Ναι Χαρικλάκι θυμάμαι!

Θυμάσαι τον Γρηγόρη;

Ναι.

Τι έρωτας κι αυτός! Τι τράβηξα από την μάνα μου!

Θυμάσαι τα βράδια που μου τραγουδούσε από το

απέναντι πεζοδρόμιο;

Ναι.

Το πιστεύεις ότι τον θυμάμαι ακόμα και ας γέρασα;

Και ας μου στάθηκε η ζωή γενναιόδωρη;

Ναι.

Τότε που θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό

που δεν με γράψανε στο Γυμνάσιο και πήγα

στην Καλλιόπη να μάθω μοδιστρική…

Σε θυμάμαι Χαρικλάκι τότε που μέσα από τα τζάμια

ήταν τραβηγμένες μόνιμα οι κουρτίνες

και το μπιμπικιασμένο

πρόσωπο σου μια έξω κοιτούσε

και μια το καρίκωμα.

Στο πρώτο ξύπνημα της νιότης,

τότε που βάζαμε πούδρα

να κρύψουμε την έλευση των αποτυπωμάτων

από τις πρωτογεννημένες ορμές.

Τότε που μισούσα τον Ομηρο και εσύ

τα μασουράκια,

με τις πολύχρωμες κλωστές Πεταλούδα.

Και το πρώτο χαμόγελο που του έστειλες.

Και το φευγαλέο νεύμα του Γρηγόρη

την πρώτη φορά!!!

Λίγο μετά το πρώτο ραντεβού…

Το πρώτο φιλί που σε τρέλανε…

Ο πρώτος αδέξιος έρωτας λίγο πριν φύγει για

το στρατό.

Θυμάμαι και την μάνα σου σαν έμαθε πως είσαι

«χαλασμένη».

Το ξύλο, τις φωνές, το κλείσιμο στο σπίτι

και τον δρόμο για το «ράψιμο».

Γιατί ποιος θα σε έπαιρνε ξεπάρθενη;

Σε είχε προειδοποιήσει!

Ποτέ από την μέση και κάτω!

Και εσύ περίμενες κάθε που γύριζε

να τον δεις έστω από μακριά.

Στο χρόνο πάνω μετακόμισε ο Γρηγόρης

και έκλαιγες μερόνυχτα,

με το μαξιλάρι αγκαλιά μη σ’ ακούσουν…

Θυμάσαι τα τραγούδια και το σφύριγμα του;

Ναι.

Ο πρώτος έρωτας στο ξύπνημα της νιότης..

Μόνο που ποτέ δεν έμαθες ότι ο καλός σου

ήταν ερωτοχτυπημένος με την Ελπίδα

του διπλανού σπιτιού!

Ασε Χαρικλάκι, μείνε με την ανάμνηση…