Χόρεψε μου....

Αυτό το τριήμερο με γέμισε, ανάκατα συναισθήματα…..

Χαράς… συγκίνησης…νοσταλγίας …

Πώς με πήραν στα χέρια τους , χωρίς αντίσταση,

με παράδοση άνευ όρων…

Και εκεί δίπλα στη θάλασσα κοντά στο σούρουπο,

άρχιζε η ψιθυριστή

κουβέντα και είχα τόσα να της πω!

Ξεμάκραινε το αδύναμο βλέμμα και έτρεχε να σμίξει

με θάλασσες που ταξίδεψα ,

δίπλα στο καπετάνιο της ζωής μου ..

Βρέθηκα στο Χιούστον, με το εμπορικό πλοίο

που έκανε για δυο μήνες

την γραμμή, Χιούστον-Γκάλβεστον.

Είκοσι ένα τα χρόνια μου και ο ενθουσιασμός

να χτυπά στις φλέβες..

Συντροφιά άλλες δυο γυναίκες μεγαλύτερες

να μου κρατούν συντροφιά .

Ακόμα τότε επιτρεπόταν να παίρνουν

στα ταξίδια τις γυναίκες τους

για να αντέξουν τα εικοσάμηνα μπάρκα.

Οχτώ, μέρες να ξεγκαστρώσουν τ’ αμπάρια, από το φορτίο.

Υπήρχε χρόνος να δω την πόλη,

σαν το στραβάδι που άνοιγε μπροστά του

ένας κόσμος αλλιώτικος, μαγικός φάνταζε και ας μην ήταν.

Στις άγραφες γραμμές του μυαλού, παιδικό παραμύθι …

Το δεύτερο βράδυ είχε κανονιστεί έξοδος.

Τα ταξί σε παράταξη…

Προορισμός, ένα Ελληνικό κέντρο διασκέδασης.

Πρώτο τραπέζι, με τον μαγαζάτορα

να γνωρίζει τους περισσότερους

μια και το πλοίο ήταν ναυλωμένο Καλκούτα –Χιούστον.

Στους τοίχους να καμαρώνει ο Παρθενώνας,

να κρέμονται οι αναμνήσεις

κάτω από ταγάρια, Κρητικά μαντήλια …

Οι καδένες στραυτάλιζαν στον παχουλό λαιμό του

και στα δάχτυλα χοντρά δαχτυλίδια

να πιστοποιούν την προκοπή του στη ξενιτιά.

Πλησίασαν και οι κοπέλες με τις λάγνες ματιές

και το επαγγελματικό χαμόγελο,

τα αστραφτερά ντυσίματα, να κρύβουν ταλαιπωρημένα κορμιά

και σκορπισμένα όνειρα, στην πεζούλα μιας μοίρας ανάποδης…

Η Μαίρη κάθεται στα γόνατα του Νίκου…

Να με σπρώχνει η Ρ.

- Είσαι καλά μικρή; Θα του είχα σπάσει τα μούτρα!

Ως να αποσώσει, στα πόδια του δικού της άντρα,

μια καστανομάλλα.

Ο Νίκος με το χρώμα αλλαγμένο, αγκαλιάζει την πλάτη μου

και με συστήνει.

Αχ, βρε Νίκο, που φοβήθηκες πως τα είκοσι μου χρόνια

θα ζήλευαν τα ταλαιπωρημένα σαράντα..

Μια ώρα μετά, η ορχήστρα και το σπίρτο

είχαν ανάψει τα κέφια…

Η ορχήστρα ήξερε καλά τι ήθελαν…

Καζαντζίδης, Χιώτης, Μοσχολιού, Πόλυ Πάνου…

και οι άντρες, φιγούρες λιτές

με το κεφάλι γυρισμένο ψηλά,

στριφογύριζαν τα κορμιά, να διώξουν την νοσταλγία..

για τον γιό

την κόρη..

το κορμί της γυναίκας..

το χάδι της μάνας….

Και κάπου ανάμεσα να βαρώ παλαμάκια

στο χορό του Νίκου….

Αρχίζει η επιστροφή του νου προς την δική μου παραλία…

Πλησιάζω…

Κάπου εκεί είσαι Νίκο και ας έχεις φύγει επτά χρόνια τώρα…

Πιάσε αγκαλιά όποια Μαρία βρεις και χόρεψε μου…

Θα σου σιγοτραγουδώ παράφωνα….

Ονειρο δεμένο στο μουράγιο…….