσοι δεν πέθαναν από στο ταξίδι, εξοντώθηκαν αργότερα από τους Εγγλέζους επιστάτες, την ελονοσία και την απάνθρωπη εργασία, δουλεύοντας τη γης εκεί στην ερημιά των απέραντων εκτάσεων.
Η οικογένεια των Χριστακέων δραπετεύει και μέσα από φριχτές περιπέτειες κατορθώνει να επιβιώσει. Περιπλανούνται μέσα στις πολιτείες της Αμερικής.
Τελικά αυτή η οικογένεια είναι ο καθρέφτης των διακοσίων χρόνων, μέσα από τον οποίο παρακολουθούμε την απάνθρωπη ζωή των μεταναστών που χάσανε την ταυτότητα τους και την ζωή τους γυρεύοντας στην ξενιτιά μια καλύτερη τύχη. 
Χωρίς ανθρώπινη υπόσταση, χωρίς υπόληψη και σεβασμό από πουθενά, θύματα των δουλεμπόρων και των πρακτόρων, θύματα της μιζέριας της πατρίδας τους, θύματα του μεγάλου ονείρου για μια ευτυχισμένη ζωή, καταποντίζονται σιγά σιγά μέσα στο χωνευτήρι του νέου κόσμου.
Πολλοί  πεθάνανε χωρίς ποτέ να δουν δικούς τους ανθρώπους. 
Αφησαν τα κόκαλα τους στις απέραντες στέπες της Αμερικής φτιάχνοντας σιδηροδρομικές γραμμές ή σπάζοντας πέτρες στα ορυχεία του Ροκφέλερ.
Οι Αμερικανοί τους περιφρονούν και τους σιχαίνονται γιατί ενώ περίμεναν να δουν στα πρόσωπα των Ελλήνων μεταναστών τη μορφή του Ερμή και του Απόλλωνα, ξαφνικά είχαν μπροστά τους άθλια ανθρωπάκια που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα.
Το τραγικό ταξίδι της μετανάστευσης των Ελλήνων από το 1768-1960!
(Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο)

Διαβασμένο σε μια καμπίνα πλοίου το ’83 στο λιμάνι της Αμβέρσας στο Βέλγιο….
Εκεί που το βράδυ συνάντησα τον Γιάννο από την Καρδίτσα να πουλά πατάτες στα χωνάκια…
Και να μου φωνάζει:
-Γειά σου Πατρίδα…
…με το χιόνι να ψιλοπέφτει στα γκρίζα μαλλιά του..
..και στη καρδιά μου….