Tι λες και εσύ;

Για να κάτσουμε να τα πούμε λίγο.

Στρωθήκατε στον καναπέ;

Βολευτήκατε;

Πάρτε γλυκάκι, καφεδάκι, λικεράκι

και θέλω σας παρακαλώ τη γνώμη σας.

Η Καίτη είναι μια φίλη, που την ξέρω καλά και πολλά χρόνια τώρα.

Είναι 62 χρόνων. Μία γυναίκα που μέχρι σήμερα είναι κόρη, σύζυγος,

μάνα , γιαγιά απόλυτα αφοσιωμένη στους ρόλους της.

Με καλλιέργεια και γνώσεις με μυαλό που στροφάρει με χίλια.

Ολοι την θαυμάζουμε, για αυτό που είναι.

Όλα να τα προλαβαίνει, να τα προβλέπει, να τα κουκουλώνει και να παίζει

τον παλαντερ στη τσόχα της ζωής της.

Υπομονή που σπάει κόκαλα!

Δυο σχεδόν χρόνια πριν εγχειρίστηκε με καρκίνο στους δυο μαστούς.

Πέρασε όλη την ταλαιπωρία της χωρίς τσιμουδιά!

Ούτε για στιγμή δεν ήθελε να στεναχωρήσει ,κυρίως τα παιδιά της .

Και επειδή έκανε προσπάθειες οι άλλοι φυσικά δεν δείχνουν να ανησυχούν.

Μέχρι εδώ καλά. Ας της το συγχωρήσω που έκρυψε βασικά πράγματα.

Μέσα στην αναμπουμπούλα των θεραπειών κλήθηκε να μεγαλώνει το

δέκα μηνών εγγόνι.

Πώς τα κατάφερνε εκείνη το ξέρει.

Τώρα μετά ένα χρόνο καλείται να κρατήσει δυο μωρά.

Ξέρει ότι δεν μπορεί αλλά μούγκα!

Πάλι δεν θέλει να στεναχωρήσει την κόρη της.

Νοιώθω ενοχές γιατί χθες την στεναχώρησα.

Της είπα να αρνηθεί αλλά την ένοιωθα να πνίγεται.

-Πώς κράτησα τα άλλα δυο της μεγάλης;

-Μα ήσουν δέκα χρόνια πριν και γερή!

-Είναι και το οικονομικό…

Δεν μπορεί να πει όχι με τίποτα!

Καλά κάνουν τα παιδιά να ορίζουν την ζωή τους κατά πως θέλουν

αλλά όταν δεν είναι αυτόνομα ας το σκεφτούν λίγο.

Με όλα αυτά μασάει την στεναχώρια και την καταπίνει.

Αυτό το θεωρώ νοσηρό.

Δεν ξέρω πως το βλέπεται εσείς.

Πάρτε και άλλο γλυκάκι καλέ!!!