Τα συμπεθεριά!!!

Σαν τέτοιες μέρες του Ιούνη μέσα της δεκαετίας του ‘60

η Μαίρη, η μεγάλη αδελφή μου μας ανακοίνωσε με δειλή φωνή

πως κάποιος άντρας είχε μπει στη ζωή της.

Αρχισαν οι καρέκλες να τρίζουν από το σπρώξιμο στο στρωμένο τραπέζι

της αυλής.

-Και σα με πού τον γνώρισες, άνοιξε την κουβέντα ο πατέρας.

- Να έρχεται συχνά, στην Τράπεζα για δουλειές και πάντα με κοιτούσε.

Είναι πολύ καλός και θέλει να παντρευτούμε!

Η Μαίρη είχε το ταλέντο του απρόοπτου!

Γέλιο, κλάμα, απορίες, ανάκατες ερωτήσεις…

- Την άλλη εβδομάδα, θα πάμε σπίτι του να γνωριστούμε

και να λογοδοθούμε!

Να τα σταυροκοπήματα, ο παππούς να στρίβει το μουστάκι,

χαμογελώντας και οι υπόλοιποι , σε πλήρη αποβλάκωση.

- Και που τους ξέρεις παιδί μου, πούθε κρατά η σκούφια τους;

Ξεστόμισε η μάνα μας.

-Τους έχω γνωρίσει, μου φάνηκαν καλοί άνθρωποι

και καλοδεχούμενοι!

Μένουν στη Βούλα, μακριά βέβαια αλλά σας το λέω για να ετοιμαστούμε.

Το άλλο πρωί άρχισαν τα σχέδια!

Πώς θα πάμε; Τι θα φορέσουμε; Ποιοι να ναι;

Η γιαγιά στον κόσμο της. Εγώ θα βάλω το φόρεμα,

που φορούσα στον γάμο του Αντρέα.

Και εσύ Γιάννη απευθύνθηκε στον παππού θα σου φρεσκάρω

το κοστούμι το μαύρο και μη μου πεις για το ζωνάρι

θα γίνουμε μαλλιά-κουβάρια ζώνη θα φορέσεις!

Ξημερώνει η Κυριακή και η αγωνία, κόμπο στο λαιμό.

Σαν μάθανε ότι η οικογένεια ήταν εύπορη

τους ήρθε ο ουρανός κατακούτελα!

-Τι δουλειά έχει η Αγιά Σοφιά με την Βούλα;

Σάματις την έχουμε έτοιμη; απελπιζόταν ο πατέρας.

Δυο κούρσες είχε κλείσει να χωρέσουμε!

Και φτάνουμε έξω από ένα σπίτι χτισμένο με κόκκινη πέτρα

και από την εξώπορτα απλωνόταν ένας τεράστιος κήπος.

Χαιρετούρες, συστάσεις , αμηχανία και μας περνούν

στη σάλα που ήταν σαν όλο μας το σπίτι.

Διπλά σαλόνια, με χρυσά σκαλιστά τα ξύλινα

και βελούδα, μπορντό και πράσινα η ταπετσαρία.

Μια καμάρα γύψινη χώριζε την τραπεζαρία, με τον μπουφέ

και τον τεράστιο καθρέφτη.

Οι πολυέλεοι στραυτάλιζαν, και ένα γύρο βιτρίνες

με ασημικά, ανθοστήλες...

Σαν αυτά που βλέπαμε στο σινεμά.

Τα μάτια έτοιμα να πεταχτούν έξω.

Την τούρτα που κρατούσαμε και την ανθοδέσμη

ήρθε η κοπέλα του σπιτιού να τα πάρει.

Που είσαι Πειραιά να δεις μεγαλεία!

Ο γαμπρός γελαστός και τα συμπεθεριά με καλή διάθεση

για να σπάσει ο πάγος.

Η Μαίρη έλαμπε δίπλα στον Ανδρέα!

Αφού είπαν τα δικά τους οι γονείς μας πέρασαν στην τραπεζαρία

που είχαν στρώσει τα κορίτσια.

Τώρα πότε ήρθε και λύθηκαν οι γλώσσες από το κρασί

και τους μεζέδες μη ρωτάτε.

Τα γουρλωμένα μάτια στη θέση τους.

Τσουγκρίζαν τα κρυστάλλινα ποτήρια

και η γιαγιά κλωτσούσε τον παππού

μη και κάμει ζημιά και εκείνος την λοξοκοιτούσε!

Πώς ο Πειραιάς, κέρδισε την Βούλα άλλο θέμα!

Ισα με τα σήμερα η Μαίρη είναι στο πλευρό του Ανδρέα!

Αυτός ο χρυσός άνθρωπος που μέχρι τώρα νοιάζεται για όλους!

Που καμαρώνουν παιδιά και εγγόνια!

Για την επέτειο σας χρόνια πολλά!