Τυμπανοκρουσίες για τα αυτονόητα...

 Επρεπε να είχα συγκινηθεί. Να ρέουν τα δάκρυα…
Να μη μείνω αναίσθητη και να κοιτώ σα χάνος τα εγκαίνια…
..για το πρώτο ογκολογικό νοσοκομείο  για παιδιά..
Και δεν ντραπήκαμε διόλου και που το ξεστομίσαμε..
Και που έγιναν με παράτες, λόγους, λιβάνια,  ευχαριστίες, χαμόγελα ευτυχίας, προβολής και ένα θέατρο σκιών να μου τίναζει τα εγκεφαλικά κύτταρα.
Κορδέλες, χαρούμενες μανταμίτσες, χωμένες στα σινιέ μοντελάκια, με κολλημένο χαμόγελο και προβαρισμένη συμπόνια.
Παλαμοκροτώ τα αυτονόητα! Αυτά που χρόνια τώρα έπρεπε να έχουν γίνει και όχι να σέρνουν μικρά παιδιά σε ογκολογικά νοσοκομεία, μέσα στα πουλμανάκια που κουβαλούσαν την απελπισία, την ελπίδα για το λυτρωμό, έβλεπα φατσούλες που γελούσαν και νόμιζα πως με χλεύαζαν..


Και τώρα πρέπει να σας το ΧΡΩΣΤΟΥΝ;


Να σας φιλούν τα χέρια;


ΤΟΥΣ ΤΟ ΟΦΕΙΛΑΤΕ !!!


Μέσα στο παιχνίδι είμαι…
και εγώ, η αναίσθητη που θυμάμαι κάθε Χριστούγεννα, τον πατέρα Αντώνιο και την κιβωτό του.
Που με πιάνει το πονετικό μου μόνο όσες φορές έχω πάει μέχρι το Γαλαξίδι στον «Αγιο Νικόλαο»
που φιλοξενεί άτομα με  ειδικές ανάγκες….
Που είναι δίπλα μου το Χατζηκυριάκειο ορφανοτροφείο και κατά πως με βολεύει πλησιάζω γιατί δεν χαραμίζω άλλο χρόνο, παρά τόσο ΟΣΟ.
Που δεν γνώριζα καν τον σύλλογο οροθετικών…
Που δεν γνωρίζω όσα γίνονται σιωπηλά δίχως φανφάρες και επιδείξεις του ΕΓΩ….
Που ντρέπομαι…
Που ζητώ συγνώμη...
Που ξεχνώ την ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.