Ελένη...

Ηταν πολύ όμορφη.

Αυτή ήταν η κατάρα της.

Ο φόβος των γονιών μη ξεστρατίσει,

η εποχή που ήθελε τα κορίτσια μέσα

πίσω από τα παραθυρόφυλλα

και οι έξοδοι πάντα με συνοδεία .

Γεννημένη το 1909 στις Κουκουβάουνες.

Σε ένα γλέντι γάμου στον Πειραιά,

την γνώρισε ο Παναγιώτης.

Περπατημένος, μπερμπάντης, είχε φάει

την ζωή με την κουτάλα.

Τρία καίκια δικά του στον Σαρωνικό,

προμήθευε ψάρια

στην κεντρική αγορά του Πειραιά.

Σαν είδε την Ελένη λωλάθηκε!

Την φέρανε από δω την έφεραν από κει και είπε το ναι.

Στα δεκαεννιά της στεφανώθηκαν!

Ένα χρόνο μετά ήρθε και το κοριτσάκι της να την γεμίσει

χαρά.

Στο μεσαίο όροφο του τρίπατου του Παναγιώτη

άνθιζαν τα νιάτα και η ομορφιά της.

Καμάρωνε δίπλα του.

Το μόνο κουσούρι του άντρα της ήταν το πιοτί.

Τα πρωινά στην ψαραγορά τα κονιακάκια

ήταν απαραίτητα με τον καφέ.

Δέκα χρόνια μετά την παραμόνευε ο έρωτας

στα μάτια του Βαγγέλη, ανιψιού του Παναγιώτη.

Στην αρχή σαν ψίθυρος, αργότερα η βεβαιότητα..

Δυο οικογένειες μαλλιά κουβάρια.

Επαψε να είναι η Ελένη έγινε η αδικιορισμένη…

Ένα χρόνο στον παράνομο έρωτα

και μια ζωή καταδίκη.

Ο Παναγιώτης στον κόσμο του και στο ποτό

που δυνάμωνε.

Σιγά –σιγά άρχισε και η Ελένη να πίνει.

Κοντά στα σαράντα της ήταν μοσοτελειωμένη.

Στο μεταξύ η κόρη είχε παντρευτεί και έμενε στην Αμφιάλη.

Μόνοι τους λοιπόν βυθιζόντουσαν στο αλκοόλ.

Και μετά ήρθε η εγκυμοσύνη της Ελένης

πριν από της κόρης.

Η γέννα ήταν δίδυμη.

Δυο αγόρια που ήρθαν στη ζωή ποτισμένα

στο σπίρτο με σοβαρά διανοητικά προβλήματα.

Οι συγγενείς τα ονομάτησαν τρελά και εξαφανίστηκαν…

Κάποιοι είπαν η Θεία δίκη!

Λίγα χρόνια μετά ο Παναγιώτης πέθανε.

Και έμεινε να παλεύει με δυο παιδιά χωρίς επικοινωνία,

με το μυαλό να κυνηγά φαντάσματα.

Κλεισμένη, μόνη στο ρημαγμένο σπίτι που η βρώμα ξεχείλιζε.

Τα παιδιά μπήκαν στα δέκα πέντε τους ο ένας στη Λέρο

και ο άλλος στο Μαρκομιχελάκειο.

Η μόνη που την πλησίαζε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν μια

ανιψιά του Παναγιώτη.

Η κόρη της δεν μίλησε ποτέ στην μάνα.

Τα παιδιά δεν ξεπέρασαν τα είκοσι πέντε χρόνια τους.

Η Ελένη τα θρήνησε και δεν είχε ποτέ σταματήσει

να σέρνεται στα κάγκελα που έκλειναν τα αγόρια της.

Στα εξήντα επτά της την βρήκαν πεθαμένη στο σπίτι της.