Το καλό ντουλάπι της!

Ετσι το έλεγε…

Ηταν η προίκα της γιαγιάς Παναγιώτας.

Τα γλυκά του κουταλιού σε παράταξη τα είχε κλειδωμένα.

Μήλο φυρίκη με αμύγδαλο, ντοματάκι, τριαντάφυλλο, μελιτζανάκι

φυστίκη και πορτοκάλια που τα περνούσαμε με το βελόνι στις κλωστές.

Σαν τέλειωναν κάποια βάζα τρέχαμε στο «καλό ντουλάπι»

-Για τοις μουσαφηρέοι είναι βρε, θύμωνε σαν ψάχναμε να τα βρούμε!

Η Παναγιώτα την δοτική την είχε περί πολλού!

Τοις ξηροί καρποί, τοις γειτόνοι..κλπ

Αυτά τα καθρεφτάκια πόσες φορές είχαν φιλοξενήσει

την γυναικεία φιλαρέσκεια!

Και αυτή η κλειδωνιά πόσα ξεκλειδώματα είχε δεχτεί…

Η φοντανιέρα που φιλοξενούσε τα σοκολατάκια

σε σχήμα μαργαρίτας..

Η καράφα του λικέρ με σπασμένο τώρα το πώμα

περγαμόντο, κουαντρώ, τσέρι..

Και τα ποτηράκια στο δίσκο έτοιμα να τρατάρουν… τοις καλεσμένοι.

Στα συρτάρια τα κοφτά , το κοπανέλι, τα δαντελωτά,

όλα από τα χεράκια της,

φτιαγμένα κολλαρισμένα και ένα πουγκί

τούλινο με λεβάντα..

Τα τραπεζομάντιλα που μπαινοέβγαιναν τις Κυριακές

σαν έστρωναν το τραπέζι.

Στο τελευταίο συρτάρι είχε όλα τα πάνινα φυλαχτά

που έφτιαχνε για τα εγγόνια,

την μπιζουτιέρα της, το βελούδινο πανί που δίπλωνε

τις μεταξωτές κάλτσες,

το κουτί με τα γάντια του περιπάτου…

Τα πρώτα πλεχτά καλτσάκια μας, τα πρώτα ζιπουνάκια

και τις φασκιές.

Το βελονάκι της μάνας της και το κομπολόι του πατέρα της.

Την τιμητική του είχε στις γιορτάδες,

στα γλέντια, στα αρραβωνιάσματα….

Και εκεί τώρα δίπλα να το συντροφεύει,

στη φωτογραφία ρίχνοντας λοξές

ματιές μη της πειράξουν τα γλυκά….