Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

H Nίτσα...


Τελείωσε το εξατάξιο στο Β θηλαίων Πειραιά.
Στάθηκε στο αντάμωμα δυο δρόμων…
Δουλειά η πρώτη επιγραφή…σπουδές  η δεύτερη.
Πάνω από τις σπουδές κρέμονταν χαρτονομίσματα απλωμένα με ξύλινα μανταλάκια που το μπόι της δεν έφταναν.. Δυο αδέλφια  είχαν προφτάσει το χρόνο και τα όνειρα δεν περίσσευαν  για τη Νίτσα ..
Οι προϋποθέσεις του  19,3 υπήρχαν.. όμως ακολουθούσαν άλλα δυο παιδιά και γονιοί μετρούσαν το μεροκάματο και έφτανε ίσα για την ζήση..
Τα γέλια και οι υποσχέσεις του αποχωρισμού για το αντάμωμα..
Μια ζωή ως τα δεκαοκτώ ζωγραφισμένη στην ποδιά του γυμνασίου και στην τσέπη η κορδέλα που χάιδευε έξη χρόνια τα ατίθασα τσουλούφια της.
Μπορετό ήταν μόνο να μάθει γραφομηχανή. Και αυτό δώρο της νονάς.
Βρέθηκε στο γραφείο του συμβολαιογράφου να χτυπά με τα λιγνά δάχτυλα τα συμβόλαια και τις μεταβιβάσεις. Δέκα χρόνια στην ίδια καρέκλα.
Η γραφομηχανή μπρος της, τα όνειρα πίσω..
Το παράθυρο έβλεπε σε ένα τοίχο. Η ίδια θέα δέκα χρόνια μέχρι που ο τοίχος έγινε γκρι.
Τώρα τα ατίθασα μαλλιά είχαν γίνει κότσος και στα δάχτυλα το κόκκινο βερνίκι έκανε την αντίθεση στα μαύρα πλήκτρα.
Τα Σαββατόβραδα, αντάμωνε με τους φίλους για ένα βερμούτ στο  Χατζή, στη Χωματά, στο Λάκη Παπά, στο Ζωγράφο..  Γελούσε με το τσιγάρο στα δάχτυλα και τα λακκάκια στα μάγουλα έντονα.
Ηρθαν έρωτες, που υπόσχονταν το «πάντα» και έσβηναν σαν την καύτρα του τσιγάρου.
Ενας αρραβώνας που δεν ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας και δεν άφησε ένα παιδί να γεννηθεί.

Στα τριάντα νοίκιασε ένα γραφείο, ισόγειο, για να βλέπει τον κόσμο…
Οι γραφομηχανές έγιναν πέντε.
 Η δουλειά δική της.. η ζωή αλλουνού…
Στοίβα τα χαρτιά, τα καρμπόν να χρωματίζουν τα δάχτυλα που δούλευαν σε ρυθμούς τρελού χορού.
Και άλλοι έρωτες που δεν στέριωσαν και άλλοι χωρίς την πυρά του έρωτα  που ήθελαν στεφάνι, αλλά η Νίτσα δεν το μπόραγε.
Αλλους συμβιβασμούς δεν θα έκανε.. Η μόνη αιχμαλωσία ήταν, αυτή της μηχανής.
Τα Σαββατόβραδα αραίωναν οι παρέες, βολεμένοι οι φίλοι και αυτή παρείσακτη. Δεν ήξερε να μιλά για παιδιά, ανατροφές, σχολεία, κανονικές ζωές  όπως έλεγε γελώντας με τα λακκάκια που πια δεν ήταν τόσο έντονα.
Χάιδεψε τις πρώτες άσπρες τρίχες και κρέμασε το κορδόνι με τα πρεσβυωπικά γυαλιά στο μπούστο
σαν στολίδι ..
Λίγο πριν η τεχνολογία την νικήσει το κορμί είχε αρχίσει να γέρνει από το σκύψιμο.
Τα δάχτυλα παραμορφώθηκαν και το κόκκινο βερνίκι ξέβαψε.
Η Νίτσα γελά ακόμα..
Η γραφομηχανή στη σερβάντα ακουμπισμένη..
Σερβίρει καφέ στο σαλόνι μα το λακκάκι στο γέλιο της δεν φαίνεται πια…

61 σχόλια:

  1. .Τα όνειρα παραμένουνε και δεν χάνονται.. όσα χρόνια και να περάσουν.
    Καλά που υπάρχουνε και αυτά .. και μας δίνουν κάποια χαρά....
    ..Στα όνειρα ζούμε όσα δεν μπορέσαμε να ζήσωμε στην ζωή....


    Καλό βράδυ Αντιγόνη..

    Κωστής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θεέ μου... Κάθε ανάρτηση κι ένα άγγιγμα ψυχής... Πως γράφεις έτσι βρε μανούλα... Τι θείο δώρο έχεις μέσα σου και βγάζεις έξω τις ψυχές των ανθρώπων γυμνές, εξαγνισμένες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γλυκοπικρη κι αυτη η ιστορια...οπως η ζωη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τουλαχιστον γελα ακομα εστω και χωρις το λακακι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όνειρα που αφήνεις πίσω σου δεν χάνονται απλά τα βλέπεις με τον καιρό να απομακρύνονται και πάντα ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα γυρίσεις πίσω.Δύσκολο πολύ αλλά όχι και αδύνατο να συμβεί.....
    Καλή σου μέρα γιαγιά Αντιγόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άσχημο να αφήνεις τη δουλειά να γίνεται η ζωή σου. τα όνειρα όμως που αφήνουμε πίσω μας, έρχονται τις και μας βρίσκουν. και δεν είναι όνειρα, είναι εφιάλτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Σα να μη πέρασε μια μέρα" φαντάζομαι θα σιγομουρμουράει κάποιες φορές. Δυστυχώς πολλές φορές στριμώχνουμε τα όνειρά μας στη γωνία και νομίζουμε ότι θα μας περιμένουν......και όλα αυτά γιατί; Κάποια στιγμή που κάνουμε τον απολογισμό μας.....θα θέλαμε να ήταν αλλιώς.....
    Σε φιλώ Αντιγονάκι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://www.youtube.com/watch?v=EpDX41cKhVU
    ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΗΣΕΣ! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΜΟΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ήταν μπορετό....

    Την ξέρω αυτή τη Νίτσα ... μοιάζει με τη μάνα μου... δεν έτυχε, δεν γινόταν, δεν ....

    Μα εκείνη προχώρησε σε άλλα όνειρα... πάντως σταλάζει πίκρα η φωνή της σαν λέει.... και γω θα μπορούσα....κι ευθύς αλλάζει πάλι ο τόνος και συμπληρώνει...μα γίνατε εσείς .....


    Σε φιλώ γλυκια μου Αντιγόνη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αντιγονούλα μου, σε μια τέτοια γραφομηχανή OLYMPUS έμαθα και εγώ να δακτυλογραφώ, πριν τα δεκαοκτώ μου, να δείς πως ήξερα και την έλυνα!, την καθάριζα, της άλλαζα ταινίες, την αγαπούσα πολύ και καμαρωνα πολύ που την έκανα και πετούσε στα χέρια μου. Πολύ γρήγορα όμως την θέση της την πήρε η ηλεκτική μηχανή και μετα βέβαια γύρω στο 1987 ήρθε στο γραφείο μας απο την Σιγκαπούρη το πρώτο πληκτρολόγιο με την οθόνη του και όλα τα συναφή. Εχω κρατήσει και εγω δύο γραφομηχανές απο τα παλια και τις έχω στολισμένες σε ενα πολύ αγαπημένο μου χώρο!!!

    οσα για την ιστορία της Νίτσας, το ευχάριστο είναι πως έζησε καλά την ζωή της (με τα πάνω και τα κάτω της) και μπορεί ακόμη και χαμογελά έστω και χωρίς λακάκια!!!

    πολλές καλημέρες Αντιγονάκι μου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Υπήρχε τότε αυτή η νοοτροπία.
    Για να σπουδάσουν τα αγόρια, βρίσκονταν λεφτά, για τα κορίτσια δεν έφταναν...
    Την καλημέρα μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. καλημερα..πολυ ωραιο αυτο που εγραψες..σε βαζει σε σκεψεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το κορίτσι που δουλεύει στην Ομόνοια
    τρίτος όροφος γραφείο δεκατέσσερα
    χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής
    οχτώ ώρες την ημέρα πλην της Κυριακής.

    Κάθε που κουδουνίζει το τηλέφωνο
    το πρωί με κέφι, μ' ακεφιά τ' απόγεμα
    με καθαρή φωνή απαντάει στ' ακουστικό
    ποιος είστε και τι θέλετε παρακαλώ.

    Να την που σταματάει να ξεκουραστεί
    να καπνίσει ένα τσιγάρο απ' το πακέτο της
    στο κάδρο η θάλασσα αφρίζει αγριεμένη
    απέναντι στον τοίχο καρφωμένη.

    Το κορίτσι που δουλεύει στην Ομόνοια
    τρίτος όροφος γραφείο δεκατέσσερα
    παίρνει στα είκοσι τον βασικό μισθό
    στα εξήντα το εφάπαξ και τη σύνταξη.
    -Αρλέτα-


    Ένα τραγούδι-ύμνος στο κορίτσι με τη γραφομηχανή. Στο κορίτσι του ’70 του ’80. Μετά η γραφομηχανή αντικαταστάθηκε από το πληκτρολόγιο.
    Το κορίτσι που πια δεν είναι είκοσι και που ακόμα παίρνει το βασικό μισθό. Που στα εξήντα θα πάρει κάποια….σύνταξη!!!!

    Σας το αφιερώνω με αγάπη!!

    Εύη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τυχεροί οι άνθρωποι που πραγματοποιούν τα όνειρά τους, όμως οι περισσότεροι ίσα που τ' αγγίζουν, άλλοι πάλι τα προσπερνούν για διάφορους λόγους.
    Το θέμα είναι να χαμογελάς σε όλες τις περιπτώσεις...όπως η Νίτσα.

    Όταν ήμουν μικρή το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν η γραφομηχανή που είχε ο θείος μου στο μαγαζί μας.
    Πήγαινα και "το έπαιζα" γραμματέας τους. Έγραφα, σήκωνα τα τηλέφωνα. Τέλεια ήταν. Που να ήξερα ότι χρόνια μετά θα μου έβγαινε χρήσιμο το παιχνίδι, γιατί έμαθα γραφομηχανή και τελικά δούλευα σε δικηγόρο, μετά σε συμβολαιογράφο και αργότερα σε δύο εταιρείες με Η/Υ.

    Όνειρα;;;..΄Aλλα απλά τα άγγιξα και άλλα έφυγαν....εξακολουθώ όμως να χαμογελώ γιατί αξίζουν οι άνθρωποι γύρω μου να τους χαρίζω το χαμόγελο....
    Ένας από αυτούς είσαι και εσύ γιαγιά Αντιγόνη.
    Τα φιλιά μου, Άννα από Καστοριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κάποιες φορές φοβόμουν πως θα ξυπνήσω το πρωί κι εγώ σαν μια άλλη Νίτσα....

    Υπέροχο, ατμοσφαιρικό και αληθινό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. γιαγια εδω ειμαι...
    λιγο χρονο μονο να ξαναγυρισω...
    ξερεις...
    σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. πολύ όμορφο, γλυκόπικρο, σε πλημμυρίζει με συναισθήματα αλλά είναι τόσο καλογραμμένο, χωρίς στόμφο, χωρίς υπερβολές που σε κερδίζει απ' την αρχή...Όμορφο Γιαγιά Αντιγόνη, συγκινητικό!!!!!
    Καλημέρα σου :-))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Με συγκίνησε η ιστορία της Νίτσας, και της κάθε Νίτσας που άφησε πίσω τα όνειρά της, που δεν την άφησαν να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.
    Φιλιά Αντιγόνη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μια ζωή χωρίς νόημα που στο τελειωμά της , όταν γυρίζεις το βλέμα προς τα πίσω , σε πιάνει κατάθλιψη .
    Τι θα γινόταν εάν τότε έκανα .......
    Καλησπέρα Αντιγόνη .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μέσα σε 38 σειρές, άλλες μεγάλες κι άλλες λειψές, πως κατάφερες να κλείσεις μια ολάκερη ζωή. Εχεις τον θαυμασμό μου καλή μου Αντιγόνη. Το απόλαυσα όσο τίποτα (και σε μερικά σημεία νόμισα κι όλας ότι γνώριζες τη ζωή μου). Καλό σου απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τουλάχιστον τα νέα παιδιά να το βάλουν καλά στο μυαλό τους : Δουλεύουμε για να ΖΟΥΜΕ κι όχι ζούμε για να ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ.........
    ΘΕΟΦΑΝΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γλυκιά και μεγαλαγχολική η ιστορία της Νίτσας Αντιγόνη μου. Ποιος ξερει μπορεί να είναι χαρούμενη μ' όσα έζησε.

    Συνωνόματη της μάνας μου και ως ένα σημείο μοιάζει η πορεία τους, κι η μάνα μου αριστούχος αλλά δεν πηγε να σπουδάσει γιατί δεν είχαν λεφτά οι δικοί της. Ήθελε πολύ να γίνει δασκάλα και προσπάθησε να μας πείσει να γίνουμε εμείς αλλά ευτυχώς αντισταθήκαμε σθεναρά :)

    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. πόσες και πόσες Νιτσες δεν ήρθαν στην θέση της?
    καλό απόγευμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Naturedigital:
    Ευτυχώς , Κωστή, που δεν υπάρχουν απατεώνες να κλέβουν όνειρα...
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αντιγόνη,τρυφερή η γραφή σου,σε αγγίζει,σε συγκινεί!
    Τα όνειρα μένουν,αλλά όταν δεν υλοποιούνται μια πίκρα την αφήνουν,μα με το χαμόγελο έστω χωρίς λακκάκια γλυκαίνει την κάθε μέρα.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Drmakspy:

    Σπύρο μου, η ζωή από το δικό μου το τωρινό μπαλκόνι έχει άλλη θέα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αn-Lu:
    Ενα κοκτέιλ, δεν είναι η άτιμη..
    Μας ξεφεύγει στη δοσολογία και πότε γίνεται πικρό πότε γλυκό...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. meanan:
    Πώς φεύγουν τα άτιμα τα λακάκια...
    Σε φιλώ καλό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. irini:
    Τα έχουμε κλεισμένα στην καρδιά..
    Ο χρόνος δεν γυρίζει. Μόνο η ερώτηση θα μείνει και ένα ...αν...
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Mana:
    Ακόμα δεν ξέρω αν τα όνειρα εκείνα δεν γίνονταν εφιάλτες..
    Θα μάθω ποτέ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. anthivolon;
    Από το δικό μου χρονικό σκαλοπάτι το σιγοτραγουδώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. MAMOΥΝΙ:
    Είναι απίστευτο πώς βρίσκεις πάντα ένα σχόλιο που "δένει".
    Σε παρακολουθώ και αλλού!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Νερένια:
    Να σας καμαρώνουμε μας αρκεί!
    Δεν πειράζει που σε κάποιο σταυροδρόμι άφησα και το δικό μου να κρέμεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Μαria Β:
    Πάντα μου άρεσε να χαζεύω τα δάχτυλα να ..κεντούν..φάνταζε τόσο σπουδαίο στα μάτια μου και να τώρα στα γεράματα έμαθα να παλεύω ...
    Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Frezia;
    Για αυτό το λόγο καμαρώνω τα σημερινά παιδιά, που μπορούν όταν θέλουν μα όσες δυσκολίες και αν αντιμετωπίζουν..
    Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. mariposa:
    Σκέψεις και αποφάσεις..βιάζεται η άτιμη η ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. evi:
    Πολύ τρυφερό...με συγκίνησες...
    Γιατί δεν ξεκινάς τη σελίδα σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. ΑΝΝΑ:
    Σε φαντάζομαι μικρή με το ίδιο χαμόγελο!!!!
    Μη λυπάσαι για τίποτα!
    Και το αλλιώς ποιός θα σου πει πως θα έβαινε ωραίο;

    Φιλιά μαμαδίστικα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Σταλαγματιά:
    Μη φοβάσαι! χαμογέλα....
    Πολλά φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Aunt Donna:
    ΑΓΑΠΗ! ΑΓΑΠΗ!
    Ακόμα τα τρουφάκια δεν τελειώσαν!
    Θα τα πούμε!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. oneiremata:
    Μου αρέσει η ματιά σου και πάνω από όλα την εκτιμώ!
    Ευχαριστώ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. MINIMARKET:
    Θα μένει μόνο η απορία..και αυτό φουντώνει το όνειρο που μπορεί να ήταν και σκάρτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Μαίρη:
    Χαμογελάμε ακόμα..
    Ελπίζω να ξεκουράστηκες!!
    Αν και η χαρά ήταν μεγαλύτερη!
    Συγχαρητήρια Μαίρη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. fortounata:
    Μπορεί να ήταν σαθρά ποιός ξέρει..
    Οτι δεν ακουμπήσαμε το εξιδανικεύουμε..
    Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. ΘΕΟΦΑΝΩ:
    Αυτά τους λέω κάποιες στιγμές και γελάνε...
    Φιλιά και ευχαριστώ χιλιάδες!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. ΦΟΥΛΗ:
    Μη σου πω πόσες!
    Οι συμβιβασμοί ήταν κομμάτια της ζωής τους..
    Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. eleni;
    Πάντα με το χαμόγελο να ξεφύγουμε να βλέπουμε και να ζούμε το τώρα...
    Σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ιδια ιστορία καθρεπτίζει πολλές Νίτσες που έμειναν δέσμιες μια γραφομηχανής και ένός έρωτα που έσβησε όπως λες σαν την καύτρα τσιγάρου!

    Καλό βράδυ Αντιγόνη με φιλιά θαλασσινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Αντιγόνη δεν θα το πιστέψεις, έχω μια σχεδόν ίδια Νίτσα.
    Εξαιρετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Για άλλη μια φορά προσφέρεις ταξίδι με το νου και μια (περιέργως) γλυκιά μελαγχολία... Καλή σου νύχτα...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. " Να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος μ' αυτά που έχεις κάθε στιγμή και όχι να κυνηγάς την στιγμή που θα έχεις όσα νομίζεις ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο" ;-)
    Και η Νίτσα μου βγάζει μια ανεξατησία, ένα πάθος και ενθουσιασμό ... αν όχι στη δουλειά της ...σίγουρα στη ζωή της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Πόσες Νίτσες κάρφωσαν τ όνειρά τους στα πλήκτρα μιας γραφομηχανής
    μέχρι που σκεύρωσε το κορμί τους και παραδόθηκαν στο μοιραίο...
    Ενας συνεχής βαρύς ύπνος δίχως όνειρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. γιαγια μου κουκλιτσα μου, ποσο μου λειπεις, εκλεψα λιγο χρονο στο γραφειο και τρουπωσα (η γιαγια μου το ελεγε ετσι) να σε δω, σε λιγο καρο θα εχω internet και θα τα λεμε και παλι ... φιλακια πολλα πολλα , εγω το βλεπω το λακακι της Νιτσας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Δεν ησαν μονο Νιτσες...
    Ησαν και Παναγιωτηδες, και Δημητρηδες,και Μιχαληδες...
    Που αφηκαν τα ονειρα, για ενα μεροκαματο...Αλλα ας ειναι...
    Ειθε τα παιδια μας να μας αποζημιωσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Η Νίτσα ...δεν μας είναι άγνωστη....
    Είμαι εγώ... που ακόμη... και μέχρι τα 65 μου χρόνια....(κλαψ) θα χτυπάω τα πλήκτρα....όχι πια της γραφομηχανής.... αλλά του πληκτρολογίου. Βλέπετε γραφομηχανή δεν υπάρχει.... Εκπολοτίστηκε και έγινε ...πληκτρολόγιο.....

    Τι μου θυμίσατε!!!!!
    Τότε κάναμε διάλειμμα (ή αν δεν κάναμε... πήγαινε κάποιος για να αγοράσει κολατσιό).
    Την καλύτερη μηλόπιτα της περιοχής Ερμού-Ομόνοιας-την είχε το τυροπιτάδικο στην Αγίου Μάρκου.
    Το καλύτερο σουβλάκι υπήρχε σε μια κάθετο στη Μητροπόλεως (συγνώμη ξεχνάω το δρόμο)......
    Τι θυμήθηκα!!!!!!!!!!
    Μέχρι τη γεύση τους θυμήθηκα!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Είναι το κορίτσι που άφηνε το χωριό του... τον τόπο του... το σπίτι του... αγαπημένους (ανθρώπους και τόπους) για να έρθει στη μεγάλη πόλη.....
    Τότε .... πιστεύαμε ότι η μεγάλη πόλη λυνει όλα τα προβλήματα... της φτώχειας ... της ανέχειας. Πιστεύαμε ότι στη μεγάλη πόλη... τα όνειρα ....γίνονται πραγματικότητα....
    Κανείς δεν μας είπε τότε... ότι η μεγάλη πόλη είναι η μεγάλη απάτη.....
    Ότι η μεγάλη πόλη είναι χάος...
    Και μείναμε εδώ...στη μεγάλη πόλη.
    Και αλλάξαμε ζωή.... αλλά το τυχεραό αστέρι.... λίγοι το βρήκαν.....
    Σας κούρασα; Συγνώμη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή