Σε βαρέθηκα!

Γεννήθηκες κουρασμένη.

Κυρίως κατατρεγμένη από ατυχίες που δημιουργούσε

το μυαλό, το βαρεμένο.

Δεν έπαιξες γιατί πάντα κάτι σε πονούσε.

Το παράθυρο κάδρο που σε φιλοξενούσε τ’ απογεύματα.

Παρατηρούσες τη χαρά του παιχνιδιού αμέτοχη.

Και η ζωή σε αγνοούσε!

Αργότερα έξι χρόνια στο γυμνάσιο θύμισε μου, μια φορά

να γέλασες… Χάαααλια η μόνη λέξη.

Με γονείς και παππούδες. Μοναχοπαίδι.

Μετά μπήκε η ζήλεια.. όλες περνούσαμε

καλά εκτός από εσένα.

Ολες είχαμε φλερτάκια και εσύ

της γκρίνιας σου το χάδι.

Οσα αγόρια σε πλησίασαν ήθελαν καλά και ντε

να σου πάρουν την πολύτιμη παρθενιά σου!

Αγόρια που δεν είδαμε ποτέ.

Και η ζωή σε αγνοούσε.

Πάντα σε ζήλευαν οι κάργιες.

Σου έπαιρναν τους γκόμενους μέσα από

τα χέρια που δεν είχες απλώσει ποτέ.

Στις δουλειές σε παίδευαν, σε έβαζαν

να κάνεις τη «λάντζα» για αυτό

το λόγο πήρες διαζύγιο μια για πάντα.

Δεν μπορεί όλοι οι προϊστάμενοι να ήθελαν τους χυμούς σου!

Διαδρομή κρεβάτι καναπές και τούμπαλιν.

Εκανες ένα γάμο από πλήξη, δεν είχες ονειρευτεί ένα κοινό άνθρωπο

αλλά τα Αρλεκιν σου έλεγαν ότι είσαι για μεγάλα σαλόνια.

Παραμύθιαζες το εγώ σου.

Άρχισαν τα ψέματα. Πόσοι γιατροί, δικηγόροι,

απόφοιτοι Πολυτεχνείου

σε ήθελαν αλλά κάποιοι- κάποιες σου βαρούσαν τρικλοποδιές.

Και η ζωή σε αγνοούσε.

Ένα παιδί που το μεγάλωναν η μάνα και η γιαγιά.

Γιατί αυτός ο ρημαδοπονοκέφαλος, μόνιμος σύντροφος.

Στα τέσσερα χρόνια χώρισες , χωρίς να μάθεις το γιατί.

Και κλείστηκες με χιλιοειπωμένες δικαιολογίες.

Ότι τα χρόνια πέρασαν το κατάλαβες στην εμμηνόπαυση.

Και εδώ γκρίνια για τα χρόνια που πέρασαν.

Και τα χαπάκια απανωτά, να αντέξεις αυτό που έτρεμες.

Να μη γεράσεις.

Μη ζητάς να σε καταλάβω. Ωρες ατελείωτες με υποσχέσεις που

σε λίγο είχες πετάξει και είχες τραβήξει και το καζανάκι.

Και είχα χρόνια να σε ανταμώσω.

Σε τρέφει η θλίψη και τα τραγικά.

Για το λόγο αυτό ξαναμπήκες στη ζωή μου μαθαίνοντας

τα νέα μου.

Λυπάμαι δεν μπορώ. Μας χωρίζει η κλάψα σου!

Και η ζωή σε αγνόησε γιατί την έπρηξες!