Πόσο γρουσούζης είσαι;

Νέοι και ώριμοι καλεσμένοι στο τραπέζι, να τιμήσουμε την γιορτή

της Μαρίας… να της ευχηθούμε.

Είχαν παραγγείλει, τα καλύτερα να μας ευχαριστήσουν…

Οι βεντάλιες ν’ αρμενίζουν σε Σπανιόλικους ρυθμούς…

Το κέφι ν’ ανεβαίνει..

Απέναντι μου, καθόταν ένας τύπος, σαράντα κάτι..

βουνό κοιλιάς και σάρκας γυμνής.

Είχε κατεβάσει στη καταπιόνα του ότι καλαμάρι,

γαρίδα, ψαρικό, παπάρα βουτηγμένη στη χωριάτικη…

πέρασε από μπροστά του και από πλάι.

Όταν πια ο εγκέφαλος έδωσε την εντολή «σταμάτα θα σκάσεις!» άρχισε

το παραλήρημα, να μας πείσει πως το τέλος μας πλησιάζει…

-Ααααχ! Από Σεπτέμβρη να μας δω που θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι!

μας περιμένουν πείνες…εγώ θα αναγκαστώ να απολύσω τρεις!

Κάτω από το τραπέζι η Νότα μου έστελνε σήματα μορς πατώντας

τις πατούσες μου και ψιθύρισε διακριτικά:

-Είναι ο γιος, της Μαρίας!

Είχα μια σκασίλα!

Σε λίγο η κουβέντα γύρισε στην καταστροφολογία και στη συμφορά.

Εβλεπα να έρχεται κατά πάνω μας το αντικρινό βουνό.

Ακάθεκτος να συνεχίζει, σαν να τον είχαν κουρδίσει,

να μας χαλάσει τη διάθεση με κάτι που και γνωστό ήταν

και δεν θέλαμε να το ακούμε την συγκεκριμένη στιγμή!

-Συμφωνείτε, κυρία μου; Με ρωτούσε κάθε λίγο, μια και είχα την τύχη

να είμαστε απέναντι.. Η Νότα να ξεροκουνιέται, δίπλα μου.

Μια, δυο, πέντε, δέκα, πόσο να σε αντέξω η γυναίκα;

-Ακου παληκάρι μου, δεν μας λες και προφητείες! Το τι περιμένει

τον καθένα , το γνωρίζουμε.. δεν μας λες δα και κάτι καινούριο,

είναι σαν λες στον χοντρό «πώς πάχυνες βρε, λες και δεν το ξέρει»

- Δεν σας νοιάζει η οικονομική κρίση;

-Και με κόφτει να σου πω! Αλλά τέτοια ώρα να μας μπουκώνεις

την ψυχή, τι νόημα έχει; Όταν μάλιστα μπροστά σου βρίσκονται

τα απομεινάρια του αστακού, και δέκα κεφάλια καραβίδας;

Ασε την γκρίνια για άλλη ώρα και για άλλους που πραγματικά τους νοιάζει!

Λες οι μελανιές στο μπράτσο μου να είναι από το σκούντημα της Νότας;