Μ. Πέμπτη.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα έβγαινε η αλουμινένια

κατσαρόλα , φυλαγμένη από άλλες χρονιές

που βάφαμε τα αυγά.

Σε ένα τραπεζάκι στην αυλή η μάνα έβαζε

την γκαζιέρα έξω, για να μη λερωθούν τα ντουλάπια

της κουζίνας από τους ατμούς.

Καθάριζε τα αυγά και τα έστρωνε μέσα στο

κατακόκκινο νερό με το ξύδι.

Σιγανή η φλόγα μη σπάσουν…

Εβαφε ίσα με εκατό!

Παραδίπλα η γιαγιά είχε τα τσόφλια από τα κρεμμύδια

και την πρώτη στρώση από την σάρκα τους που το

χρώμα είναι πιο έντονο.

Είχε μαζέψει κάλτσες χούλα χουπ, αυτές τις φτηνές

και πιο χονδρές.

Τύλιγε τα φύλα των κρεμμυδιών γύρο από κάθε αυγό

και τα έδενε.

Αυτά τα έβραζε σε μικρότερο κατσαρόλι και το

αποτέλεσμα ήταν αυγά σε μωβ-ροζ χρώμα μπερδεμένα

μεταξύ τους σαν ζωγραφιά….

Σαν άρχιζαν να κρυώνουν τα πρώτα κόκκινα,

μας λάδωναν ένα πανί να τα αλείψουμε και άλλο

μετά να τα σκουπίσουμε να μη κολάει το λάδι

στα χέρια.

Σαν απομακρυνόταν η μάνα, η γιαγιά έβγαζε

από μια πετσετούλα ένα κουλουράκι για την νηστεία

την χθεσινή να στυλωθούμε όπως έλεγε.

«Τώρα κοινωνήσαμε κοκόνες μου» και έχωνε ένα

και στο δικό της στόμα με συνωμοτικό γελάκι.

Ως που να μεσημεριάσει ήταν όλα τακτοποιημένα.

Μετά έφτιαχναν χώρια από ένα πιάτο τόσα όσα

έπρεπε να μοιραστούν.

Μας έστελνε να δώσουμε στις οικογένειες

που πενθούσαν, κουλουράκια και αυγά.

Και ένα αυγό στο εικονοστάσι πάνω από

το κρεβάτι της γιαγιάς.